Το τελευταίο φετίχ των ημερών, σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, είναι να βάζουν δίπλα δίπλα το «Χαλβάη 5-0», του Μάρκου Σεφερλή, και την «Ευτυχία», σε σκηνοθεσία Aγγελου Φραντζή, και να μετράνε πόσα εισιτήρια έκοψε η κάθε ταινία, ανά βδομάδα. Θα περάσει η ταινία του Σεφερλή, με κοντά 200.000 εισιτήρια την τρίτη βδομάδα προβολής του, την «Ευτυχία», που στην ένατη βδομάδα προβολής έχει ξεπεράσει τα 600.000 εισιτήρια, και κοντεύει να σπάσει το ρεκόρ εισπρακτικής επιτυχίας του κινηματογραφικού Παπακαλιάτη;

Ναι, είναι όντως ένα κινηματογραφικό ντέρμπι, που μπορείς να το δεις, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, και σαν ντέρμπι μεταξύ δύο κατηγοριών καλλιτεχνικής αισθητικής. Οι οποίες απέχουν έτη φωτός η μία από την άλλη, αλλά συνυπάρχουν και οι δύο μέσα στον Ελληνα που φτάνει στον γκισέ του σινεμά για να δει ελληνικό κινηματογράφο. Θα δει και τη χοντροκομμένη κωμωδία του πιο αγαπημένου του έλληνα κωμικού, θα δει και την εκλεπτυσμένη δραματική ταινία, για τη ζωή μιας μεγάλης ελληνίδας στιχουργού, η οποία έχει στιγματίσει τη μουσική μας παράδοση.

Oσες διαφωνίες κι αν έχεις με την αισθητική της δουλειάς του, ο Μάρκος Σεφερλής είναι ένα φαινόμενο. Ηταν σχεδόν βέβαιο ότι, όπως συρρέουν στις παραστάσεις του για να δουν τον ίδιο κυρίως, θα συνέρρεαν και στο σινεμά για να δουν, πάλι τον ίδιο, σε ταινία. Η «Ευτυχία», αντιθέτως, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Η τεράστια απήχηση που είχε απέδειξε πόσο άκυρο είναι το σύνορο, το οποίο επιμένουμε να βάζουμε μεταξύ κουλτούρας και εμπορικότητας. Η «Ευτυχία» είναι μια εμπορική ταινία, εξίσου εμπορική με το «Χαλβαη 5-0». Και φέρει κουλτούρα και ποιότητα, με την αυθεντική έννοια του όρου και όχι με τη δήθεν. Είναι η απόδειξη ότι το καλό σινεμά θα πας να το δεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Πάντα έβγαιναν ελληνικές ταινίες που το κοινό αγκάλιαζε. Καλές, καλύτερες, μέτριες, πάντως ταινίες που προσέλκυσαν τον Ελληνα στις αίθουσες και κονταροχτυπήθηκαν με ξένες παραγωγές στο box office. Από το «Safe Sex», που έφτασε τα 1,2 εκατομμυρίου εισιτήρια, μέχρι και τον Παπακαλιάτη, που κατάφερε να κάνει μερικές από τις πιο εμπορικές ταινίες της περασμένης δεκαετίας, το ελληνικό σινεμά φαίνεται ότι το παλεύει και σε κάποιες περιπτώσεις, βγαίνει μπροστά.

Εκείνο που νομίζω ότι άλλαξε τελευταία είναι ότι το συζητάμε κιόλας. Ξαφνικά, βλέπεις τις ελληνικές ταινίες να γίνονται θέμα ακόμα και σε πάνελ πρωινών και μεσημεριανών μαγκαζίνο. Οχι μόνο οι ταινίες με κωμικούς σταρ, όπως ο Σεφερλής, οι οποίες ούτως ή άλλως θα συζητιούνταν. Το ότι όλοι συζητάνε την «Ευτυχία», νομίζω ότι είναι ένα κατόρθωμα του ελληνικού κινηματογράφου. Το ότι βλέπουμε ρεπορτάζ για τις εισπράξεις όλων των ελληνικών ταινιών στο box office, μεταξύ σχολιασμού για «Master Chef» και «My Style Rocks», επίσης. Παλαιότερα, θέματα όπως αυτά θα θεωρούνταν βαρετά για να συζητηθούν σε τηλεοπτικά μαγκαζίνο. Το ότι πια τα παρουσιάζουν κι εκεί, και δεν μένουν στη σφαίρα σχολιασμού κάποιων σινεφίλ ή κριτικών κινηματογράφου, είναι καταπληκτικό.

Το ελληνικό σινεμά έχει γίνει trendy, κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι. Και ό,τι γίνεται trendy, μπαίνει μέσα στο μυαλό του κοινού πιο εύκολα, το αποδέχεται και το στηρίζει. Απέχουμε, βέβαια, ακόμα από το να δούμε να συζητάνε παντού ένα καλό ελληνικό ντοκιμαντέρ ή την ταινία «Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα, αλλά, πού ξέρεις, μπορεί να το δούμε κι αυτό να συμβαίνει.

Σε αυτή τη μεταστροφή, η επιτυχία της «Ευτυχίας» έχει παίξει τον ρόλο της. Και ο Μάρκος Σεφερλής επίσης.

ΥΓ.: Ισως και ο Γιώργος Λάνθιμος, με την τεράστια επιτυχία του, βοήθησε στο να δούμε τη δουλειά των ελλήνων κινηματογραφιστών με άλλο μάτι και να την κάνουμε συχνό θέμα συζήτησης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News