«Laid back approach». Το λένε οι Αγγλοσάξονες και η φράση θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «χαλαρή (ακόμη και ξαπλωτή) αντιμετώπιση» των πραγμάτων. Θα μπορούσε κάλλιστα να οπτικοποιηθεί με τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη να γέρνει πίσω την καρέκλα και να κρατιέται για να μην πέσει στα υπουργικά έδρανα της Βουλής. Και να χαρακτηρίζει τη διακυβέρνηση Τσίπρα όλα αυτά τα χρόνια.

Διότι υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει το «έλα μωρέ δεν έγινε και τίποτα» του κ. Φλαμπουράρη το 2015 με το «25 χρόνια τα ίδια» ή το «ωραία έχουν καεί όλα άρα δεν κινδυνεύετε» του συντονιστικού της Πυροσβεστικής την ώρα που η φωτιά σάρωνε τους ανθρώπους στο Μάτι.

Είναι η ίδια ελληναράδικη προσέγγιση στην οποία εξάλλου στηρίχθηκε για να κυβερνήσει ο κ. Τσίπρας. «Ελα μωρέ, δεν έγινε τίποτα που έκλεισαν οι τράπεζες». «Ελα μωρέ δεν είπε και τίποτα ο Πολάκης». «Ελα μωρέ, δεν κινδυνεύετε, τόσα χρόνια έχει φωτιές στην ανατολική Αττική».

Το ντοκιμαντέρ του Αλέξη Παπαχελά για το Μάτι δεν είναι μόνο μια προσεκτική και τεκμηριωμένη αποκαθήλωση του κυβερνητικού αφηγήματος για τη συμφορά της 23ης Ιουλίου 2018. Είναι και μία ανατριχιαστική ανατομία αυτής της Ελλάδας, την οποία αποθέωσε και εκμεταλλεύτηκε ο κ. Τσίπρας.

Θα πείτε, αυτός φταίει; Ο κ. Τσίπρας τη δημιούργησε αυτή την Ελλάδα; Και ηλικιακά ακόμη θα ήταν αδύνατο. Τη βρήκε έτοιμη. Αλλά ο κ. Τσίπρας την αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο για αυτόν και την παρέα του. Συνδυάζοντας τα πιο παλιά, πιο ξεπερασμένα και πιο νοσηρά χαρακτηριστικά τού χθες (και επιλέγοντας πρόσωπα που τα εκπροσωπούν) και φιλοδοξώντας να τα μεταλαμπαδεύσει προς το μέλλον για να διασφαλίσει τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό για δεκαετίες (αυτός τουλάχιστον είναι ο στόχος του).

«Στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας, κανείς ποτέ δεν χάνει», λέει το τραγούδι του Σαββόπουλου και ο κ. Τσίπρας αξιοποίησε με δεξιοτεχνία αυτό τον κανόνα.

Υπήρχε μόνο μια ανάγκη. Η ανευθυνότητα και η αναισθησία που επιτρέπουν στον εαυτό τους όσοι αποφάσισαν μόνοι τους ότι φοράνε το φωτοστέφανο του ηθικού πλεονεκτήματος δεν μπορεί να σερβιριστεί ωμά στο πόπολο. Χρειάζεται το μανδύα της σοβαροφάνειας και της επισημότητας, της δήθεν (εν)συναίσθησης των στιγμών και των ευθυνών. Δηλαδή το σόου στο Συντονιστικό. Την ώρα που ο ασύρματος στο ίδιο κτίριο είχε ήδη καταγράψει τουλάχιστον 13 νεκρούς…

Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Είναι οι δύο όψεις της ίδιας Ελλάδας. Και οι δύο όψεις του ίδιου Τσίπρα που σήμερα την εκφράζει.

Στον ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι η τραγωδία στο Μάτι δεν είχε καμία επίπτωση στην απήχηση της κυβέρνησης. Ομως ενίοτε ο λογαριασμός έρχεται μαζεμένος.

Οπως όλοι καταλάβαμε το βράδυ της Πέμπτης στο ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, μια κυβέρνηση και ένας Πρωθυπουργός που είχαν το στομάχι να στήσουν αυτή την παράσταση τη νύχτα που είχαν ήδη καεί δεκάδες συμπολίτες μας, προφανώς πέρασαν ένα κρίσιμο σημείο.

Εχουν ήδη προβιβαστεί στο επόμενο στάδιο κυνισμού.

Και έτσι δεν απορεί κανείς για το γεγονός ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα, τις επόμενες μέρες, να ζωγραφίζουν φωτιές στο χάρτη για δήθεν εμπρηστές τους οποίους «κατέγραψε» η διαστημική υπηρεσία του Νίκου Παππά ή να μιλούν για την κλιματική αλλαγή, να στοχοποιούν τον καθηγητή Συνολάκη, να μιλούν για τυμβοθηρία (sic) και να βρίζουν τους συγγενείς των θυμάτων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News