Η ημέρα μου ξεκίνησε σήμερα σχεδόν όπως κάθε άλλη. Πήρα το πρόγευμά μου, κι όταν ήρθε η ώρα του καφέ άνοιξα τον υπολογιστή για να ενημερωθώ για τα νέα της ημέρας από 5-6 ιστότοπους που έχω επιλέξει.

Κράτησα τις πρώτες μου σημειώσεις, επέλεξα κάποιο κλασικό κομμάτι υπόκρουση, και συνέχισα σε πιο ανάλαφρο μοτίβο ενημέρωσης από το Twitter και το Facebook. Όχι πως δεν υπάρχουν και σε αυτά ενδιαφέροντα και χρήσιμα θέματα, αλλά καθ’ οδόν πάντα βρίσκεις και πολλά ευτράπελα και ενοχλητικά.

Τα τελευταία είναι εκείνα που πάντα με βοηθούν να κρατώ την ισορροπία μου. Μόλις αισθανθώ ότι παρασύρθηκα ασκόπως σε μικροπολιτική σαχλαμάρα, σε κοινωνική βαρβαρότητα, ή ότι πάρα-έδωσα σημασία σε κάτι χειρότερο και από ευτελές, κλείνω αμέσως εκείνες τις σελίδες και επικεντρώνομαι στα ουσιώδη.

Οπως, για παράδειγμα, είναι η φοβερή έκθεση της βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Oxfam για την κατάσταση στους προσφυγικούς καταυλισμούς στα νησιά μας, ιδίως σε εκείνο της Μόριας στη Μυτιλήνη. Δεδομένου μάλιστα ότι η ΕΕ χρηματοδοτεί την ελληνική κυβέρνηση για να παρέχει άνετες και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους κυνηγημένους και ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους, η εν λόγω οργάνωση καθιστά υπεύθυνη και την πολιτική ηγεσία που εκπροσωπεί στις Βρυξέλλες τα κράτη-μέλη της Ένωσης.

Σύμφωνα με την Εκθεση λοιπόν, είναι τόσο άθλιες οι συνθήκες διαβίωσης στο κέντρο της Μόριας, όπου πολλές γυναίκες αναγκάζονται να φορούν πάνες τις νύχτες όταν πέφτουν για ύπνο για το φόβο πιθανού βιασμού. Ο φόβος τους δεν είναι αστήρικτος, ούτε φαντασιακός. Εχουν γίνει βιασμοί. Εχουν καταγγελθεί βιασμοί. Πρέπει να σταματήσουν οι βιασμοί, αλλιώς θα σταματήσουν να μας στέλνουν χρήματα εάν και εφόσον είμαστε ανίκανοι να προστατεύσουμε ανθρώπους ταλαιπωρημένους και δυστυχισμένους, που η κακή μοίρα εξέβρασε στον τόπο μας.

Η Εκθεση της Oxfam, που φέρει τον τίτλο «Vulnerable and Abandoned» (Ευάλωτοι και Εγκαταλελειμμένοι), μέρος της οποίας αναδημοσιεύει η έγκυρη βρετανική Guardian, επισημαίνει την ανικανότητα των ελληνικών αρχών να ξεχωρίσει ανάμεσα στους περίπου 5000 ανθρώπους που φιλοξενούνται στους καταυλισμούς εκείνους που είναι πιο ευάλωτοι και να τους παράσχει τη βοήθεια που χρειάζονται.

Η πρόσβαση δημοσιογράφων είναι πολύ δύσκολη. Κάποια κακά νέα ξεφεύγουν όμως. Όπως ότι στον καταυλισμό της Μόριας τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Τρίτης βρέθηκε νεκρός, υπό συνθήκες πολικού ψύχους, ένας 24 χρονος πρόσφυγας από το Καμερούν, ασυνήθιστος σε τέτοιες θερμοκρασίες και Θεός ξέρει σε ποιο βαθμό καταβεβλημένος ήταν πια ο οργανισμός του.

Οι κυβερνήσεις Τουρκίας και Ελλάδος έχουν πάρει πολλά χρήματα από την ΕΕ για να κρατήσουν το πρόβλημα «εκεί», στη δική τους επικράτεια. Να μην ξεχειλίσουν, όπως συνέβη στις αρχές του 2016, στην υπόλοιπη Ευρώπη και να καταλήξουν εκεί. Η ΕΕ είναι ευτυχής με αυτήν την διευθέτηση. Ανώτατα στελέχη της ανοικτά εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους τόσο στον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα όσο και στον πρόεδρο κ. Ερντογάν.

