Και δεν της φαινόταν της άτιμης πως θα ‘ταν τόσο φορτισμένη. Γέμισε η ψαραγορά με χταπόδια και στρείδια, σωρεύτηκαν οι λαγάνες στα ράφια των φούρνων, άναψαν τα παλιά καζάνια με τους πολίτικούς χαλβάδες, βγήκε λαμπρός ο ήλιος για να μας στείλει στα πάρκα και τις βεράντες των ψαρομάγαζων, φύσηξε ο μπάτης για να υψώσει του αητούς των πιτσιρικάδων, πλην στην στροφή μας περίμενε ο Τούρκος και ο Κινέζος.

Ατιμες ράτσες. Δεν σε αφήνουν να χαρείς την Καθαροδευτέρα σου, τη μοναδική μαζική γιορτή που παραμένει αρχαϊκά ελληνική δίχως να έχει εισχωρήσει εντός της ο βιομηχανικός καταναλωτισμός. Μήτε χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, μήτε λαμπάδες με τον Μπάτμαν, μόνο χαλβάς και καλαμάρια και λαγάνα και χταποδάκι κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο, μέσα σε μια φύση που ετοιμάζεται να μπουμπουκιάσει.

Κι έρχεται ο κορονοιός από την Απω Ανατολή και σου λέει Καθαροδευτεριάτικα ότι απαγορεύεται να συναθροίζεσθε, για να μην ανταλλάξετε σταγονίδια και αγκαλιές. Πότε; Στην καθ’ αυτό παγανιστική γιορτή. Στην γιορτή που δεν έχει μήτε εκκλησιασμούς, μήτε μετάνοιες, μήτε ευσέβειες, μήτε εσωτερικές ενατενίσεις. Μόνο ξεσάλωμα και πιοτό μέχρις σκασμού και φασαρία μέχρι τρέλας.

Στους αγροτικούς πληθυσμούς μέχρι πριν δυο γενιές, την Καθαροδευτέρα άπαντες κορυβαντιούσαν. Γνωρίζετε το ρήμα «κορυβαντιώ»; Περιφραστικά σημαίνει «γίνομαι έξαλλος από ενθουσιασμό». Προέρχεται από τους Κορύβαντες της θρακικής μυθολογίας, κάτι χθόνιες θεότητες που υπηρετούσαν την θεά Κυβέλη και χόρευαν διαρκώς χτυπώντας κάτι περίεργα κρόταλα που σου ‘παιρναν τ’ αυτιά. «Εκαναν όργια που δεν θα τα τολμούσε ούτε δεσπότης» έγραφε για τους Κορύβαντες ο συγχωρεμένος ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Τέτοιες ήταν οι Καθαροδευτέρες μέχρι πρόσφατα που η παγκοσμιοποίηση τα ‘κανε όλα έναν χυλό, μα κι αν πολλά απ’ τα παλαιικά εξατμίστηκαν, κάτι έχει μείνει ακόμα. Αλλά έρχεται ο κορονοϊός να τα προσγειώσει κι αυτά. Μην και αλλάξουμε σταγονίδια. Ατιμη ατομική και κοινωνική ευθύνη, όπως περιγράφεται στις οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και στις εντολές του Κικίλια.

Ας περάσουμε λοιπόν την Καθαροδευτέρα μας κατά μόνας ή παρέα με την γυναίκα μας, μόνο νηστεία και προσευχή δεν προσθέσαμε φέτος, ώστε να ισοπεδώσουμε τελείως το νόημα της. Κι εκεί στο κατά μόνας, ανοίγοντας την τηλεόραση, θα θυμηθούμε πως δεν είναι ημέρα για έκσταση (φαγοποτική ή ερωτική), καθότι παρέα με τον Κινέζο ιό κατέφθασε κι ο Τούρκος για να μας κάνει εισβολή. Οπότε υποχρεούμεθα να απορρίψουμε πάραυτα το ατομικό και φιλικό φίλτρο που ταιριάζει στην ημέρα, για να προτάξουμε το καθ’ αυτό εθνικό.

Δεχόμεθα επίθεση στα εθνικά μας σύνορα τις πιο ξένοιαστες ημέρες του χρόνου. Πίκρα. Πετάξτε τις ταραμοσαλάτες και τους χαλβάδες και αρπάξτε τα ντουφέκια. Μας την πέφτουν από παντού και με όλους τους τρόπους. Αφήνουμε το λοιπόν σε μιαν άκρη τη διονυσιακή πλευρά του ελληνικού εαυτού μας και αρπάζουμε την απολλώνια ώστε να επιβιώσουμε εθνικώς. (Δεν φταίω εγώ για τον διαχωρισμό αυτό, ο Νίτσε φταίει.)

Ατιμη παγκοσμιοποίηση. Αν ο κορονοϊός είχε εμφανιστεί πριν εκατό χρόνια, δεν θα είχε φθάσει ακόμα ούτε στην Σαγκάη από την Γουχάν. Κι αν οι μετανάστες εισέβαλαν τότε στον Εβρο, θα το διαβάζαμε στις εφημερίδες την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οπότε σήμερα θα κάναμε Καθαροδευτέρα. Ενώ τώρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News