Κάθε φορά που το ελληνικό #MeToo διεκδικεί κομμάτι της επικαιρότητας, νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ο Σπύρος, αρρενωπός στα νιάτα του, μα όχι «μάτσο». Αυστηρός στη φόρμα, μα κάθε άλλο παρά στυφός. Πάλαι ποτέ διευθυντής σε μεγάλη εταιρεία, πασίγνωστος στο επιχειρηματικό συνάφι.

Αμέτρητοι οι άνδρες που έχουν λαχταρήσει με όλο τους το πάθος γυναικείες υπάρξεις. Ο Σπύρος λογίζεται ένας από αυτούς. Κι αν έχει ιστορίες να διηγηθεί… Αφηνόταν με θάρρος στο γυναικείο σύμπαν – κάθε γυναίκα έχει το δικό της, έλεγε σοφά. Ο πόθος του είχε ψυχικό ορίζοντα, χωρίς ψευτορομαντισμούς και αυταπάτες. Ανόθευτη επιθυμία, καθαρόαιμη ερωτική ματιά, δίχως αλισβερίσι και υποσχέσεις. Χωρίς γυναίκες-τρόπαια.

«Καλά, ο Σπύρος, αν δεν ήταν στέλεχος, θα ‘ταν ο Μπόγκαρντ στην Καζαμπλάνκα», τον πείραζε η γυναίκα του. «Κι ο Βαμβακάρης ωραία τα ‘λεγε…», της ανταπαντούσε εκείνος χαμογελώντας, για να τη γειώσει.

Δεν ήταν λούστρο. Οταν μια εποχή μεσήλικας οδηγός της εταιρείας την είχε πέσει αγρίως σε ένα άβγαλτο κοριτσάκι της ρεσεψιόν, τον είχε στείλει από κει που ‘ρθε. Με συνοπτικές διαδικασίες.

Παρασυρμένος κάθε φορά. Και γενναιόδωρος. Πώς έλεγαν εκείνη τη μαγική λέξη οι παλιοί; Κιμπάρης. «Το αρχικό έγκλημα θα ‘ναι πάντα η γοητεία», άλλωστε. Του γυρίζουν τα άντερα κάθε φορά που ακούει για «ισχυρούς» – ξαναμμένους χιμπατζήδες σε καμαρίνια. Για ηδονές όχι και τόσο κατά μόνας. Νοσηρές λίμπιντο και διπλοκλειδώματα-φυλακή για την ικανοποίησή τους. «Μα, τι στο διάτανο, κούκλες φουσκωτές θαρρούν πως έχουν απέναντί τους;».

Πάντα υπήρχε βία. Μα το πράμα άνοιξε πολύ και κακοφόρμισε, σάπισε κι η μπόχα έφτασε ως εδώ. Όσα έρχονται στο φως δεν είναι ταπεινωτικά μόνο για τις γυναίκες-θύματα, αλλά και για τους ίδιους τους άνδρες. Ακυρωτικά για τον αισθησιασμό ανάμεσα σε δυο σώματα.

«Ο βιαστής είσαι εσύ…», συνηθίζουν να τραγουδούν με όλη τους τη δύναμη ακτιβίστριες του #ΜeToo ανά τον κόσμο, από τo Σαντιάγο ως την Κρήτη. Ακόμη κι έξω από το δικαστήριο του άλλοτε πανίσχυρου παραγωγού του Χόλιγουντ και αντιήρωα του κινήματος, Χάρβει Γουαϊνστάιν, στη Νέα Υόρκη.

Σαν από ένστικτο αυτοπροστασίας, άμυνας, σε σχήμα αυτόχρημα αντιθετικό, μια ιδέα τού σφηνώνεται στο κεφάλι. Κάτι σαν παραγγελιά. Κι ένας άλλος ύμνος να ακουστεί. «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν», ίσως; Στο όνομα των ανδρών που τιμούν το φύλο – υπάρχουν κι αυτοί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News