Ενα ερωτευμένο ζευγάρι κύκνων πετούσε ξέγνοιαστα στον ουρανό, ίδιο ζευγάρι του ζωγράφου Μαρκ Σαγκάλ. Ο κόσμος όλος ήταν πανέμορφος στην πτήση τους. Ο κόσμος όλος ήταν λαμπερός. Η μέρα ήταν η λαμπερότερη μέρα του κόσμου. Ωσπου η κύκνος άγγιξε εναέρια ηλεκτροφόρα καλώδια. Ολα εκτυλίχθηκαν σε δευτερόλεπτα. Το νεκρό της σώμα έπεφτε, έπεφτε, έπεφτε, έπεφτε, έπεσε πάνω στις ράγες, υπερβιαστικού τρένου. Ο κόσμος μας είναι υπερβιαστικός, έτσι κι αλλιώς.

Εκεί πάνω, εκεί, στις ράγες σφραγίστηκε το τέλος της. Ο αλαφιασμένος από τη συμφορά που τον βρήκε ξαφνικά, κύκνος, τρελός, θεότρελος βουτούσε στο κατόπι της, κατέβαινε, κατέβαινε, κατέβαινε μέχρι που κάθισε δίπλα στο νεκρό κορμάκι της και άρχισε έναν θρήνο. Ο κόσμος όλος έγινε ξαφνικά μαύρος, μαύρη νύχτα κι ας ήταν μέρα, ό κόσμος ήταν φρικτός, άδικος. Ο κόσμος όλος ήταν πόνος. Ο κόσμος όλος δεν υπήρχε πια. Όλα delete!

Η είδηση καταγράφηκε και στο Protagon. Η είδηση με μάτωσε. Η φωτογραφία του κύκνου στις ράγες με χτυπούσε όλα τα συναισθήματα βολτ. Αντικρουόμενα συναισθήματα. Θλίψης βαθιάς, μαζί και ελπίδας. Πολύχρωμης ελπίδας, ίδιο ουράνιο τόξο όπως προβάλλει μετά τη βροχή. Γιατί; Συνεχίζω, αναγνώστες μου, να σας διαβάζω την είδηση. «Είκοσι τρεις συρμοί τρένων των γερμανικών σιδηροδρόμων διέκοψαν την κυκλοφορία τους για σχεδόν μια ώρα. Το πουλί αντιστάθηκε σε όλες τις προσπάθειες να απομακρυνθεί». Δεν το αφορούσε τίποτα παρά να θρηνήσει. «Χρειάστηκε να επέμβουν πυροσβέστες με ειδικό εξοπλισμό για να απομακρύνουν τη νεκρή κύκνο και αντίστοιχα να φροντίσουν να αφεθεί το ταίρι της σώο, στον ποταμό Φούλντα».

Ο κόσμος μας, ο βιαστικός μας κόσμος σταμάτησε. Ο κόσμος μας, ο βιαστικός κόσμος μας, μια ώρα μετά ξεκίνησε. Μια ολόκληρη ώρα είναι πολύ, είναι αδιανόητα πολύ για τον βιαστικό μας σύγχρονο κόσμο να σταματήσει. Αλλά σταμάτησε. Ο πολιτισμένος μας κόσμος, δείτε! Δείτε! Σταμάτησε με σεβασμό! Αυτός ο κόσμος με αφορά. Σε αυτόν τον κόσμο μ’ αρέσει ότι έτυχε να ζω.

 Ηταν μια στιγμή, μια εικόνα της χρονιάς που έφυγε: 23 Δεκεμβρίου του 2020 έγραφε το ημερολόγιο. Κάπου στην κεντρική Γερμανία, στη γραμμή που συνδέει Κάσελ και Γκέτινγκεν. Μια στιγμή, που σε σημεία μου έμοιασε, με όλη τη χρονιά, την περίεργη, αλλόκοτη, ιδιαίτερη, τραγική και ευλογημένη χρονιά που πέρασε. Τρένο γραμμής. Μια πανδημία και ο κόσμος μας, ο βιαστικός σύγχρονος κόσμος μας σταμάτησε. Και χρειάστηκαν για όλους μας «ειδικές» δυνάμεις. Και ακόμα πιο ειδικοί να ενσκήψουν με σεβασμό στον, όποιας μορφής, θρήνο. Και ήταν, και είναι, πολλοί οι θρήνοι του σύγχρονου κόσμου μας. Εντέλει νίκησε η επιστήμη. Θρήνος και ελπίδα. Σ΄αυτόν ακριβώς τον κόσμο χαίρομαι, ότι έτυχε να ζω.    

ΥΓ. Οι κύκνοι ζευγαρώνουν με έναν σύντροφο ισόβια. Η ερωτική τους συμπεριφορά περιλαμβάνει αμοιβαίο βύθισμα του ράμφους ή στάσεις με τα κεφάλια τους ενωμένα. Το θηλυκό επωάζει κατά μέσον όρο έξι αβγά ενώ το αρσενικό είναι άγρυπνος φύλακας. Σε περίπτωση επίθεσης, αφού απωθήσουν τον εχθρό, παράγουν μια θριαμβευτική κραυγή. Η φωλιά των κύκνων φτιάχνεται και από τους δυο. Οι κύκνοι είναι ένα ιερό ζευγάρι.      

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News