Σε ριάλιτι σόου, τύπου «Ελλάδα έχεις ταλέντο», βλέπεις γραφικούς, βλέπεις περίεργους, βλέπεις ατάλαντους που νομίζουν ότι το έχουν και κατά κύριο λόγο βλέπεις πολλούς μέτριους, που ονειρεύονται λάμψη και δόξες. Βλέπεις και ικανούς και ταλαντούχους, δεν λέω, αλλά κακά τα ψέματα, θυμάστε εσείς κανέναν απ’ αυτούς;

Οι περισσότεροι λάμπουν για λίγο, όσο διαρκεί το σόου, και μετά μήτε που θα τους ξαναδείς. Το «Ελλάδα έχεις ταλέντο» είναι ένα θέαμα φτιαγμένο για να το βλέπεις τρώγοντας πατατάκια, τα βράδια που θες να αποχαυνωθείς λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος. Το πιο σπουδαίο λοιπόν που μπορεί να συμβεί σε ένα τέτοιο σόου, είναι να δεις κάτι που θα καταφέρει να σου ταράξει λιγάκι την αποχαύνωση.

Αυτό έγινε στην εκπομπή της Δευτέρας. Ενα παιδί, ο Γιώργος Θωμόπουλος, βγήκε και είπε, ράπαρε για την ακρίβεια, ένα τραγούδι για το bullying. Ενα τραγούδι που εξιστορεί την ιστορία ενός παιδιού που έφτασε στην αυτοκτονία. Θα μπορούσε ο νεαρός ράπερ να αντιμετωπιστεί με μια γλυκανάλατη αντίδραση απ’ την κριτική επιτροπή, ένα κοινότοπο σχόλιο τύπου «μπράβο παιδί μου, για το μήνυμα που περνάς, εύγε, stop bullying» και άλλα τέτοια, τα οποία ακούγονται ωραία και καλό είναι να λέγονται βεβαίως, αλλά δυστυχώς από μόνα τους δεν έχουν τη δυναμική να σου ταρακουνήσουν το συναίσθημα, ειδικά εκείνη την ώρα που είσαι ζόμπι, με το σνακ στο στόμα και το τηλεκοντρόλ στο χέρι, κι ενώ μόλις έχεις παρακολουθήσει μια τύπισσα να χορεύει τσιφτετέλι κι έναν άλλο που νομίζει ότι το σκυλάκι του έχει ταλέντο στο τραγούδι.

Οταν όμως κάποιος από την κριτική επιτροπή παίρνει θέση και εκφράζει άποψη για το σοβαρό θέμα που ένας διαγωνιζόμενος θίγει, τότε ναι, μπορεί κάπως να σε ξυπνήσει από την αποχαύνωση του εύπεπτου θεάματος που παρακολουθείς και να σου περάσει ένα μήνυμα

Οταν κάποιος λέει:«Είμαι φορτισμένος γιατί θεωρώ ότι είναι μια μάστιγα αυτής της κοινωνίας. Έχουν γίνει δολοφονίες και τις βαφτίζουμε αυτοκτονίες. Έχουν γίνει αυτοκτονίες και τις κρύβουμε και λέμε ότι κάπου γλίστρησε. Λοιπόν, εγώ είμαι ένα παιδί διαφορετικό που, ωστόσο, δεν είχα υποστεί bullying», όπως είπε ο Γιώργος Καπουτζίδης, τότε ναι, υπάρχει πιθανότητα ο τηλεθεατής να νιώσει ένα τσίμπημα στη συνειδηση του.

Το να πεις: «…ήθελα να ήξερα, οι γονείς των μπούληδων, αυτών των παιδιών που ασκούν bullying στα αδύναμα παιδιά, δεν ντρέπονται;» και «θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί οι γονείς. Και θα έπρεπε να πουν στα παιδιά τους ότι αυτά τα παιδιά στο σχολείο πρέπει να τα σέβονται» είναι επίσης και ένα γενναίο σχόλιο, χωρίς καμία διάθεση διπλωματίας, αυτής που πολύ συχνά βλέπουμε σε τηλεοπτικά πρόσωπα γιατί θέλουν να είναι αρεστά σε όλους. Ο Καπουτζίδης με το σχόλιο του έφτυσε στη μούρη τους νταήδες τηλεθεατές, εκείνους που μεγαλώνουν νταήδες. Που αν κρίνουμε κaι απ’ όσα συμβαίνουν στη χώρα τελευταία, τις επιθέσεις, τους ξυλοδαρμούς, τους προπηλακισμούς, πρέπει να είναι αρκετοί.

Τι πιο φυσιολογικό από το να πεις στο παιδί σου: «.. Η λύση είναι οι γονείς των άλλων παιδιών να πιάσουν τα παιδιά τους και να τους πουν ότι τον μικρό Γιαννάκη ή τη μικρή Κατερίνα δεν θα τους ενοχλήσεις ποτέ επειδή σου φαίνεται περίεργο που έχει δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες», είπε ο Καπουτζίδης, και ο ομοφοβικός μπαμπάς που έβλεπε «Ελλάδα έχεις ταλέντο» με τον γιο του δαγκώθηκε. Ισως να αστειεύτηκε κιόλας, λέγοντας: «…γεμίσαμε λούγκρες γιε μου, μη γίνεις σαν κι αυτούς».

Μακάρι κι άλλα τηλεοπτικά πρόσωπα να παίρνουν θέση και να εκφράζουν άποψη με τον ίδιο, θαρραλέο και ξεκάθαρο τρόπο που το έκανε ο Γιώργος Καπουτζίδης, στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο». Θα είχαμε μια καλύτερη τηλεόραση.

ΥΓ. Και μετά βγήκε ο Δημήτρης Ουγγαρέζος στο «Πρωινό» και σχολιάζοντας το θέμα, περίπου εξίσωσε τα θύματα του bullying με τον ίδιο, λέγοντας ότι κάποτε είχε δεχτεί παρεμβατικό τηλεφώνημα από τον Καπουτζίδη στην εκπομπή του Ουγκαchallenge, όταν φιλοξενούσε τον Γιώργιο Γεωργίου. Μια εντελώς άκυρη προσέγγιση, η οποία αδίκησε μια σωστή στάση που σπανίως βλέπουμε στην τηλεόραση. Τι να πω… Ελλάδα έχεις ταλέντο στο να ισοπεδώνεις τα πάντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News