Ο τίτλος είναι δανεικός από ένα δημοσίευμα του 1968, στον εγχώριο Τύπο, χωράει όμως διαβολεμένα στην τριήμερη διαδικασία που εκκινεί η αξιωματική αντιπολίτευση, την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο χιονιάς, η επέλαση της ανευθυνότητας από την πλευρά της Αττικής Οδού, η χαμηλή επίδοση αξιωματούχων, θα τεθούν από του βήματος της Βουλής, για να χορτάσει το φιλοθεάμον κοινό μάχες και συγκρούσεις. Κακά τα ψέματα, όλοι ξέρουμε ότι δεν θα είναι στις κερκίδες πολυπληθές και με την ανάσα κομμένη. 

Η πρόταση μομφής, ύψιστη κοινοβουλευτική διαδικασία, πολύτιμη το δίχως άλλο, κινδυνεύει στη σημερινή συνθήκη. Oχι επειδή οι περισσότεροι δεν θα αφιερώσουν χρόνο και φαιά ουσία για να την παρακολουθήσουν. Ούτε επειδή οι πολιτικοί – ομιλητές δεν θα πουν πλείστα όσα σοφά και ενδιαφέροντα. Αλλά επειδή η πρόταση μομφής εύκολα μπορεί να εξαϋλωθεί και εν συνεχεία, να ξεχαστεί ως μη γενομένη. Μην εκπλήσσεσθε. Η κοινοβουλευτική ιστορία έχει δείξει ότι πολλές από τις καμιά δεκαπενταριά προτάσεις μομφής που έχουν υποβληθεί από τη Μεταπολίτευση ως την θαυμαστή μας εποχή, του Meta, έχουν σπαταληθεί επιπολαίως. 

Άπαντες οι πολιτικοί αναλυτές συναινούν εξάλλου ότι η πρόταση μομφής γίνεται από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, για να κοπούν τα ποδάρια του Νίκου Ανδρουλάκη, να αποδομηθεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, να πάρει τον αέρα που του λείπει ο Αλέξης Τσίπρας. Ακόμη κι από την ανάποδη να το δει κανείς, της «συσπείρωσης» για την κυβερνητική πλειοψηφία, του «τέλους της εσωστρέφειας» για τον ΣΥΡΙΖΑ, της ασφαλούς – αβρόχοις ποσί παρακολούθησης από την αρχηγία του ΚΙΝΑΛ, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο. 

Αυτό που λείπει, είναι το νήμα εκείνο που θα συνδέσει την πολιτική αφρόκρεμα με τους ταλανισμένους πολίτες, με όσους αισθάνονται ότι έχουν εξαντληθεί – μια η οικονομική κρίση, μια ο ιός, μια ο χιονιάς… Πώς θα μπορούσε να εξαργυρωθεί σε δομές και υποδομές, προετοιμασία, μηχανισμούς και ανακλαστικά, αυτή η συζήτηση; Αυτοί που πρωτίστως πρέπει να ικανοποιηθούν από το κοινοβουλευτικό τριήμερο, δεν είναι οι λογογράφοι των πολιτικών αρχηγών, τα κομματικά επιτελεία και το άυπνο δημοσιογραφικό σινάφι. Είναι οι εγκλωβισμένοι, οι αβοήθητοι, οι κρυοπαγιασμένοι, αυτοί που ζουν στο πετσί τους σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης κάθε είδους «α» στερητικό. Διαφορετικά το πράγμα εκφεύγει της πεμπτουσίας της πολιτικής, και εκπίπτει στα της πολιτικάντικης τακτικής. Κι αυτή δεν είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή για μια κοινοβουλευτική διαδικασία. Αφήστε που έτσι «η κρίσις επιδεινούται». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News