Σιγά μην έχουν οι ψυχές δύο και μόνο αποχρώσεις. Ή άσπρο ή μαύρο… Σιγά! Θα τα γράψω ανάκατα, όπως με κατέκλυσαν τα συναισθήματα. Θυμάμαι εκείνη τη φράση της. «Θα το πω στον μπαμπά μου». Μια σταλιά κοριτσάκι, δανειζόταν ασφάλεια. Δεν το έχω ζήσει. Είχα θαυμασμό, θάμπος, «έρωτα» αλλά δεν περίμενα την προστασία του. Ηταν απασχολημένος και, άλλωστε, ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 14 ετών.

Γεννήθηκα δυνατή ή έγινα; Εκ πληγής, εξ ανάγκης; Πάντως στηρίχτηκα στον λόγο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη. Και αν μου πεις ποιον άνθρωπο, αλήθεια, πονάει η ψυχή μου, θα σου μιλήσω για εκείνον που δεν μορφώθηκε στην τέχνη του λόγου.

Αντίστοιχα στη ζωή μου, οι σημαντικοί των ανδρών δεν είχαν τη δύναμη στα χέρια. Τόσο που μου φαινόταν αστείο, ακόμα και ως μοντέλο. Το να πλακωθεί κάποιος στις μπουνιές, το έχω δει μόνο στον κινηματογράφο. Υπήρξαν φορές που αστραπιαία, αυθόρμητα, αρχέγονα, στο δευτερόλεπτο του δευτερολέπτου, θα ήθελα, τάχα, να υπάρχει κάποιος να «καθαρίσει» για μένα. Πάντα διά του λόγου. (Οι μπουνιές μόνο τρόμο και αγωνία φέρνουν.) Αλλά δες πώς τα έφερε η ζωή, ενώ είμαι καλομαθημένη έρωτα και αφοσίωσης, ενώ αξιώθηκα συντρόφων να υπερασπιστούν την ψυχή μου, να αγκαλιάσουν την ψυχοσύνθεσή μου, να αγαπήσουν εμένα… Τι πολυτελής ευτυχία!..

Δεν βρήκα ποτέ κάποιον να «καθαρίσει» για μένα. Μεταξύ μας, μπορεί να μην είχαν την ικανότητα να καθαρίσουν ούτε για τον εαυτό τους. Με την έννοια, για να μην παρεξηγήσετε τα λόγια μου, ότι, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, οι άνδρες χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτούς που μανουριάζονται και ορμάνε και στους άλλους… Πώς να ονομάσω τους άλλους; Τους αμήχανους; Που φέρονται αδιανόητα άτεχνα σε οτιδήποτε είδους «σαματάδες»;

Πιστέψτε με, οι γυναίκες γενικώς «καθαρίζουν» πιο εύκολα, πιο σοφά, πιο αποτελεσματικά από τους άνδρες. Λες και στους άρρενες, αν «αφαιρέσεις» τα χέρια, οδηγούνται στη σιωπή, δεν οδηγούνται στον λόγο. Και πολύ γελάω από το πόσες γυναίκες έχω κρυφακούσει να διαμαρτύρονται «Καλά, δεν μπορούσες να πεις μια κουβέντα;». Δεν μπορούσε. Τόσο απλά. Δεν μπορούσε.

Παρακολούθησα όπως οι περισσότεροι τη διάσημη μπουνιά στα βραβεία Oσκαρ. Με παραξένεψε ότι ένας άνδρας που μελέτησε ηθοποιία, άρα εντρύφησε σε ανθρώπινες ψυχοσυνθέσεις, μορφώθηκε ψυχές, δεν κατάφερε να καλλιεργήσει, να ακονίσει τον λόγο του και ενήργησε τόσο ζωωδώς αρχέγονα. Αλλά αυτό που επίσης με παραξένεψε είναι το πόσο εύκολα λάβαμε θέσεις κριτή για το ότι η γυναίκα δεν μίλησε. Δεν «καθάρισε» η ίδια. Πόσο δεν χωράμε, πουλάκια πληγωμένα… Αρπάζοντας στον αέρα ένα νεύμα της… Θαρρώ ότι τη διάβασα. Μόνο «αυτή και η ψυχή της».

Ξέρετε, ήμουν μια ζωή με ετοιμότητα τενίστα στο κακό, στην αδικία. Από τα μικράτα μου το είχα να καθαρίζω. Μα τώρα που μεγάλωσα, τώρα που εμπέδωσα στο πετσί μου ότι δεν ήμαστε από σίδερο… Τώρα που με στιγμάτισε μια φράση που ειπώθηκε στην εκπομπή μου, στην «Κεραία»: «Από μια ηλικία και μετά δεν φοβάσαι να πεθάνεις, λυπάσαι να πεθάνεις»…

Τώρα πια αναγνωρίζω ότι σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχει νόημα να σε υπερασπιστεί κάποιος αλλά, κυρίως, ούτε εσύ να χαραμίσεις ενέργεια για να «σε καθαρίσεις». Απλώς, εκείνη τη στιγμή, στιγμή «πληγωμένο πουλάκι», βιώνεις τον πιο, πιο, πιο μοναχικό πόνο της ζωής σου. Αυτόν έζησε η γυναίκα από δυο άνδρες συγχρόνως αλλά και από ένα σωρό γυναίκες που σήκωσαν το φλάμπουρο μιας ψιλοεπανάστασης… Ποιος να την καταλάβει; Μόνο «αυτή και η ψυχή της». Το έχω περάσει και ξέρω.

Αγαπημένη μου γνωστή μου-άγνωστη, ένα φιλί στο κεφαλάκι σου και ένα στην ψυχούλα μου. Τι το ήθελε να σε υπερασπιστεί; Αφού δεν ξέρει. Τίποτε άλλο.

 

ΥΓ. Η γυναίκα καθάρισε με τον τρόπο που εμφανίστηκε. Αγέρωχα όμορφη με τη γυμνή αλήθεια της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News