Τόσα του έγραψαν. Το «μεγαλοαστός» με χτύπησε, για την στα χρόνια παρεξηγημένη έννοια του. Βεβαίως υπήρχαν οι μεγαλοαστοί. Και οι ευκατάστατοι. Αλλά τότε, ήταν ευθύνη τέτοιοι τίτλοι. Δεν ήταν κομπασμός ή λοφίο. Ήταν «δείγμα» και υπόδειγμα, για όποιον ονειρευόταν τη δική του αναρρίχηση.

Το «σκαλοπάτι» επέβαλλε κανόνες συμπεριφοράς. Ολες οι κοινωνικές τάξεις έδιναν μεγάλη σημασία στους κανόνες συμπεριφοράς. «Να ξέρεις να σταθείς», το μετέφεραν. Δηλαδή να μορφώνεσαι βαθιά, να ξέρεις να μιλήσεις, να χαιρετήσεις, να υποδεχτείς, να γνωρίζεις να τρως, να ταξιδεύεις, να είσαι κοσμοπολίτης άνθρωπος. «Να μην ντρέπεσαι να πατήσεις»….

Μελετήστε τον δισταγμό πίσω από την φράση. Μεγάλη υπόθεση ο δισταγμός. Αυτόν που χάσαμε. Δεν ήταν ανασταλτικός, ήταν χρόνος για μετρήσεις το μπόι σου, να έχεις την αίσθηση του πού πας, τι στόχο βάζεις, μέχρι πού σε παίρνει. Θα μου πεις… Τότε υπήρχε χρόνος. Αδυσώπητα και σε αυτό τα χρόνια μας. Υπήρχαν και άρχοντες. Το «άρχοντας» και η «αρχοντιά», δεν είχε να κάνει με την οικονομική κατάσταση του ατόμου. Αλλο πλούσιος, άλλο άρχοντας. Υπάρχουν άρχοντες σε καλύβια και φθηνοτσέτουλες σε μέγαρα.

Τόσο ξεχασμένη έννοια η αρχοντιά…

Αντε τώρα εγώ, να σας την εξηγήσω; Ηταν σοφία απόχρωσης, όχι ένταση χρώματος. Ηταν γλύκα συνταγής ζαχαροπλαστικής. Αρα ακραία γνώση αναλογιών. Είχε να κάνει με τα μεγάλα και τ΄αληθινά του ανθρώπου. Δεν σας φώτισα, το ξέρω. Να είσαι μεγαλόψυχος, γενναιόδωρος, ανοιχτός, όχι ορθάνοιχτος. Φιλόξενος αρχοντικά, όχι πλούσια. Να γνωρίζεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις. Άρα να μη γίνεσαι γελοίος. Να λαμβάνεις, μόνο ότι σου αξίζει να λάβεις από κόπο. Να έχεις αυτοεκτίμηση. Να έχεις μέτρο, ώστε να ξεφεύγεις του μέτρου όμορφα, αλλά και να μπορείς και να επανέρχεσαι. Να είσαι αξιοπρεπής. Περήφανος. Να έχεις βαθιά ενσυναίσθηση. Να γνωρίζεις και να νοιάζεσαι για το τι συμβαίνει δίπλα σου. Να μάχεσαι για το δίκιο του άλλου. Να θεωρείς το δόσιμο και το μοίρασμα ανάσα.

Είδα στην τηλεόραση τον Κώστα Ζουράρι. Μίλησε για την παραίτησή του καμαρώνοντας εαυτόν, για το τι σπουδαίο πράγμα πράττει και μάλιστα επικαλέστηκε επ’ αυτού και την ανατροφή που έχει πάρει από την μητέρα του. Μετά, αμέσως όμως μετά, σχεδόν λαχανιασμένα και αναψοκοκκινισμένα –φαντάζομαι και μόνο στην ιδέα να χάσει προνόμια και απολαβές φούντωσε– συνέχισε ξεκαθαρίζοντας: «Βεβαίως και θα παραμείνω… Αυτό είναι άλλο πράγμα. Δεν έχει να κάνει…».

Δηλαδή, ο «μεγαλοαστός» θα καταδέχεται να αμείβεται ενώ δεν θα προσφέρει; Συμφωνεί η ανατροφή της μαμάς του; Θα ανοίγει το βιβλιάριό του και θα βλέπει τα νούμερα να αλλάζουν μηνιαίως, προσφορά γενναιοψυχίας από έναν λαό που αιμορραγεί γιατί, «είναι άλλο πράγμα αυτό….»;

Θα μου πεις… Μόνο ο Ζουράρις; Πόσοι άραγε αληθινά εργάζονται-εργάζονται στη Βουλή; Καφενές το «Χρυσό Κουφέτο». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου που κηρύττει αντάρτικο καθ΄εκάστην, καταδέχεται να πληρώνεται το γραφείο της, για όλη της τη ζωή, από τον κρατικό κορβανά ως Πρώην Πρόεδρος Βουλής μαζί με άλλους. Και πόσοι… Και πόσοι… Συνήθεια σύγχρονης ηθικής, το να πληρώνεσαι εις υγείαν των κορόιδων. Χαζός είσαι; Αυτό βέβαια δεν αθωώνει τα «κορόιδα». Φτάνεις και στην ακρότητα ενός Καραμανλή που αμείβεται για να κρατάει μούτρα!…

Στάθηκα όμως στον Ζουράρι για εκείνη την αναφορά του στη μητέρα του και στους τρόπους που του έμαθε. Στάθηκα γιατί με τσίμπησε το «μεγαλοαστός». Βλέπετε, στους δικούς μου κανόνες ανατροφής, είναι η πλήρης απαξία για χορτασμένους που ενεργούν ως πεινασμένοι. Τίποτα δεν με θυμώνει περισσότερο από τους τσέτουλες. Και μη μου ζητήσετε την ετυμολογία της λέξης «τσέτουλας». Δεν έχω τη μόρφωση του κυρίου Ζουράρι. Με λες και αμόρφωτη. Αλλά μη με πεις ποτέ «τσέτουλα»… Θα σφαχτούμε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News