Μακριά, πολύ μακριά κατάμαυρα μαλλιά, μαύρα μάτια, πυκνά φρύδια. Λεπτή, ψηλή, πάντα με ανδρικά σακάκια. Θα έλεγες κάπως εξωτική. Και όμως αυτό το χαμόγελο που ήταν πάντα απλωμένο στο πρόσωπό της, ακόμα και μέσα στις χειρότερες καταιγίδες που χτύπησαν επί 40 χρόνια το υπουργείο Πολιτισμού, ήταν αυθεντικό, ζωογόνο, μια βαθιά ένεση αισιοδοξίας σε ένα περιβάλλον όπου η γραφειοκρατία, η γκρίνια, συχνά η κρυψίνοια θριάμβευαν. Η Μιράντα Μπαφάλη, δημόσιος υπάλληλος, επί 40 χρόνια στο γραφείο Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων του υπουργείου Πολιτισμού. Μαζί με την Μελίνα Μερκούρη για να κλείσει τον κύκλο της υπό την Μυρσίνη Ζορμπά – ξαφνιάστηκε η νυν υπουργός όταν την συνάντησε ξανά, τόσα χρόνια μετά την σύντομη θητεία που είχε στο παρελθόν ξανά στο υπουργείο Πολιτισμού, αυτή τη φορά από τη θέση συμβούλου.

Η Μιράντα Μπαφάλη ήταν μια γυναίκα με βαθύ και αλάνθαστο ένστικτο, απαλλαγμένη από κάθε χνούδι παρωπίδας και στράτευσης. Υπηρέτησε κάτω από δεκάδες υπουργούς, κάθε κόμματος με την ίδια ακριβώς αφοσίωση, το ίδιο πάθος, την ίδια βασανιστική έγνοια να πάνε όλα καλά. Να μην γίνει κάποιο λάθος, να μην εκτεθεί ο υπουργός, το υπουργείο, η χώρα. Είχε ένα βαθύ ρομαντισμό για αυτό που είναι πολιτισμός, ένας ρομαντισμός που δεν μολύνθηκε από την τριβή με το συχνά ελεώδες τοπίο του υπουργείου – πολιτικάντικες συμπεριφορές, συμφέροντα, κομματικά μπαξίσια και ρουσφέτια, μπρα ντε φερ, παιχνίδια εξουσίας. Ηταν εκεί πάντα, βαθιά πιστή στο λειτούργημα του δημοσίου πολίτη, πιστή στο καθήκον απέναντι εν τέλει στον ίδιο τον πολίτη. Στην Ελλάδα.

Εβλεπε από το γραφείο της στον τρίτο όροφο την οροφή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και αδιαμαρτύρητα έγραφε, κατέγραφε, ενημέρωνε. Προστάτευε από λάθη συναδέλφους της που δεν τους όφειλε το παραμικρό, ακόμα και αυτούς που τις έβαζαν τρικλοποδιές. Αγάπησε βαθιά και απροσποίητα τους δημοσιογράφους, με έναν σεβασμό στο λειτούργημα αυτό, όπως πίστευε ότι πρέπει να είναι. Ιδεαλίστρια σε όλα της. Σαν ηρωίδα μυθιστορήματος – μόνο που αν το διαβάζαμε ή το βλέπαμε στην οθόνη θα λέγαμε, έλα, δεν υπάρχουν τέτοιοι χαρακτήρες. Η Μιράντα Μπαφάλη υπήρξε αυτό όμως.

Δούλευε ασταμάτητα, και από το σπίτι της, Σαββατοκύριακα, αργίες. Το «έπαιρνε» προσωπικά αν το Ιντερνετ σερνόταν, αν δεν έφευγε όσο γρήγορα έπρεπε το Δελτίο Τύπου, αν δεν είχε στο λεπτό έτοιμες απαντήσεις και τηλέφωνα. Σχεδόν ποτέ δεν ανέβαινε στον πέμπτο όροφο του υπουργού. Δεν συναναστράφηκε ποτέ με την εξουσία, δεν επιθύμησε τα ψίχουλά της. Δεν αντάλλαξε μυστικά και περιστατικά, δεν χαριεντίστηκε, υπήρξε εχέμυθη με έναν τρόπο αμετάφραστο. Η ζωή της ήταν το καθήκον στο υπουργείο και τα υπέροχα ζωντανά που πάντα είχε στο σπίτι. Η έγνοια της πάλι ήταν αν είναι καλά οι γονείς και τα αδέλφια της.

Η Μιράντα Μπαφάλη, ακόμα και όταν χτυπήθηκε από προσωπικές τραγωδίες, ήταν εκεί. Στην οδό Μπουμπουλίνας. Με τα μάτια υγρά, ήταν εκεί για να σηκώσει στους ώμους ένα ολόκληρο υπουργείο. Σαράντα χρόνια. Οσοι την γνωρίσαμε την αγαπήσαμε.

Σεβασμός και ευγνωμοσύνη, αυτό αξίζει στην Μιράντα Μπαφάλη. Δημόσια υπάλληλο, επί 40 χρόνια. Και, ναι, αυτή είναι μια πραγματική ιστορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News