Επρεπε να γίνει έρευνα στους τραπεζικούς λογαριασμούς του Κώστα Σημίτη; Δεν χρειάζεται να απαντήσει κανείς άλλος, πλην του ιδίου, με την εξής αυτονόητη φράση: «Η έρευνα στους λογαριασμούς μου είναι ευπρόσδεκτη. Δεν έχω τίποτα να κρύψω». Καθαρά και ξάστερα. Και, μόλις η έρευνα ολοκληρωθεί, κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του.

Ολα αυτά υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι η παραγγελία για την έρευνα στηρίζεται σε κάποια στοιχειωδώς αξιόπιστη ένδειξη ότι κάτι παράνομο έχει διαπραχθεί και όχι σε λόγια του αέρα που κάποιος είπε, ποιος ξέρει με ποια σκοπιμότητα. Θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει το πρώτο, αφού επικεφαλής της αρμόδιας Αρχής, η οποία διέταξε την έρευνα, είναι αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Γιατί, αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε θα φτάσουμε στη «μέθοδο Μαμανέα».

Θα περιμένουμε να δούμε το αποτέλεσμα της έρευνας. Όμως, μέχρι να γίνει αυτό, ας μιλήσουμε για μερικά πολιτικά συμπεράσματα με βάση και την πείρα του παρελθόντος:

1. Στην ελληνική πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν και σκάνδαλα και σκανδαλολογία.

2. Οταν ένα σκάνδαλο διαλευκάνθηκε και η εμπλοκή πολιτικού προσώπου αποδείχτηκε με τελεσίδικη δικαστική απόφαση (π.χ. υπόθεση Τσοχατζόπουλου), η αναγνώριση ήταν καθολική.

3. Η ύπαρξη σκανδάλου με εμπλοκή πολιτικών δεν αποκλείει -κάθε άλλο- το ενδεχόμενο να έχει επιχειρηθεί και το στήσιμο παράλληλης σκευωρίας, με γενικότερους πολιτικούς στόχους. Τρανό παράδειγμα όσα έγιναν το περιβόητο 1989. Υπήρχε σκάνδαλο (Κοσκωτά), αποδείχτηκε εμπλοκή πολιτικού προσώπου (του τότε αντιπροέδρου, μακαρίτη Μένιου Κουτσόγιωργα), αλλά στήθηκε και σκευωρία με στόχο τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Η σκευωρία αυτή κατέρρευσε μέσα στο Ειδικό Δικαστήριο, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο βασικός μάρτυρας (Μαμανέας) ήταν στημένος ψευδομάρτυρας, τον οποίο αναγκάστηκε να αποπέμψει ο πρόεδρος του δικαστηρίου.

Ερχόμαστε στο σήμερα. Υπάρχουν και σκάνδαλα και σκανδαλολογία. Μένει (όχι να φανεί αλλά) να αποδειχθεί αν υπάρχει και σκευωρία. Για κάποιους στην κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν αρκούν ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπαντωνίου, θέλουν οπωσδήποτε «να δέσουν» και τον Σημίτη. Κι αν δεν μπορούν; Προφανώς τους αρκεί με το «πες πες (στο τέλος) κάτι θα μείνει». Όμως, αυτή είναι η γκεμπελική μέθοδος.

Συμπέρασμα πρώτο: Πιστεύει κανείς ότι ο Σημίτης έχει «μαύρους» τραπεζικούς λογαριασμούς εδώ και 15 χρόνια και περίμενε το 2018 για να τον ελέγξουν; Αστειότητες.

Συμπέρασμα δεύτερο: Ορισμένοι νεοσσοί της πολιτικής (τύπου Βερναρδάκη –εδώ) καλό θα ήταν να τιθασεύσουν την αλαζονεία τους. Εκτός αν δεν ξέρουν να διαβάζουν.

Συμπέρασμα τρίτο: Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν φαίνεται να γνωρίζουν τι συνέβη μετά το 1989 και πού οδήγησε η αποκάλυψη της σκευωρίας που επιχειρήθηκε σε βάρος του τότε Πρωθυπουργού. Ολοι οι αντίπαλοί του αναγνώρισαν εκ των υστέρων το (για κάποιους εσκεμμένο) λάθος της ακραίας στοχοποίησής του, με μοναδικό στόχο την αποκόμιση εκλογικών κερδών. Τα κέρδη αυτά ήταν πρόσκαιρα. Στην πορεία η υπόθεση στράφηκε εναντίον των εμπνευστών της.

Εν κατακλείδι, οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας πρέπει να έχουν κατά νου ότι, αν σκοπεύουν να πορευθούν με την «μέθοδο Μαμανέα», για να βάλουν τον Σημίτη σε ένα κάδρο που δεν χωράει, σύντομα θα αντιληφθούν τι σημαίνει μπούμερανγκ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News