Τι να κάνει κι ο Μητσοτάκης; Αναγκάστηκε να βγει και να υπερασπιστεί την πολιτική Καραμανλή. Θα προτιμούσε να έχει πατήσει αχινό στο Μαράθι, παρά αυτό που του έλαχε. Δεν είχε όμως επιλογή, αρχηγός όλης της Κεντροδεξιάς είναι, όχι ενός κομματιού της μόνο. Το μαγαζί έχει και ακραίους δεξιούς και λαϊκούς δεξιούς και κεντρώους και φιλελεύθερους. Αλλιώς δεν θα ήταν στην εξουσία, στα ορεινά της Βουλής θα κάθονταν σε ξεχωριστές ομάδες των δέκα-δέκα, ενώ άλλος θα τανυζόταν στο πρωθυπουργικό έδρανο. Κι όποιος παίρνει το μαγαζί, παίρνει και την ιστορία του, έτσι πάει το πράγμα.

Μα κι αυτή η λαϊκή Δεξιά να μην μπορεί να σοβαρευτεί; Ο ένας αρχηγός της, Κώστας με τ’ όνομα, σιωπηλός, απρόσιτος και μουγκός ως πότης αμίλητου νερού, κάθεται μακάριος και περιμένει να τον καλέσει ο λαός για να τον σώσει. Ο άλλος αρχηγός της, Αντώνης με τ’ όνομα, όλο υπόγεια χολή και υποδόρια μουρμούρα διακινεί. Σαν να τους χρωστάει η Ιστορία συμπεριφέρονται αμφότεροι, σαν ο σημερινός που πήρε το κόμμα τους από το χέρι και το έκανε κυβέρνηση να είναι ενοικιαστής περιορισμένης ευθύνης.

Και βγαίνουν κάτι μικρούληδες της πολιτικής που από υπουργοί γίνανε δήμαρχοι και μ’ έναν αχαλίνωτο βροντερό γέλωτα ξερνάνε όλο τους τον κυνισμό, επενδυμένο μ’ έναν μπουνταλάδικο εγωκεντρισμό. Κι αφού τα κάνουν μαντάρα, απαιτούν από τον Κυριάκο να βγει και να τους καλύψει πολιτικά. Καθότι αυτός πρέπει να αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι ηγέτης όλης της παράταξης, ενώ τα λαϊκοδεξιά μπουμπούκια δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα. Σπίτι τους είναι, ό,τι γουστάρουν λένε και κάνουν. 

Αχ αυτή η λαϊκή Δεξιά. Μια ζωή άφηνε το Κέντρο να βγάλει το φίδι από την τρύπα κι έπειτα κατέφθανε να καρπωθεί την νίκη των άλλων. Ενίοτε ονομάζοντας ως και «συνοδοιπόρους» των εχθρών τους κεντρώους που της πρόσφεραν τη νίκη. Σαν τους παλιούς αριστοκράτες και κοτζαμπάσηδες συμπεριφέρονται, που θεωρούσαν ότι οι κολίγοι θα έπρεπε να θεωρούν τιμητικό να πέσουν στη φωτιά για τη χάρη των αφεντικών.  

Δικαίως ξεσπάθωσε το ΚΙΝΑΛ, διότι ο… δούκας της Σπάρτης πιστοποίησε ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός δεν έγινε επί Γιώργου, αλλά επί Κώστα. Ναι, αλλά όταν τα έλεγε αυτά ο Γιώργος, οι του ΚΙΝΑΛ τον κλώτσησαν για τον Ανδρουλάκη, να τα λέμε κι αυτά. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, θρηνεί μετά από όσα έμαθε. Καθότι διαπίστωσε ότι δεν έκανε λάθος πολιτική, αλλά λάθος αριθμητική. Κι αυτός προσπάθησε να «γυρίσει το παιχνίδι» το 2019, με κείνα τα πεντακοσάρικα στους συνταξιούχους, μία βδομάδα πριν από τις εκλογές. Την πάτησε, θα έπρεπε να έχει δώσει τριχίλιαρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News