Το πανό κρεμάστηκε στο ΠΑΠΕΙ σαν μια μεγάλη μουτζούρα στην ήδη λεκιασμένη φήμη του ελληνικού πανεπιστημίου. Μεγάλη η ειρωνεία της τύχης –και φανερή σε όσους έχουν μάτια: τα δύο θύματα δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, όμως έχουν το ίδιο όνομα. Παύλος λεγόταν ο Φύσσας, Παύλος και ο Μπακογιάννης. «Πού είναι ο Παύλος σου;», ρωτούσαν οι χρυσαυγίτες την Μάγδα Φύσσα στο Εφετείο. «Πού είναι ο μπαμπάς;», ρωτούν οι «αλληλέγγυοι Κουφοντίνα» τον Κώστα Μπακογιάννη. Η απειλή που κρύβεται πίσω από τις ερωτήσεις, είναι χειρότερη από την χυδαιότητα. Εμείς οι υπόλοιποι ωστόσο συνεχίζουμε να ψάχνουμε μπας και βρούμε διαφορές εκεί που δεν υπάρχουν, μήπως θιχτεί κανείς από την εξομοίωση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ομοιότητες είναι περισσότερες από τις διαφορές. Η πρόσφατη επίθεση στον Δημήτρη Μπουραντώνη, μέσα στο γραφείο του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, υπενθύμιζε αυτό που ίσως ξεχάσαμε όταν πανηγυρίσαμε όλοι μαζί την καταδίκη της Χρυσής Αυγής: η υπόθεση της βίας στην Ελλάδα δεν ξεκίνησε το 2012 ούτε τελείωσε με την ανακοίνωση της Μαρίας Λεπενιώτη.

Το άλλο της κομμάτι, αυτό που άφησε πίσω του τα θύματα της Μαρφίν, είναι καλά κρυμμένο στο συλλογικό υποσυνείδητο. Δικαιολογείται στο πλαίσιο της γενικευμένης οργής, των «συνθηκών της εποχής των μνημονίων». Χάθηκε ξαφνικά το φθινόπωρο του 2015 και έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό, λες και δεν έγινε ποτέ. Το αποτέλεσμα; Οι πανεπιστημιακοί δέχονται επιθέσεις στα γραφεία τους και τα πανό δεν ξεκρεμιούνται πριν βγουν οι σχετικές φωτογραφίες-λάφυρα. Η αιματηρή ιστορία της 17Ν και η μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα σε άλλη φυλακή γίνεται αφορμή εμπαιγμού των συγγενών των θυμάτων του –και μάλιστα, από μαυροφόρους Ζορό της πλάκας που κατά πάσα πιθανότητα μπουσουλούσαν όταν έγινε το έγκλημα. 

Τα δύο άκρα δεν είναι ίδια, όμως την τελευταία δεκαετία συνήθισαν να χαιρετούν από μακριά το ένα το άλλο, αναγνωρίζοντας στους απέναντι κάτι από τον εαυτό τους. Δεν φταίνε αποκλειστικά εκείνα. Κανείς δεν προσέχει όσο πρέπει, οι βασικοί πολιτικοί αντίπαλοι του δημοκρατικού τόξου έγιναν εχθροί. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει διαρκώς την εικόνα μιας δημοκρατίας υπό απειλή, λες και οι μπαμπούλες στο Μέγαρο Μαξίμου θέλουν να ξαναφέρουν την χούντα, ενώ η ΝΔ επιμένει λες και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε την απάντησή του για όσα έγιναν. Εχασε τις εκλογές και (αν πάνε όλα όπως φαίνονται στις δημοσκοπήσεις) θα τις ξαναχάσει, υπάρχει χειρότερη τιμωρία για ένα κόμμα που δεν πρόλαβε να χορτάσει την εξουσία που βρέθηκε στα χέρια του;  Το σύνθημα, όμως, είναι άλλο: ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν. Και το χρησιμοποιούν και οι δύο πλευρές.

Οσο τα πλήθη διεγείρονται και μαθαίνουν στην ευκολία με την οποία χλευάζεται ένας δολοφονημένος πατέρας, οι αριστεροί και οι δεξιοί δεν διαχωρίζονται -κανείς δεν ξέρει ποιος είναι εκείνος που στο τέλος θα μετατρέψει την απειλή σε πράξη.

Στην Ελλάδα, οι «σκηνές Καπιτωλίου» δεν είχαν πρωταγωνιστές τους αντίστοιχους οπαδούς του Τραμπ, τα μέλη της Χρυσής Αυγής ή φίλιες δεξιές «επιχειρησιακές» οργανώσεις. Ηταν οι «άλλοι» που επιχείρησαν να εισβάλουν στη Βουλή και θα το είχαν κάνει αν δεν έμπαινε μπροστά το ΚΚΕ. Ούτε γι΄αυτό, βέβαια, μιλάμε πολύ –το συμβάν ήταν, μέχρι να εισβάλουν οι τραμπιστές στο κτίριο-σύμβολο της αμερικανικής δημοκρατίας, σχεδόν ξεχασμένο. Γλιτώσαμε στο τσακ, αλλά στην πραγματικότητα δεν πήραμε μυρωδιά. 

Η βία δεν έχει πρόσημο και δεν έχει χρώμα. Ακόμα θρέφεται στο παρασκήνιο, περιμένοντας την στιγμή της. Αν συνηθίσαμε να μισούμε όσο δείχνει το πανό στο ΠΑΠΕΙ ή οι αντιδράσεις για τον χρόνο που επέλεξε η Σοφία Μπεκατώρου να καταγγείλει τον βιαστή της, αργά ή γρήγορα θα δούμε ξανά εικόνες όπως αυτές στην Αμερική. Αυτή τη φορά, όχι με φόντο το κέντρο της Ουάσινγκτον, αλλά την λεωφόρο Αμαλίας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News