Στα 35 ο Γιώργος Βούτσης είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Ναπολέοντα όταν έγινε πρώτος ύπατος της Γαλλίας, τέσσερα χρόνια από τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ όταν έπαιρνε Νομπέλ στη Φυσική και έναν χρόνο μεγαλύτερος από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα όταν πήρε το Οσκαρ για τον «Νονό ΙΙ». Εχει όλα τα δικαιώματα του πολίτη. Του επιτρέπεται να έχει οικογένεια, δίπλωμα οδήγησης, να ψηφίζει και να ψηφίζεται.

Όμως για τον Νίκο Βούτση, ο γιος του, που συνελήφθη για τη ρίψη φέιγ βολάν έξω από το γραφείο της γ.γ. Αντιεγκληματικής Πολιτικής Σοφίας Νικολάου, πρέπει να αντιμετωπίζεται με επιείκεια, αφού δεν είναι παρά ένας «ημιπιτσιρικάς».

Πέραν του νεολογισμού, «ημιπιτσιρικάς», υπάρχει η ουσία. Εκτός τού ότι ημιπιτσιρικάς ήταν ο Κουφοντίνας όταν δολοφόνησε τον Νίκο Μομφεράτο ή ο Αντερς Μπρέιβικ όταν δολοφόνησε 69 άτομα, έχει δημιουργηθεί μια εντύπωση που στηρίχθηκε εν πολλοίς από τα Μέσα τις τελευταίες δεκαετίες: ότι εάν η αναφορά γίνει για «νεαρούς διαδηλωτές», «άτομα νεαρής ηλικίας που διαμαρτύρονταν», «μέλη νεολαιών», «νεαρούς του αντιεξουσιαστικού χώρου», αυτόματα η τρομοκρατική ενέργεια, σοβαρή ή λιγότερο σοβαρή, γίνεται αντίδραση μια καταπιεσμένης νεολαίας, που εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να αντιμετωπίσουμε με κατανόηση, επειδή για κάποιον απροσδιόριστο από τον νόμο λόγο είμαστε ένοχοι.

Μια μορφή εθιμικού δικαίου για το οποίο για πρώτη φορά προσδιορίζονται και τα ηλικιακά όρια, αφού ο Νίκος Βούτσης (πρώην Πρόεδρος της Βουλής) είπε ότι το παιδί ήταν ημιπιτσιρικάς 35 χρόνων και όχι 40 όπως έγραψαν τα Μέσα. Μια θέση που προκαλεί ερωτήματα.

Πρώτον, πώς μπορούμε να λέμε ότι ένας πολίτης που κρίνεται αρκετά ώριμος για να ψηφίζει και να ψηφίζεται θεωρείται ότι έχει ελαφρυντικά λόγω νεαρής ηλικίας όταν παραβαίνει τον νόμο;

Δεύτερον, ποιες πράξεις συγχωρούνται μέχρι τα 35; Τα τρικάκια έξω από το γραφείο κυβερνητικού στελέχους προφανώς συγχωρούνται. Τα γκαζάκια κάτω από το αυτοκίνητο βουλευτή μάλλον όχι. Το βάψιμο των τοίχων έξω από τα γραφεία δικαστικών και δημοσιογράφων;

Και μην πει κάποιος «σιγά μωρέ τι κάνανε, τον τοίχο βάψανε, τρικάκια πετάξανε». Το βάψιμο των τοίχων, τα φέιγ βολάν, απέναντι από τα σπίτια πολιτικών αντιπάλων είναι δοκιμασμένη στον χρόνο μέθοδος. Στο «War on the Mind: The Military Uses and Abuses of Psychology» o Πίτερ Γουάτσον (Peter Watson) γράφει ότι ήταν μια από τις μεθόδους των δυνάμεων ασφαλείας στην εξέγερση της Μαλαισίας το 1948. Ζωγράφιζαν ένα μάτι στον τοίχο τού απέναντι σπιτιού από κάποιου που υπήρχε υπόνοια ότι συμπαθεί τους επαναστάτες για να του στείλουν το μήνυμα: «Σε παρακολουθούμε».  Τον ίδιο στόχο που είχαν τα τρικάκια που πετάχτηκαν έξω από το γραφείο της Σοφίας Νικολάου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News