Κάθε φορά που προκύπτει ένα ζήτημα στην επικαιρότητα, στα social media αρχίζει μια αντιπαράθεση μανιχαϊστικής αντίληψης: τα πράγματα είναι μαύρο ή άσπρο. Μπλεγμένες απόψεις, γνώση μαζί με άγνοια, ευχολόγια μαζί με αφορισμούς σ ένα ψηφιακό ντόμινο όπου η λογική παρασύρεται συχνά από την διαμορφούμενη κοινή αντίληψη.

Είναι λογικό ο καθένας να καταθέτει τη δική του ανάγνωση στην πραγματικότητα σε αυτή τη δημόσια σφαίρα της ισότιμης άποψης μεταξύ ενός ειδικού και ενός άσχετου. Αυτό είναι το παιχνίδι των social media: take it or leave it.

Ομως καλούμαστε κάποια στιγμή να συνεννοηθούμε στα βασικά. Οχι ως δρώντες στην ψηφιακή μας φούσκα, αλλά ως πολίτες.

Επί του ζητήματος της ταινίας «Τζόκερ» και των ελέγχων που έγιναν, για παράδειγμα:

– Υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο που διέπει την κατηγοριοποίηση των ταινιών;

Ναι. Υπάρχει και σχετική σήμανση. Ισχύει στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου εξ όσων γνωρίζω.

– Υπάρχει διαδικασία ελέγχου τήρησης αυτής της κατηγοριοποίησης;

Προφανώς, διότι διαφορετικά τι νόημα θα είχε η ίδια η κατηγοριοποίηση;

– Απαιτούμε ως ευνομούμενη κοινωνία να τηρείται ο νόμος;

Αδιαπραγμάτευτα ναι. Αν δεν μας αρέσει ο νόμος ας τον αλλάξουμε. (Αυτό ισχύει και για τον πρώην Πρωθυπουργό που έσπευσε να μπει στη διαδικτυακή κουβέντα. Είχε τη δυνατότητα να αλλάξει τον νόμο και δεν το έκανε).

– Εχει σημασία αν μας αρέσει μια ταινία ως προς την εφαρμογή μιας κανονιστικής διάταξης;

Οχι

– Οφείλει η Πολιτεία να παρεμβαίνει και να προστατεύει τους ανήλικους όπου οι γονείς τους δεν το πράττουν;

Οχι απλώς οφείλει. Είναι ξεκάθαρο ζητούμενο μιας οργανωμένης κοινωνίας η προστασία όσων δεν μπορούν να προστατευτούν μόνοι τους.

– Εξαντλήθηκε η αυστηρότητα εφαρμογής του νόμου;

Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.

– Υπήρξαν συλλήψεις;

Οχι.

Επίσης, το επιχείρημα ότι «η αστυνομία δεν ανταποκρίνεται στις ληστείες, γιατί να ανταποκρίνεται στις καταγγελίες για παραβίαση των ηλικιακών ορίων στο σινεμά;», μας οδηγεί ως κοινωνία σε μια πολύ επικίνδυνη αξιολόγηση του πότε θα πρέπει να ελέγχεται η εφαρμογή ενός νόμου και πότε όχι.

Οσο για την άποψη ότι «στην εποχή του Internet δεν έχει νόημα να απαγορεύουμε στα παιδιά να βλέπουν όποια ταινία επιθυμούν», αυτή πάσχει δομικά. Διότι αφαιρεί οποιαδήποτε ευθύνη των γονέων αλλά και της πολιτείας κατ επέκταση, για την προστασία των ανηλίκων.

Προφανώς και δεν θα μου άρεσε να είμαι σε μια αίθουσα που ξαφνικά διακόπτεται η προβολή και εμφανίζεται η Aστυνομία. Ωστόσο δεν έχει σημασία τι μου αρέσει και τι όχι. Και δεν θα έπρεπε να έχει σημασία

Το περιστατικό πάντως δημιουργεί μια εξαιρετική αφορμή να ξαναδούν το νομικό πλαίσιο οι αρμόδιοι. Να το δουν με προσοχή και ρεαλισμό. Με την εμπλοκή και ειδικών ψυχολόγων που θα μπορέσουν να κωδικοποιήσουν τι είναι επικίνδυνο και τι όχι για τα παιδιά.

Ας το κάνουν αυτοί που ξέρουν. Στο μεσοδιάστημα η τήρηση του νόμου δεν μπορεί να υπόκειται στην αντίληψη κάθε σχολιαστή στο twitter.

Oλα τα υπόλοιπα είναι «έπεα πτερόεντα» ψηφιακής εκτόνωσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News