Ενα κύμα αγωνίας απλώθηκε το απόγευμα της Κυριακής, όταν οι πρώτες πληροφορίες από τα exit polls στη Γαλλία έφερναν περίπου στα ίδια τον Εμανουέλ Μακρόν με τη Μαρίν Λεπέν. Μάλιστα αυτές οι πληροφορίες συνδυάστηκαν με τις πρώτες χαιρέκακες εκτιμήσεις, από όσους επιθυμούσαν την ανατροπή του γάλλου προέδρου –αντίστοιχες με αυτές τις ενθουσιώδεις αναλύσεις που ακούγαμε για τη δικαιολόγηση του Brexit, την εκλογή του Ντόναλντ Tραμπ στις ΗΠΑ, για να μη θυμηθούμε το απίστευτο εξάμηνο που ζήσαμε στη χώρα μας το 2015.

Το επιχείρημα είναι μέσες άκρες το εξής: Οσοι στήριξαν τη Λεπέν στη Γαλλία (και αντιστοίχως τον Τραμπ, το Brexit και το δίδυμο Τσίπρα-Καμμένου στην Ελλάδα), όχι δεν υποστηρίζουν τον απλουστευτικό λαϊκισμό, όχι δεν επηρεάστηκαν από τα fake news, τα διχαστικά μηνύματα και την εχθροπάθεια –την τοξικότητα που δυστυχώς κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο και στη δημόσια σφαίρα ευρύτερα–, αλλά εκφράζουν απλώς την αντίδραση τής πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης (των «μικρομεσαίων» που έλεγε ο αείμνηστος Ανδρέας) στα τεράστια οικονομικά προβλήματα και την αβεβαιότητα που βιώνει.

Και κάπως έτσι, ακόμη και η σοκαριστική εκλογή της Λεπέν ως προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας –κάτι που με βάση τα επίσημα αποτελέσματα φαίνεται δύσκολη, αλλά όχι πια εντελώς απίθανη– θα μπορούσε όχι απλώς να αιτιολογηθεί και να δικαιολογηθεί, αλλά και να παρουσιαστεί ακόμη και ως το σύνθημα για να ανατραπούν τα πάντα στην Ευρώπη. Και αν ανατραπούν τα πάντα, γιατί να μην επιστρέψει και ο Τσίπρας που το έλεγε από την αρχή; Αλλάζουμε την Ευρώπη δεν έλεγε; Ε, την άλλαξε η Λεπέν.

Βεβαίως, αυτές οι αναλύσεις στηρίζονται σε μια απλή αποτύπωση της πραγματικότητας. Τα προβλήματα υπάρχουν, ο πληθωρισμός «τρώει» το οικογενειακό εισόδημα, η ανασφάλεια της μεσαίας τάξης είναι μεγάλη, στα όρια πια της απόγνωσης μετά και τη διετία της πανδημίας. Το ζήτημα όμως είναι η απάντηση που προτείνουν. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι και ο Χίτλερ, πριν γίνει ο πιο τρομερός σφαγέας της ανθρωπότητας που ξέρουμε, πάτησε πάνω στην αγανάκτηση για τον πληθωρισμό στη Γερμανία και αξιοποίησε τον λαϊκισμό, τον διχασμό και τα fake news της εποχής του για να κερδίσει ψήφους και να εκλεγεί. (Για την αποφυγή παρεξηγήσεων: καμία η συσχέτιση του Χίτλερ με τους λαϊκιστές της εποχής μας, μόνο μια διαπίστωση για τα εργαλεία ανόδου στην εξουσία).

Η Λεπέν υποσχέθηκε, λοιπόν, το βράδυ της Κυριακής ότι στα πέντε χρόνια της θητείας της θα βάλει σε τάξη τη Γαλλία. Δήλωση αντίστοιχη με αυτές που έχουμε ακούσει πολλές φορές από τη νέα γενιά των λεγόμενων autocrats, πολύ κοντά και σε όσα έλεγε και ο Πούτιν τα πρώτα χρόνια, όταν πήρε το δαχτυλίδι από τον Γέλτσιν.

Το πρωί της Δευτέρας τα παραδοσιακά κόμματα στη Γαλλία δεν υφίσταντο πλέον και η εικόνα του πολιτικού τοπίου ήταν η εικόνα της εποχής μας (και στην Ελλάδα): Οι παραδοσιακές γραμμές αχνοφαίνονται πια και στη θέση τους αναδύεται όλο και πιο έντονα η σύγκρουση ανάμεσα στο φιλελεύθερο Κέντρο και στο λαϊκιστικό-ριζοσπαστικό μέτωπο.

Η Ελλάδα, ιδίως σε αυτή τη συγκυρία, δεν αντέχει να χάσει τον Μακρόν. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Μακρόν σηματοδοτεί τη συνέχεια των παραδοσιακών ελληνογαλλικών σχέσεων και τη στήριξη σε κρίσιμες στιγμές. Από τον ρόλο του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τη σχέση του με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως –ναι, γιατί να το αρνηθούμε– τη βοήθεια που προσέφερε ο Ολάντ στον Τσίπρα για να μη βγούμε από την ευρωζώνη το 2015.

Επομένως, ο Μακρόν δεν είναι απλώς πολύτιμος για την Ελλάδα μόνο λόγω της Αμυντικής Συμφωνίας, των Rafale και των φρεγατών, της συνέχειας που θα σπάσει αν εκλεγεί η Λεπέν κ.λπ. Είναι και για δύο ακόμα λόγους:

Πρώτον, γιατί μπορεί να προωθήσει στην Ευρώπη πολιτικές που ενδυναμώνουν την Ελλάδα και αφορούν ζωτικά μας συμφέροντα, όπως η στρατηγική αυτονομία και η κοινή άμυνα, στηρίζοντας παράλληλα οικονομικές πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της μεσαίας τάξης και των αδύναμων στρωμάτων που προτείνονται από χώρες του Νότου οι οποίες ανησυχούν παράλληλα για το υψηλό χρέος τους και τις αντιδράσεις των αγορών, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα.

Και, δεύτερον, γιατί αν ο λαϊκισμός καταλάβει το κάστρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, οι συνέπειες για την Ευρώπη και την Ελλάδα θα είναι αδύνατον να προβλεφθούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News