Αν η καριέρα του πολιτικού στηρίζεται ακόμα στη διαστροφή της γλώσσας του, τότε ο κ. Νικολόπουλος πρέπει να πάρει το βραβείο. Ή μάλλον έπρεπε να είχε γίνει Πρύτανης του Κοινοβουλίου, κι όχι υφυπουργός. Γιατί ξέρει να «παντρεύει» – με φτηνό και αγοραίο τρόπο, είναι αλήθεια, αλλά τον πιο διαβολικό – την πολιτικάντικη προσποίηση με τον γλυκανάλατο ηθικισμό: γυρίζει τούμπα την πραγματικότητα και, χρησιμοποιώντας τή  φτιασιδωμένη όψη της προς το συμφέρον του, πασάρει την τσαλακωμένη με τα ξέφτια στους αντίπαλους. 

Αυτά που γράφει, αίφνης, στις επιστολές του «Ότι ουδέποτε έβαλε οποιαδήποτε καρέκλα πάνω από την απαράβατη αρχή του ότι ο πολιτικός οφείλει να υπηρετεί το εθνικό συμφέρον» ή «ότι μόνη αιτία της παραίτησής του είναι το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης μπλα μπλα μπλα.. των ανάλγητων όρων του Μνημονίου» κι ότι του «είναι αδύνατο να αισθάνεται ανακόλουθος με τα πιστεύω του», αποτελούν τη χρυσόσκονη της προσωπικής του ρητορείας και τεκμήρια ενός χοντροκομμένου γλωσσικού λαϊκισμού.  

Ποιος τα λέει όλα αυτά τα βαρύγδουπα, παρακαλώ; Ο στυλοβάτης του πελατειακού συστήματος, ο σημαιοφόρος της συναλλαγής που ανέκαθεν καυχιόταν δημοσίως για το βόλεμα «των δικών του παιδιών» και που ο πολιτικός του βίος έως τώρα τον έχει ακυρώσει, πλήρως. Γιατί η δική του μηχανή των πελατειακών συναλλαγών, η φάμπρικα με φασόν διορισμούς που χρόνια έχει στήσει (αυτός και πάμπολλοι άλλοι σαν αυτόν) έφεραν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Κι αν είχε μια σταλιά ντροπή θα ’πρεπε να βάλει την ουρά του κάτω απ’ τα σκέλια και να ’χει πέσει σε βαθιά – βαθύτατη – περισυλλογή.

Άραγε μπορεί να μιλάει ακόμα ο εν λόγω περί «ανακολουθίας προς τα πιστεύω του» ή να επικαλείται «τη συνέπεια λόγων και έργων του πολιτικού ως ύψιστη αρετή»; Ναι μπορεί. Αν μάλιστα έχει θητεύσει παιδιόθεν και σε θρησκευτικές οργανώσεις, τού επιτρέπεται να ηθικολογεί με ύφος κατηχητικού ευσεβισμού εμπεδωμένο απ’ την εποχή που κράταγε τα εξαπτέρυγα (γνωστές ως ντόρτσες). Τα λέει και τα γράφει ακόμα αλλά ποιος να τον πιστέψει, πια;

Πάντως, το πλέον πιθανό με την φαινομενικά παράλογη παραίτησή του (σίγουρα, κάποιο λάκκο έχει η φάβα) είναι αυτό που γράφτηκε σήμερα στο protothema.gr «περί ρουσφετολογικής μεσολάβησης του Νικολόπουλου στο ΣΔΟΕ για φίλο του επιχειρηματία». Λίγες ώρες αφότου ανέλαβε το υφυπουργείο – ο αθεόφοβος – και για τη φόρα που του ’κοψε ο Σαμαράς. (Ακόμα κι αν δεν είναι αλήθεια όλα αυτά και πρόκειται για κομματικό μαχαίρωμα, είναι όμως το πλέον λογικό).

Ένας άνθρωπος που διψάει για εξουσία κι ο στόχος της ζωής του είναι να γίνει υπουργός για να μεγαλουργήσει στους τομείς αρμοδιότητάς του (στον ΟΑΕΔ εν προκειμένω, που έχει το ψητό και αλλαχού) δεν θα παραιτείτο όταν το όνειρο έγινε πραγματικότητα· τώρα, δηλαδή, που βρέθηκε στην πίτα με το μέλι.

Εκτός κι αν του ’κοβε τον δρόμο κάποιος, αν του ψαλίδιζε τις «φιλοδοξίες» και τον εμπόδιζε να ασκήσει το ταλέντο του στην πάγια τακτική της ρουσφετολογίας: τη μόνη γραμμή πολιτικής στην οποία έχει εντρυφήσει επαρκώς και τη γνωρίζει όσο λίγοι. Αλλιώς, δεν έχει νόημα η καρέκλα. Όλα τα άλλα «περί εθνικού συμφέροντος», «πατριωτικού καθήκοντος» και «δικαίωμα στην προσδοκία του λαού μας» είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News