Oσο συνεχίζεται η συζήτηση για τα ελληνοτουρκικά, ενδέχεται σύντομα να βρεθούμε αντιμέτωποι με μία νέα πραγματικότητα. Σε πρώτη φάση, σε ό,τι αφορά την στάση ευρωπαίων συμμάχων και εταίρων.

Την αλληλεγγύη και στήριξή τους επικαλείται με βεβαιότητα σε κάθε δημόσια παρέμβασή του ο Πρωθυπουργός. Λογικό είναι να το κάνει, προβλέπεται από συνθήκες και συμφωνίες. Είναι όμως στα αλήθεια τόσο βέβαιος ο κ. Μητσοτάκης ότι θα επιδειχθεί εμπράκτως αυτή η στήριξη στην Ελλάδα, αν και εφόσον απαιτηθεί; Εχει τέτοιες διαβεβαιώσεις; Και, ακόμη και αν τις έχει, υπάρχει βάσιμη προσδοκία ότι θα επαληθευτούν;

Σε τίποτε από αυτά δεν υπάρχει κατηγορηματικά καταφατική απάντηση. Και υπό αυτήν την έννοια, η επίκληση της ευρωπαϊκής συμπαράστασης καλό θα ήταν να μην αποτελεί κεντρικό στοιχείο της ελληνικής θέσης. Ούτε φυσικά και να παραλείπεται.

Την ίδια στιγμή, δεν είναι να απορεί κανείς με τον ΣΥΡΙΖΑ, απλώς κάποιες φορές η δυνατότητά του να εκπλήσσει είναι εντυπωσιακή. Κατά βάση να εκπλήσσει αρνητικά.

Εδώ και εβδομάδες και καθώς τα ελληνοτουρκικά παίρνουν μία πρωτοφανή έως και ανησυχητική στροφή, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εφεύρει ένα σχήμα προκειμένου να επιτίθεται στην κυβέρνηση. Την εγκαλεί για παλινωδίες και με βασικό επιχείρημα ότι δεν ζητεί την επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ σε βάρος της Τουρκίας, βάσει μίας απόφασης του Συμβουλίου, η οποία είχε ληφθεί επί Πρωθυπουργίας Τσίπρα και θεωρείται κατόρθωμα μεγάλο και σπουδαίο.

Τα λέει συνεχώς αυτά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα επαναλαμβάνει ο Παπαδημούλης και επιπλήττει διαφόρους, αρμοδίους και μη, στο twitter, τα ακούν οι Ευρωπαίοι και γελούν.

Γιατί έχουν στηρίξει τόσο πολύ την αντιπολιτευτική τους ρητορική στο εκκρεμές αίτημα για κυρώσεις στην Τουρκία; Πόσο σοβαρό είναι κάτι τέτοιο;

Με λίγα λόγια, πόσο βέβαιοι είναι κι αυτοί ότι αν ζητήσει τις κυρώσεις η Ελλάδα, η Ευρώπη θα τις επιβάλει;

Ξέρουν φυσικά πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.

Αλλωστε, η Μέρκελ έχει προσφάτως δηλώσει πόσο αναγκαίος συνομιλητής είναι η Τουρκία. Και την ίδια στιγμή η Volkswagen επιβεβαιώνει και επιταχύνει μία γιγαντιαία επένδυση ύψους 1,5 δισ. ευρώ στην Τουρκία.

Δεν ακούγεται και πολύ ενθαρρυντικό αυτό σε ό,τι αφορά τις διαθέσεις και τις πραγματικές δυνατότητες της Ευρώπης να επιβάλει κυρώσεις.

Υπό αυτές τις συνθήκες και προτού τα πράγματα ζορίσουν, υπάρχει μία ευκαιρία: να σταματήσει επιτέλους η αερολογία. Να μιλήσουν όλοι για την πραγματικότητα και να κοιτάξουν πώς θα ανταποκριθούμε στις νέες και δύσκολες συνθήκες.

Οταν τα πράγματα ζορίσουν θα είναι αργά. Κατά τα φαινόμενα, αν δεν αλλάξει κάτι θα μαλλιοτραβιόμαστε ενώ οι άλλοι θα αλωνίζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News