Ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να μην ψηφίσει τη συμφωνία για τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Ακούγεται λογικό. Η Αριστερά ανέκαθεν ήθελε τους Γιάνκις στο σπίτι τους και τους «φονιάδες των λαών» μακριά από τα μέρη μας. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα. Η συμφωνία προετοιμάστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια το έχει ξανακάνει. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε τη συμφωνία για τις έρευνες υδρογονανθράκων στην Κρήτη, πλην όμως η αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ την καταψήφισε για λόγους που μόνο αυτή αντιλαμβάνεται και δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει. Οσον αφορά τις αμερικανικές βάσεις, η Κουμουνδούρου είναι πιο σαφής: από τη στιγμή που ο Τραμπ δεν καταδίκασε άμεσα και κατηγορηματικά τις τουρκικές κινήσεις στη Λιβύη, η Ελλάδα οφείλει να απαντήσει δυναμικά και να μη θεωρείται δεδομένη, όπως είπε ο Γιώργος Κατρούγκαλος.

Αν διαβάζουμε σωστά όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την απαίτηση και την προσδοκία να βγει ο Τραμπ μπροστά στα μικρόφωνα και να παραστήσει τον Παυλόπουλο, στέλνοντας αυστηρό μήνυμα προς την Τουρκία και την στρατηγική (και προσωπική) σχέση με τον Ερντογάν στα σκουπίδια.

Το επόμενο, με βάση του πλαίσιο που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν να εμφανιστεί με φουστανέλα στη γιορτή για την 25η Μαρτίου. Ο Κατρούγκαλος λέει ότι είναι πρόβλημα το να θεωρούν την Ελλάδα «δεδομένη». Καλό. Η Ελλάδα, δηλαδή, που κατά βάση θέλει να εμφανίζεται ως «πυλώνας περιφερειακής σταθερότητας», να μετεξελιχθεί σε απρόβλεπτο παίκτη. Τα λατρεύουν κάτι τέτοια οι Αμερικανοί… Ουσιαστικά, σύμφωνα με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μητσοτάκης έπρεπε να πάει και να πει στον Τραμπ ότι αν δεν καταδικάσει δημόσια την Τουρκία, καλό θα ήταν να ξεχάσει τις βάσεις στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας κάτι τέτοιο θα του έλεγε. Και μετά θα έκανε κατάληψη στο Οβάλ Γραφείο. Αστειότητες που τις παίρνει στα σοβαρά εκείνο το γνωστό 3%.

Υπάρχουν δύο θέματα. Το ένα αφορά τη χώρα και το άλλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται εντελώς ασόβαρη, καιροσκοπική και «ό,τι να ΄ναι» σε μία περίοδο που η σύμπλευση και η ομοφωνία των πολιτικών δυνάμεων είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Και την ίδια στιγμή πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται, σε ένα δέντρο που πότισε η ίδια ως κυβέρνηση. Ως πρωθυπουργός, ο Τσίπρας, εργάστηκε με συνέπεια για την ενίσχυση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων -ο αμερικανός πρεσβευτής μόνο που δεν ζήτησε την υπηκοότητα για να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα εμφανίζεται ως επικεφαλής μίας δύναμης που θέλει τη χώρα απρόβλεπτη και απέναντι στον αμερικανικό παράγοντα. Σοβαρά, έχει την αίσθηση ότι όλα αυτά θα του βγουν σε καλό;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News