Ας ξεκινήσουμε με την είδηση. Ο Ρούμπεν Σεμέδο, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, συνελήφθη στο πλαίσιο της αυτόφωρης διαδικασίας, έπειτα από ποινική δίωξη που του ασκήθηκε για το αδίκημα του ομαδικού βιασμού, μετά από καταγγελία δεκαεφτάχρονης κοπέλας.

Σύμφωνα με όσα υποστήριξε η ίδια στην καταγγελία της, ένα σαββατιάτικο βράδυ διασκέδαζε με μία φίλη της, τον ποδοσφαιριστή και ένα ακόμα άτομο, σε νυχτερινό μαγαζί. Και μετά πήγε στο σπίτι του ποδοσφαιριστή, όπου ισχυρίζεται ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον ίδιο κι από ένα άλλο, που δήλωνε μάνατζερ.

Κανείς δεν μπορεί να πει αν ο Ρούμπεν Σεμέδο και ο άλλος κατηγορούμενος, είναι αθώοι ή ένοχοι. Το βέβαιο είναι ότι κατηγορούνται για ένα κακούργημα, για το οποίο θα οδηγηθούν στο δικαστήριο κι εκεί, η δικαιοσύνη θα βγάλει το πόρισμα της. Το θέμα είναι, όμως, ότι μέχρι να συμβεί αυτό, κάποιοι σχολιάζουν την είδηση με τρόπο, ο οποίος τοποθετεί στο κατηγορητήριο το θύμα και όχι τους θύτες.

Είναι κατανοητό να πει κανείς, δεν κρίνω τους κατηγορούμενους πριν το κάνει η δικαιοσύνη. Εκείνο που δεν είναι, όμως, λογικό, είναι να προσπαθεί κανείς να υποβιβάσει το άτομο που δηλώνει θύμα και καταγγέλλει τη σεξουαλική κακοποίηση του. Δυστυχώς, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το έκαναν. Μεταξύ των σχολίων στα social media, έρχονται μπροστά σου αρκετές αναρτήσεις, που αναρωτιούνται τι δουλειά είχε μια δεκαεφτάχρονη στο μπαρ με δύο άντρες και γιατί τους ακολούθησε σπίτι. Και τι περίμενε, πηγαίνοντας σ’ ένα σπίτι με δύο άντρες, ότι δεν είχε μάνα να τη μαζέψει κτλ.

Μα, τι εννοούν όλοι αυτοί οι ποιητές; Οτι αν βγεις με δύο άντρες, κι αν πας σε σπίτι μαζί τους, πρέπει να έχεις βέβαιο τον βιασμό σου; Ή, μήπως, νομίζουν ότι ο βιασμός αποκλείεται να σου συμβεί, αν έχεις μάνα να σε μαζέψει; Ανεδαφικά επιχειρήματα, στα όρια του γελοίου, που όμως βλέπεις να παρελαύνουν σε διαδικτυακούς τοίχους με πολλά likes από κάτω (ευτυχώς και με αρκετό αντίλογο).

Και μετά, έρχονται οι δηλώσεις, που δεν μπορείς να καταλάβεις για ποιο λόγο γίνονται: «Αν τη δείτε και εσείς θα μου πείτε αν μοιάζει με 17 ή 23-24 ετών», ακούσαμε να λέει ο συνήγορος του ποδοσφαιριστή, κατά την έξοδο του από το γραφείο του ανακριτή, και αφού δήλωσε ότι ο εντολέας του αρνείται την κατηγορία και ότι η καταγγέλλουσα δεν είναι δεκαεφτάχρονη, αλλά δεκαεννιάχρονη. Είπε επίσης «πρόκειται για μία παρέα που ήταν μαζί επί 15 ώρες, είναι αδιανόητο να καταγγέλθηκαν αυτά».

Δεν μπορεί να συμβεί, δηλαδή, ένας βιασμός, σε μια παρέα που είναι μαζί δεκαπέντε ώρες; Εδώ συμβαίνουν βιασμοί σε παρέες που είναι μαζί χρόνια, σε γάμους που μετρούν δεκαετίες. Εχει ο βιασμός χρονόμετρο; Μη χειρότερα…

Και, τέλος, να σου και ο ρατσισμός προς τον Ρούμπεν Σεμέδο. Να σου και τα σχόλια περί χρώματος και φυλής και εθνικότητας. Χυδαία σχόλια και χαρακτηρισμοί, που θα μπορούσαν κάλλιστα να μπουν στο στόμα ενός τυραννικού αφεντικού κάποιας φυτείας του Μισισιπή με μαύρους σκλάβους,  του 18^ου αιώνα. Αλλά αυτά γράφονται στο Twitter του 21^ου αιώνα, από ανθρώπους που θεωρούν, τρομάρα τους, ότι έτσι υποστηρίζουν το θύμα.

Τι έχουμε, λοιπόν, εδώ; Μια απ’ τα ίδια έχουμε. Victim blaming, μισογυνισμό και ρατσιστικό οχετό, να συνοδεύουν μια είδηση για καταγγελία σεξουαλικής κακοποίησης. Να παίρνουν τα ηνία από την ουσία και να την πηγαίνουν σε θολά νερά, σε μονοπάτια που οδηγούν ξανά στο σημείο, από το οποίο πασχίζουμε να απομακρυνθούμε. Την ενοχοποίηση του θύματος. Την κουλτούρα του βιασμού. Την υποτίμηση του γυναικείου φύλου.

Ας μιλήσουμε ακόμα μια φορά για τα αυτονόητα, λοιπόν.

ΥΓ. Θα μιλήσουμε όσες φορές χρειάζεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News