Ειδησεογραφικές σελίδες, εφημερίδες, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές υπόσχονται νέες αποκαλύψεις για τη δολοφονία της φοιτήτριας στη Ρόδο. Δεν γνωρίζω τι από όλα όσα ακούγονται είναι ακριβές και τι όχι, ούτε που θα καταλήξει η σκοτεινή αυτή υπόθεση όταν διαλευκανθούν οι λεπτομέρειές της. Στο μεταξύ όμως, και ενώ τίποτε δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα, η φράση που επίμονα βλέπω να επαναλαμβάνεται στο σχολιασμό της είδησης είναι πως «η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή είπε “όχι”».

Δεν θα συμφωνήσω. Η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή έπεσε τα χέρια των συγκεκριμένων ανθρώπων.

Γύρω μας κυκλοφορούν χιλιάδες κορίτσια που είπαν «όχι» και δεν έπαθαν τίποτε, επειδή τα αγόρια στα οποία το απηύθυναν σεβάστηκαν τη θέλησή τους. Γύρω μας κυκλοφορούν χιλιάδες αγόρια που αγαπάνε και σέβονται τα κορίτσια και που ποτέ δεν θα έκαναν, όχι κάτι τόσο αποτρόπαιο όπως εκείνο που έκαναν τα αγόρια από τη Ρόδο, αλλά ούτε το παραμικρό που θα έφερνε σε δύσκολη θέση, θα πλήγωνε ή θα μείωνε τα κορίτσια τους. Ας μην βιαζόμαστε να κάνουμε γενικεύσεις, ας μην υποπίπτουμε σε σεξιστικά ή άλλα στερεότυπα. Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, αλλά ούτε και στην κόλαση της γενικευμένης θυματοποίησης των ασθενέστερων.

Παρουσιάζοντας το πολυσυζητημένο «όχι» ως τον κύριο λόγο που οδήγησε στο δραματικό τέλος της κοπέλας, περνάμε μηνύματα στρεβλά και επικίνδυνα. Τι, αλήθεια, προτείνουμε σε ένα κορίτσι που θα βρεθεί (ο μη γένοιτο!) σε παρόμοια θέση; Να πει «ναι» για να σωθεί; Ή να επιστρέψουμε σε εκείνη την εποχή που τα κορίτσια ως τη στιγμή που βρίσκονταν αγνά και αμόλυντα στη νυφική κλίνη τους δεν έβγαιναν ποτέ από το πατρικό σπίτι τους χωρίς συνοδεία; Τότε που δεν είχαν προσωπική ζωή μέχρι την παντρειά τους. Πράγματι, αν είχε ακολουθήσει αυτή τη μέθοδο η οικογένεια της Ελένης το παιδί της μάλλον θα ζούσε. Ηταν όμως μια σύγχρονη οικογένεια που προσπάθησε να το μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορούσε, αφήνοντάς του τους απαραίτητους βαθμούς ελευθερίας για να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να κάνει τις επιλογές του.

Λέγοντας πως «η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή είπε “όχι”» παρουσιάζουμε το ερωτικό ξύπνημα ως μία επικίνδυνη και εν δυνάμει βίαιη διαδικασία: Με το αρσενικό να άγεται και να φέρεται από τις ορμόνες του χάνοντας τον έλεγχο και με τα κορίτσια να κακοποιούνται, ακόμα και να δολοφονούνται, όταν αρνηθούν να υποταχθούν. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν μπορεί να είναι έτσι. Η ακραία περίπτωση ενός τραγικού συμβάντος δεν μπορεί να ισοπεδώσει όλες τις άλλες (πολυάριθμες) περιπτώσεις υγιών σχέσεων.

Δυστυχώς, μία στιγμή απρονοησίας, επιπολαιότητας ή και τρέλας μπορεί να την μετανιώσεις ακριβά, είτε είσαι άβγαλτο παιδί, είτε είσαι έμπειρος ενήλικας. Πράγματι, αν εμπιστευθείς (έστω προς στιγμήν) τους λάθος ανθρώπους μπορεί να μην πάθεις τίποτα σοβαρό, αλλά μπορεί επίσης και να το πληρώσεις. Η Ελένη το πλήρωσε με τη ζωή της. Ηταν πολύ άτυχη. Μπορεί όμως να ήταν το ίδιο άτυχη αν είχε πει και «ναι».

Τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατεύσουμε τα δικά μας παιδιά από το να έχουν μια τύχη παρόμοια με τη δική της; Οχι κάτι περισσότερο, φοβάμαι, από ό,τι έκανε η οικογένειά της: Να τα μεγαλώσουμε με αγάπη, με φροντίδα αλλά και με ελευθερία. Να τα προικίσουμε με ευθυκρισία και αίσθηση των επιλογών τους. Να τα κάνουμε καλούς, ηθικούς και τίμιους ανθρώπους. Να τα μάθουμε πως ποτέ –αλλά ποτέ!– δεν βλάπτεις τον άλλο. Ως εκεί, φοβάμαι πως μπορούμε να φθάσουμε. Βεβαιότητες δεν μπορεί να υπάρχουν. Μόνο ελπίδα. Η ελπίδα πως δεν θα βρεθούν στη ζωή τους άνθρωποι που να θέλουν να τα βλάψουν ή έστω, πως τα ίδια θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν ή να αποφύγουν τις κακοτοπιές. Η ελπίδα πως εκείνοι που θα συναντήσουν στο δρόμο τους θα σεβαστούν εξίσου και τα «ναι» και τα «όχι» τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News