Αλλά οι συνθήκες διαβίωσης προσφύγων και μεταναστών, αποτελούν «γκρίζα περιοχή». Οσα μαθαίνουμε, κυρίως από μη κυβερνητικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις (όχι όλες, διότι υπάρχουν και σε αυτές ύποπτες «περιοχές»), εύλογα μας κάνουν να πιστεύουμε πως υπάρχουν και πολύ χειρότερα.

Είναι δυνατόν, όμως, στον 21ο αιώνα, να τίθεται καν τέτοιο ερώτημα; Να αιωρείται καν τέτοια υποψία;

Σήμερα καλοδεχόμαστε την κυρία Μέρκελ στην Ελλάδα. Μια γυναίκα που ξέρει από βάσανα. Που καταλαβαίνει την ψυχολογία του κυνηγημένου, διότι την έχει γευτεί στο πετσί της ζώντας για χρόνια σε καθεστώς απολυταρχικό στην Ανατολική Γερμανία, και που ήταν από τους ελάχιστους ευρωπαίους ηγέτες που άνοιξαν τα σύνορά τους σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Ομως και αυτή, δεχόμενη τεράστιες πιέσεις στο εσωτερικό της δικής της χώρας από τα ακροδεξιά, εθνικιστικά και ξενοφοβικά ρεύματα που αναπτύσσονται και εκεί, έρχεται στην Αθήνα με αισθήματα θετικά για τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του, που τελικά ψήφισε όλα τα μέτρα που ζήτησαν οι λεγόμενοι «θεσμοί», που περιόρισε το προσφυγικό πρόβλημα σε νησιώτικους καταυλισμούς και που, τέλος, τόλμησε να πιάσει την καυτή πατάτα του «Μακεδονικού» ζητήματος – ίσως το μόνο για το οποίο δικαιούται να υπερηφανεύεται.

Η μικροπολιτική των πραγμάτων με φέρνει όμως πίσω πάλι στην πρωινή μου ιεροτελεστία, κάθε μέρα. Εκεί όπου σήμερα, στα δικά μας μέσα ενημέρωσης, κυριαρχεί η μορφή του Καμμένου, η συνέντευξη του Τσίπρα, και η αγωνία αν θα πάμε σε πρόωρες εκλογές και πότε. Το θέμα των ευάλωτων και εγκαταλελειμμένων, σε προσφυγικούς καταυλισμούς, ή και στην ευρύτερη κοινωνία έξω, δεν βρίσκεται στην ατζέντα μας.

Μόνο κάτι φάλτσα, όπως πχ από έναν παροπλισμένο πολιτικό που εκνευρίζεται που ο Κυριάκος δεν δηλώνει ευθέως ότι θα υποστηρίξει τον Παυλόπουλο, όπως κάνει ο Τσίπρας, μένουν κρεμασμένα στο twitter και πολύ γρήγορα με απωθούν.

Σήμερα, βρήκα καταφύγιο (όχι από το πρόβλημα, αλλά από τη σαχλαμάρα), στην Ομιλία Αποδοχής που εκφώνησε στις 10 Δεκεμβρίου του 1986, στο Δημαρχείο του Όσλο, στη Νορβηγία, ο βραβευθείς εκείνη τη χρονιά με το Νόμπελ Ειρήνης, συγγραφέας Ελι Βίζελ, ως «ένας από τους πιο σημαντικούς πνευματικούς ηγέτες και καθοδηγητές σε μια εποχή όπου η βία, η καταπίεση και ο ρατσισμός εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τον κόσμο μας».

33 χρόνια πέρασαν από τότε. Τι έχει αλλάξει, αλήθεια; Τίποτα. Ίσως να είναι και πολύ χειρότερα τα πράγματα. Έτσι λοιπόν, με αυτό κατά νου, με τις εικόνες από τη Μόρια να τρυπάνε τη ψυχή μου, με τη σωματική και λεκτική βία να είναι αισθητή παντού, ακόμα και από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, απομονώνω και αναδημοσιεύω χωρίς άλλα σχόλια μερικά αποσπάσματα από εκείνη την ιστορική και σπαρακτική ομιλία του:

ΥΓ: Εν τω μεταξύ, όποιος θέλει να δει και να ακούσει την ομιλία αυτή, είναι εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News