Ο γέρο Καραμανλής λείανε το Κώτσος σε Κωνσταντίνος στα μάρμαρα του Ηρώδειου και της Επιδαύρου. Δείχνοντας στον κόσμο ότι μπορεί να γελάει στις παραστάσεις του καραγκιόζη ή να κλαίει στις ταινίες της Μάρθας Βούρτση αλλά ο αρχηγός υπάρχει για να φέρει τα εθνικά βάρη τιμώντας την αρχαία κληρονομια. Ακόμα και μετά τη Mεταπολίτευση, όταν η τέχνη έγινε πιο προσωπική υπόθεση, ο Σώτος Παναγόπουλος να τραγουδάει το «Ενας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά» δεν ξέφευγε από την νόρμα ενός συντηρητικού ηγέτη που είχε προδώσει και προδοθεί.

Το μήνυμα του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν άλλο: ‘Σαστε ωραίοι. Όπως ακριβώς είσαστε. Η κλασική μουσική μπορεί να μένει για την Μεγάλη Εβδομάδα και οι κώλοι σας δεν χρειάζεται να ταλαιπωρούνται στα μάρμαρα της Επιδαύρου μέχρι ο Οιδίποδας βγάλει τα μάτια του και πάτε για σουβλάκια στο φινάλε. Ο Ανδρέας δεν είναι αυτός που σηκώνεται για να ρίξει την ζεϊμπεκιά όταν η Ρίτα η Σακελλαρίου τραγουδάει το «Αυτός ο άνθρωπος, αυτός»; Και αν υπάρχουν κάποιες επαναστατικές υποχρεώσεις και χρειάζεται να τραγουδήσετε την «Φτωχολογιά» μην ανησυχείτε. Και αυτή χορεύεται…

Στα συβαριτικά χρόνια του ’90 και την πρώτη δεκαετία του 2000 τα γούστα του Σημίτη λίγο ενδιέφεραν. Ο Πρωθυπουργός υπήρχε για να κρατάει την αστακομακαρονάδα ζεστή και τη μετοχή των Χαλυβδόφυλλων πάνω από τα τέσσερα χιλιάρικα και αν στον εθνικό λογιστή —όπως αντιλαμβανόντουσαν τον Σημίτη οι πολίτες— άρεσε ο Μπρούκνερ ή ο Μάλερ, πόσοι έχουν ασχοληθεί με τα μουσικά γούστα του λογιστή τους;

Στον χαμό της πρώτης εποχής της κρίσης, με τους αγανακτισμένους να κυνηγάνε τους μνημονιακούς πολιτικούς στις ταβέρνες, η πολιτιστική εικόνα του Γιώργου Παπανδρέου όπως και του Αντώνη Σαμαρά πήγαν άγραφες. Αντίθετα ο Αλέξης Τσίπρας, ο πολιτιστικός του ορίζοντας είχε κάποιον που θα εμφανιζόταν σε πρόγραμμα φεστιβάλ αριστερής νεολαίας. Πιο προβεβλημένη εμφάνιση του το 2015 στο «Γκλόρια». Για να δει συνοδευόμενος από την Μπέτυ, τον Παππά, τον Κουρουμπλή, τον Χαϊκάλη —και με την Μακρυπούλια και την Γιάννα Αγγελοπούλου να παρευρίσκονται—, τον Λάκη Λαζόπουλο σαν νέο Αριστοφάνη να πρωταγωνιστεί στο «Θεέ μου τι σου κάναμε». Με τον Τσίπρα Πρωθυπουργό ο κόσμος μπορούσε να είναι ήσυχος ότι ακολουθεί την τέχνη, φτάνει να θυμόταν να δει τον Λαζόπουλο και να ακούσει τον Κραουνάκη του.

Η πολιτιστική εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη έγινε περισσότερο καθαρή με την επίσκεψη του για την έκθεση «UBUNTU» στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Από το αντικείμενο της έκθεσης που ήταν η σύγχρονη αφρικανική τέχνη, μέχρι το stonewashed jean και το ξεθωριασμένο polo shirt που φορούσε και το ηλεκτρικό αυτοκίνητο με το οποίο έφυγε οδηγώντας το ο ίδιος, για τον Μητσοτάκη περισσότερο από επίσκεψη ήταν statement: ότι το 2020 ένας έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να σταθεί μπροστά από μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα και να την κοιτάζει χωρίς να χρειάζεται να ξέρουμε αν την βλέπει σαν «εξερεύνηση πάνω στο σώμα, την φωνή, την δύναμη στο βλέμμα, την ενέργεια που παράγει ως δύναμη,πάνω στο μυαλό» που έγραψε στο Facebook η Ελενα Κ. ή σαν μια σπασμένη καρέκλα όπως την είδαν οι περισσότεροι.

Ο δικαιωματισμός ήταν και το μήνυμα. Το δικαίωμα του Πρωθυπουργού και κατά συνέπεια του πολίτη να κοιτάζει μια σπασμένη καρέκλα πρόθυμος να την εξετάσει σαν αντικείμενο τέχνης. Το δικαίωμα της έκφρασης. Με τον κίνδυνο να είναι ο νεωτερισμός να γίνει ο νέος κονφορμισμός. Να υποχρεώνονται να βλέπουν μια σπασμένη καρέκλα σαν έργο τέχνης. Ενας αρχηγός όμως κόμματος εξουσίας του 40% πάντα ξέρει ότι οι ψηφοφόροι του όταν βλέπουν κάποιον να στέκεται μπροστά από μια σπασμένη καρέκλα, περισσότερο από καλλιτέχνη, βλέπουν μαραγκό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News