«Αναλόγως. Στο 5 όταν παίζει μονό. Στο 6 για διπλό. Δεν θέλει να δεσμεύει το γήπεδο του διπλού όταν παίζει μόνο με έναν». Ηταν Κυριακή απόγευμα στον Ομιλο (ο Ομιλος είναι μόνον ένας), ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ερχόταν για να παίξει τένις και ο Βαγγέλης μού έλεγε ότι δεν είναι από αυτούς που θέλουν πολλά. «Το μόνο που θέλει είναι να παίζει στα επάνω γήπεδα». Κάθε ladder πρέπει να ξέρει γιατί ακούει το «μπράβο».

Εχω την εντύπωση ότι από την στιγμή που μπαίνει στο γήπεδο ο Μητσοτάκης ενδιαφέρεται να ακούσει το μπράβο λιγότερο για το  εμβολιαστικό πρόγραμμα και περισσότερο με για το ρεβέρ του. Με πιθανή εξαίρεση τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι ο μόνος πρωθυπουργός που μπορεί να καταλάβει το νόημα του αθλητισμού στις μεγαλύτερες ηλικίες. Να αντιληφθεί ότι από ένα σημείο και πέρα ο αθλητισμός ξορκίζει τον χρόνο. Οτι αυτός που έστειλε το backhand στην γωνία αφήνοντας τον αντίπαλο άγαλμα και αυτός που έστειλε με το 7 iron την μπάλα μισό μέτρο από την τρύπα πιστεύει ότι την επόμενη μέρα θα είναι καλύτερος. Δηλαδή νεότερος. Και αν δεν είναι, δεν πειράζει. Υπάρχει η μεθεπόμενη.

Κάτι που ισχύει στο τένις και ιδιαίτερα στο γκολφ. Αποτυπώνεται οικονομικά στον κατάλογο με τους 10 αθλητές με τα μεγαλύτερα έσοδα στην διάρκεια της καριέρας τους, όπου τέσσερις (Γουντς, Νίκλαους, Πάλμερ, Μίκελσον) είναι παίκτες του γκολφ. Και τα έσοδα προκύπτουν από αυτούς τους μιας κάποιας ηλικίας που πιστεύουν ότι αυτό το σετ από golf clubs θα βελτιώσει το παιχνίδι τους. Τους πιστούς του γκολφ που επισκέπτονται τα γήπεδα όπως οι θρήσκοι τα μοναστήρια.

To γιατί η Πορτογαλία έχει 75 γήπεδα εκ των οποίων στο Top 10 τρία έχουν σχεδιαστεί από τον Τζακ Νίκλαους, τον Αρνολντ Πάλμερ και τον Σερ Νικ Φάλντο και η Ελλάδα πρώτης διαλογής μόνο το Costa Navarino και στην Αθήνα μόνο την απαρχαιωμένη Γλυφάδα είναι μια θλιμμένη ιστορία που ξεκινάει από την γραφειοκρατία και καταλήγει στις προκαταλήψεις.

Από την γραφειοκρατία, επειδή κάθε φορά που κάποιος δοκίμαζε να κάνει ένα γήπεδο του  γκολφ κάποιος άλλος θα έβρισκε έναν λόγο γιατί δεν έπρεπε να γίνει. Από τις προκαταλήψεις γιατί το γκολφ ήταν «το σπορ των λεφτάδων».

Τώρα πόσοι λεφτάδες θα πρέπει να υπάρχουν  για να γεμίζουν 75 γήπεδα στην Πορτογαλία, 398 στην Ισπανία, 731 στην Γερμανία και 1872 στην Αγγλία ξεπερνάει την λογική. Το ίδιο το επιχείρημα ότι για τα golf courses χρειάζονται υπερβολική ποσότητα νερού, αφού υπάρχουν μελέτες, η εμπειρία του Costa Navarino και τα γήπεδα γκολφ στην Κύπρο που οι βροχοπτώσεις είναι σημαντικά μικρότερες από την Ελλάδα.

Το θέμα είναι στην κυβέρνηση κάποιος να ξεκολλήσει από την αντίληψη περί αθλητισμού της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου που αθλητισμός σήμαινε πόσα  μετάλλια έπαιρνε μια χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάποιος να αποφασίσει ότι εθνική υπόθεση δεν είναι το χρυσό από έναν αθλητή σε ένα απίθανο άθλημα αλλά οι χίλιοι άνθρωποι που θα σηκωθούν από την πολυθρόνα για να κάνουν κάτι. Να προχωρήσει σε μια νέα πολιτική στον αθλητισμό. Και ο Θεός της πατρίδας θα τον ανταμείψει ακόμα και με θαύματα. Ακόμα και με top spin στο ρεβέρ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News