Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ διοργανώνει κάμπινγκ στον Γράμμο. Στα χνάρια των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού. Μια χαρά. Ωραία θα περάσουν τα παιδιά, αρκεί να μην πέσουν σε τίποτα Κνίτες με την ίδια ιδέα.

Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει από τη θέση «Χάρος», τοπωνύμιο ιδανικό για να αρχίζεις τις διακοπές σου ή να τελειώνεις έναν Εμφύλιο -όπως το δει κανείς. Στη συνέχεια οι νεολαίοι θα περιηγηθούν στα περάσματα που χρησιμοποιούσε ο Δημοκρατικός Στρατός, θα επισκεφτούν τις θέσεις του επιχειρησιακού νοσοκομείου και θα σταθούν στο σημείο που τρεις αντάρτες έδωσαν τέλος στη ζωή τους. Όπως μας πληροφορεί το Δελτίο Τύπου: «Πολεμώντας μέχρι και την τελευταία σφαίρα τους αντί να παραδοθούν στις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού αγκαλιάστηκαν και τραγουδώντας το τραγούδι του Δ.Σ.Ε, “για σε πατρίδα μας Ελλάδα, ζώσαμε τα άρματα ξανά”, έπεσαν στον γκρεμό». Διότι, ως γνωστόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Ελληνικός Στρατός ταυτίζεται με τον εχθρό. Γνωστά πράγματα. Το camping θα ολοκληρωθεί με αφηγήσεις από μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού.

Ευλόγως θα απορήσετε για ποιο λόγο δεν πήγαν στη Βάρκιζα. Θεματικά το concept δεν αλλάζει, απλώς έχει λιγότερο αίμα, ενώ οι κατασκηνωτές θα μπορούσαν να απολαύσουν και τις βουτιές τους στη θάλασσα. Βέβαια στον Γράμμο μπορεί ένας νεολαίος να κάνει και άλλα πράγματα. Ας πούμε να παίξει paintball, αναπαριστώντας τη μάχη, διακηρύττοντας και το δικαίωμα στην εναλλακτική ανάγνωση της Ιστορίας, ανιχνεύοντας την εξέλιξη των πραγμάτων έπειτα από ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.

Τα παιδιά, λοιπόν, πάνε για camping. Στον Γράμμο. Θα μπορούσαν να επιλέξουν μία άλλη τοποθεσία με αντιστασιακούς συμβολισμούς. Προτίμησαν τους εμφυλιοπολεμικούς, τιμώντας τα θύματα του Ελληνικού Στρατού -είναι να απορείς γιατί δεν απαίτησαν από το κόμμα, όταν ήταν στην εξουσία, να προβεί σε μία συμβολική αποκατάσταση της ιστορικής τάξης, καταδικάζοντας τα γεγονότα στο Γράμμο.

Αλλά πρόκειται για παιδιά, έτσι δεν είναι; Και έχουν κάθε δικαίωμα να φτιάχνουν, έστω σε φανταστικό πλαίσιο, τον κόσμο που ονειρεύονται, διεκδικώντας ανατροπές που αντιστοιχούν στη γενιά τους. Μόνο που, συγγνώμη, αυτά τα παιδιά γυρίζουν τρεις γενιές πίσω. Δεν κάνουν αναδρομή. Αποδρομή κάνουν. Θέλουν να σκαλίσουν στάχτες, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι τις πήρε ο άνεμος. Πορεύονται με νεκρά σύμβολα σε ένα ζωντανό κόσμο. Και επιμένουν να αντλούν, όπως και αρκετοί μεγαλύτεροί τους στο κόμμα, έμπνευση από ένα φάντασμα. Τι στο διάολο έχουν πάθει όλοι αυτοί με τον Εμφύλιο εδώ και μερικά χρόνια; Εντάξει, το κόμμα έκανε μία κάποια σπέκουλα για να θυμίσει ότι υπάρχουν στρατόπεδα και διαχωριστικές γραμμές. Αλλά τα παιδιά; Ο Γράμμος είναι βουνό, αλλά αν κοιτάξεις τον κόσμο από εκεί πάνω, η ματιά σου δεν πάει μακριά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News