Ας είμαστε ακριβοδίκαιοι. Οταν η αντιμετώπιση του πρώτου κύματος πανδημίας πιστώθηκε από τους περισσότερους στην κυβέρνηση ως μεγάλη επιτυχία της, τότε η αναζωπύρωση είναι λογικό να χρεωθεί αντιστοίχως από κάποιους ως κυβερνητική αποτυχία. Οσοι έτριζαν τα δόντια τον Απρίλιο και τον Μάιο, τώρα τρίβουν τα χέρια. Κι όσοι θριαμβολογούσαν τότε, σήμερα στέκονται σκεπτικοί μπροστά στις ανακοινώσεις των ημερήσιων κρουσμάτων. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι οι ένθεν κακείθεν φανατικοί ζουν τη ζωή σαν ανώφελο εκκρεμές που πηγαινοέρχεται αενάως πέρα-δώθε, ενώ η ζωή πρέπει να πηγαίνει μπροστά. Σ’ αυτό χρειάζεται ο κοινός νους.

Ο κοινός νους λοιπόν λέει ότι στο ζήτημα της πανδημίας, η κυβέρνηση βρισκόταν μπροστά στο κλασικό «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Αν κρατούσε τα κρούσματα χαμηλά για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα είχε επιλέξει τον θάνατο της οικονομίας της, που στηρίζεται στον τουρισμό. Το δίλημμα «υγεία ή πείνα» έψαχνε μια ισορροπία, δεν ήταν δυνατόν να λυθεί μακροπρόθεσμα με την απόλυτη στήριξη του ενός πυλώνα και την παντελή αγνόηση του άλλου. Η ισορροπία αυτή αποδείχτηκε ασταθής, το έλεγαν άλλωστε ευθύς εξαρχής οι λοιμωξιολόγοι. Παίζαμε με τη φωτιά και το ξέραμε, απλώς δεν είχαμε άλλη επιλογή. Αν η κυβέρνηση είχε επιλέξει να κρατήσει κλειστή τη χώρα, θα αντιμετώπιζε επανάσταση. Ειδικά όταν η αρχική επιτυχία εξελήφθη ως απόδειξη ότι δεν υπάρχει ουσιώδες πρόβλημα με τον κορονοϊό, οπότε μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα θεωρούσε παραλογισμό τη συνέχιση των περιορισμών.

Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι το δεύτερο κύμα πανδημίας θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Αρα, το κέρδος μας είναι ότι γλιτώσαμε το πρώτο. Τα σημερινά κρούσματα θα μπορούσαν να προστίθενται σε εικοσαπλάσιους νεκρούς της άνοιξης, τους οποίους εμείς αποφύγαμε. Είναι κι αυτό ένα επιχείρημα, όμως στην πραγματικότητα τα λόγια έχουν λίγη σημασία. Τώρα μετράνε οι πράξεις. Οι κυβερνητικές και οι ατομικές του καθενός από εμάς. Οι γιατροί φώναζαν εδώ και δύο εβδομάδες ότι τα πράγματα ξεφεύγουν, πόσοι συμμορφώθηκαν; Λίγοι έως ελάχιστοι, φοβάμαι. Πριν από έναν μήνα, οι δήμαρχοι φώναζαν ότι οι αστυνομικοί έλεγχοι καταστρέφουν τους επαγγελματίες χωρίς λόγο, τώρα φωνάζουν ότι το αστυνομικό έργο ήταν πλημμελές και ο ιός ξέφυγε. Οι «παλινωδίες» λοιπόν ήταν εθνικό σπορ, όχι μόνο κυβερνητικό.

Η κυβέρνηση θα εισπράξει κόστος απ’ όλο αυτό. Είναι αναμενόμενο, αλλά δεν είναι αυτό το ουσιώδες. Και μεταξύ μας, η κριτική που της γίνεται είναι αποσπασματική και διόλου πειστική. Οι περίφημες παλινωδίες που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε, πότε για τη χρήση της μάσκας και πότε για τις πληρότητες καραβιών και αεροπλάνων, έπαιξαν ελάχιστο ρόλο στην αναζωπύρωση. Αλλού ήταν το πρόβλημα. Στη μαζική ανεμελιά μας. Μόνο αν είχαμε 2.000 νεκρούς στο πρώτο κύμα, ίσως να ήμασταν πιο προσεκτικοί σήμερα. Τώρα το πράγμα μοιάζει να πηγαίνει ανάποδα. Η αρχική επιτυχία εγκυμονούσε τη μετέπειτα αποτυχία. Δυστυχώς. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News