Τη διαπίστωση ότι στη σημερινή Ελλάδα οι γυναίκες είναι κυρίως που κάνουν τις δουλειές στο σπίτι θα μπορούσε να την είχε κάνει οποιοσδήποτε από μας, ασχέτως να συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτήν την πραγματικότητα. Για αυτό ήταν αξιοθρήνητη η ενταγμένη στην προεκλογική προπαγάνδα επίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ότι τάχα είναι σεξιστής και φαλλοκράτης απλώς γιατί έκανε αυτήν την εκτίμηση στην πρωινή εκπομπή της Σταματίνας Τσιμτσιλή.

Για μένα αυτό το τελευταίο είναι το πρόβλημα. Έχει δουλειά ένα ηγέτης που αύριο θα κυβερνήσει τη χώρα να κάνει μια χαλαρή συνέντευξη σε ένα πρωινάδικο, εν μέσω συνταγών μαγειρικής, προβλέψεων των άστρων, life style κουτσομπολιού και επιδείξεων των καλοκαιρινών κολεξιόν, και σε μια συμπαθή παρουσιάστρια που όμως η ειδικότητά της είναι αυτή η θεματολογία και άρα είναι εύλογη η αδυναμία της να εμβαθύνει σε θέματα πολιτικής; Μιλάμε για τον αυριανό Πρωθυπουργό σε προεκλογική περίοδο με όλην την ατζέντα της πολιτικής ανοιχτή- τι δουλειά είχε να μιλά με τη Σταματίνα;

Ξέρω την απάντηση ασφαλώς. Πρέπει να βλέπουμε και την ανθρώπινη πλευρά του πολιτικού, τις χαλαρές στιγμές του και τις προσωπικές σκέψεις του. Και γιατί άραγε αυτό είναι απαραίτητο και από πότε έγινε; Θα διενοείτο ποτέ κανείς την εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη να δείχνει την ανθρώπινη πλευρά του στη Ρούλα Κορομηλά ή τη Νανά Παλαιτσάκη; Καλά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έβγαινε ούτε σε δελτίο ειδήσεων. Από πότε ελάφρυνε τόσο το κλίμα της πολιτικής και θεωρείται φυσιολογική η παρουσία ενός ηγέτη σε πρωινάδικο; Αυτό μέχρι πρότινος ήταν τελείως ξένο στην ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα – αυτό βρήκαμε να αντιγράψουμε από τους Αμερικάνους; Δεν είναι καθωσπρεπισμός, είναι η ανάγκη μας να ξέρουμε το φυσικό χώρο του καθενός.

Είναι και κάτι άλλο. Νομίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αφήσει να πέσει μεγάλη δόση της οικογενειακής του ζωής στη δημόσια σφαίρα με δική του ευθύνη. Σε πολλές συνεντεύξεις παρασύρεται από την κουτσομπολίστικη διάθεση των ερωτώντων και μιλά αναλυτικά για την προσωπική του ζωή, χωρίς αυτό να είναι καθόλου απαραίτητο. Το αντίθετο. Ο πολιτικός, και μάλιστα ο ηγέτης ενός μεγάλου κόμματος, πρέπει να δρα διαπαιδαγωγικά παρέχοντας στην κοινωνία το πρότυπο διαφύλαξης του προσωπικού χώρου, προστασίας της ιδιωτικότητας και στεγανότητας της ατομικής σφαίρας και όχι περιγράφοντας την προσωπική του ιστορία και δίνοντας συμβουλές οικογενειακής συμβίωσης. Η ελληνική κοινωνία έχει αρκετά μεγάλη ροπή στο κουτσομπολιό και τα δημόσια πρότυπα πρέπει να τη φρενάρουν. Οι πληροφορίες για την προσωπική ζωή ενός σημαίνοντος πολιτικού πρέπει να είναι αφόρτιστες και τηλεγραφικού τύπου για τον απλούστατο λόγο ότι κανέναν δεν πρέπει να αφορούν οι λεπτομέρειές της. Και είναι ο ίδιος ο ηγέτης που πρέπει να το διδάσκει αυτό.

Παλιά ήταν διαφορετικό το μοντέλο του statesman πολιτικού και δεν καταλαβαίνω την ανάγκη που το οδήγησε να προσαρμοστεί στις life style επιταγές του δημοσίου χώρου. Δεν μάθαινες ποτέ αν ο Σημίτης είχε μία ή δύο κόρες ή μάθαινες μετά από τριάντα χρόνια ότι ο Μιτεράν ή ο Παπανδρέου είχε κάπου μία εξώγαμη. Δεν είχαμε πάθει τίποτα, το αντίθετο, σου δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τον ιδιωτικό χώρο και το υπόδειγμα περιφρούρησής του που προσέφεραν στην κοινωνία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News