Το ακούς όλο και πιο συχνά τελευταία από κυβερνητικά στελέχη, ως σημαντική διαπίστωση, αν όχι ως δικαιολογία για την υστέρηση της εμβολιαστικής κάλυψης στη χώρα μας: Η Πορτογαλία, λένε, είναι πολύ διαφορετική από εμάς. Σωπάτε καλέ! Μεγάλη σοφία…

Λες και δεν το ξέραμε κι εμείς ότι η Πορτογαλία ζει σε άλλο πολιτικό περιβάλλον. Λες και δεν ξέραμε πώς με άλλη κουλτούρα διακυβέρνησης και αντιπολίτευσης ξεπέρασε γρήγορα τα μνημόνια ή, από την άλλη, λες και δεν ξέραμε τον βαθμό επιρροής του ανορθολογισμού στη χώρα μας, την πίστη στις λογής λογής βασκανίες ή ότι στην Πορτογαλία παπάδες και πάσης φύσεως πνευματικοί δεν παριστάνουν τους γιατρούς. Τα ξέραμε αυτά. Οπως όμως τα ήξεραν και οι κυβερνητικοί παράγοντες. Μορφωμένοι άνθρωποι είναι.

Και αυτό είναι, αν θέλετε, το πρόβλημα. Οτι ενώ ήξεραν ότι «δεν είμαστε Πορτογαλία», συμπεριφέρθηκαν σαν να είμαστε, πιστεύοντας ότι ένας λαός σε διαρκή εφηβεία ως διά μαγείας ενηλικιώθηκε.

Διότι στην Πορτογαλία μπορείς να βασιστείς στο ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα βγάζουν μαϊμού πιστοποιητικά, στο ότι η αντιπολίτευση δεν θα έχει αντιεμβολιαστές να γκαρίζουν περί «δοκιμασμένων» και μη εμβολίων, στο ότι παπάδες δεν είναι φονταμενταλιστές ταλιμπάν. Εδώ δεν μπορείς. Το ξέρεις. Δεν αιφνιδιάζεσαι ανακαλύπτοντας ξαφνικά τι βαλκανική χώρα είμαστε.

Διότι στην Πορτογαλία μπορείς να βασιστείς στην περίφημη ατομική ευθύνη, εδώ, όμως, δεν μπορείς ούτε για να περάσεις το φανάρι με πράσινο. Το ξέρεις. Δεν αιφνιδιάζεσαι.

Οταν, όμως, λες στους πολίτες (και ψηφοφόρους σου, για να μην ξεχνιόμαστε) ότι «τέρμα τα περιοριστικά μέτρα στις “κόκκινες” περιοχές, απλώς η κόκκινη σήμανση είναι για να ξέρετε ότι υπάρχει άσχημη επιδημιολογική εικόνα και να κινείστε αναλόγως», είναι σαν να αφήνεις παιδάκι σε εργοστάσιο σοκολάτας λέγοντάς του «πρόσεχε, γιατί η πολλή ζάχαρη κάνει κακό».

Οταν λες ότι «περιμένω να εμβολιαστείς επειδή πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα με ακούσεις», όχι μόνο εθελοτυφλείς, αλλά χωρίς να αλλάζεις ουσιαστικά τους κανόνες για εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, γίνεσαι σαν εκείνον που επαναλαμβάνει αιωνίως το ίδιο πείραμα, περιμένοντας ότι κάποια στιγμή θα του βγάλει άλλο αποτέλεσμα. Και ο χρόνος περνάει. Ο χρόνος…

Διότι εδώ ξεχάσαμε και ότι ο χρόνος –αυτός που με την αμεσότητα των αποφάσεων μάς έδωσε την πρώτη εκείνη μεγάλη νίκη στην αρχή της πανδημίας– είναι ο καθοριστικός, ο απόλυτος, κριτής.

Δεν θέλαμε να επιβάλουμε εγκαίρως υποχρεωτικό εμβολιασμό στους υγειονομικούς –στους υγειονομικούς!– γιατί δεν θέλαμε να δημιουργήσουμε τότε εντάσεις στο επιβαρυμένο σύστημα υγείας, το αφήσαμε για αργότερα. Τελικά ούτε τις εντάσεις αποφύγαμε, ούτε το φρακάρισμα του ΕΣΥ γλιτώσαμε και κανένα μήνυμα δεν στείλαμε· άλλωστε ακόμα και τώρα η κυβέρνηση αρνείται φοβικά το ενδεχόμενο να επεκταθεί η υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών σε άλλες επαγγελματικές κατηγορίες, ούτε καν στις Ενοπλες Δυνάμεις, όπου θα μπορούσε να γίνει με μια διαταγή, ή στα Σώματα Ασφαλείας.

Δεν θέλαμε να περιορίσουμε δραστικά και εγκαίρως την πρόσβαση των ανεμβολίαστων σε κοινωνικές δραστηριότητες για να μη φανούμε τιμωρητικοί. Τελικά και τιμωρητικοί γίναμε και οι ανεμβολίαστοι πεθαίνουν κατά δεκάδες καθημερινά.

Δεν θέλαμε να μιλάμε άλλο για την πανδημία· ακόμα και η ομιλία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ μνημονεύτηκε για την απουσία σχετικών αναφορών ως απόδειξη ότι την αφήσαμε πίσω. Τελικά και για την πανδημία μιλάμε και δεν την αφήσαμε πίσω.

Ναι, δεν είμαστε Πορτογαλία, μας χωρίζουν η γεωγραφία, το θρησκευτικό δόγμα, η Ιστορία, το γεγονός ότι όταν αυτοί είχαν αυτοκρατορία, εδώ πετάγαμε πέτρες ο ένας στον άλλον.

Το έθεσε πολύ σωστά ο Ακης Σκέρτσος μιλώντας στον Παύλο Τσίμα: «Η Πορτογαλία είναι Δύση, εμείς θέλουμε να γίνουμε». Μόνο που για να γίνεις Δύση, πρέπει να τολμάς να αλλάξεις πράγματα. Ο αναστεναγμός «αυτή είναι η Ελλάδα» είναι κάτι που ξέρουμε να το κάνουμε κι εμείς, δεν χρειάζεται να μας το πει κάποιος κυβερνητικός παράγοντας. Το ζήτημα είναι να αλλάξει «αυτή» η Ελλάδα· γι’ αυτό δεν ψηφίστηκε αυτή η κυβέρνηση;

Και αν υπάρχει μια βασική μομφή για το κυβερνητικό επιτελείο το τελευταίο διάστημα, είναι η έλλειψη τόλμης, η απουσία εκείνης της όμορφης αποφασιστικότητας που επέδειξε στην αρχή αυτής της περιπέτειας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News