Πριν από όλα θα συμφωνήσω με τον διπλανό «σύντροφο» Γιαννακίδη ότι στις 2.00 τα ξημερώματα, βγαίνει η Πάολα και όχι ο Πρωθυπουργός. Πέρα από εκεί όμως, η κατάσταση δεν φαίνεται να διορθώνεται, όσα χρόνια και να περάσουν. Δεν ξέρω, ίσως θα πρέπει να γίνει μια συμφωνία των «λογικών» της Βουλής, ώστε να απέχουν από τα διάφορα «σόου» εντυπώσεων που διοργανώνονται κάθε λίγο. Αλλά αυτό προϋποθέτει μια πιο ουσιαστική κατάφαση πολιτικού «τρόπου», απαλλαγμένου από συμπλέγματα και εξάρσεις προκλήσεων.

Ολα κινούνται σε ένα καθεστώς παράλληλων οπαδικών μονολόγων. Υπάρχει κερκίδα, κανόνες που παραβιάζονται όπως στο γήπεδο και τηλεθεατές με πίτσες, ποπ κορν, σουβλάκια και μπύρες. Και την επόμενη μέρα, σχολιασμός αναρτημένος με πολύχρωμους τίτλους στις προθήκες των περιπτέρων.

Το ζήτημα είναι ότι αυτό το ξέρουν καλά οι πολιτικοί αρχηγοί και το αποδέχονται. Και συνήθως, υπάρχουν κάποιοι – οι πιο ολοκληρωτικοί!- που το επιζητούν ενώ οι υπόλοιποι συμμετέχουν. Ετσι τα επιτελεία τους αναζητούν περισσότερο την αποκαλυπτική ατάκα παρά την τεκμηριωμένη παρατήρηση που θα μπορούσε να είναι «διδακτική» για το μέλλον.

Ετσι λοιπόν, το παιχνίδι παίζεται ως εξής: η διαφθορά σας είναι χειρότερη από τη διαφθορά μας. H διαπλοκή σας πιο επικίνδυνη από την δική μας. Οι εκδότες σας πιο σατανικοί από τους δικούς μας εκδότες και οι διορισμένοι μας λιγότεροι από τους δικούς σας. Αλλά στο τέλος, οι πιο αιχμηρές και σαρωτικές ύβρεις είναι οι δικές μας.

Κανείς δεν θέλει τις ανεξάρτητες αρχές που θα έπρεπε να στελεχωθούν  από τους άριστους για να πατάξουν την διαπλοκή και την διαφθορά στην κοινωνία. Απαλλαγμένες από τον αμοραλισμό και την καθεστωτική φιλοσοφία των κομμάτων, είναι αυτές που θα στηρίξουν την μελλοντική παραγωγική δημοκρατία.

Αν όμως, υπήρχε ένα διαφορετικό ακροατήριο, ένα διαφορετικό τηλεοπτικό κοινό, μια άλλη κοινοβουλευτική ομάδα κάτω από τον αρχηγό της, άλλα θα ακούγαμε χθες το βράδυ, στη Βουλή.

Η χώρα αντιμετωπίζει ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα, κυρίως μετά την Μεταπολίτευση. Η κομματοκρατία απλώνει το αξιακό της σύστημα παντού και στήνει πελατειακά δίκτυα για να διασφαλίσει την εξουσία.

Οι βουλευτές, οι διοικητές οργανισμών, οι προϊστάμενοι τμημάτων, οι διευθυντές φορέων του Δημοσίου μπορεί να είναι διεφθαρμένοι αλλά το «πόθεν έσχες» τους δεν ελέγχεται.

Η αποτελεσματικότητα της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι ποτέ επαρκής. Υπάρχει μόνο ως επαγγελία και όχι ως επιδίωξη.

Ο νεποτισμός και ο έλεγχος του Δημοσίου από το κόμμα δίνει προμήθειες, διαγωνισμούς, αναθέσεις, σχεδιάζει φωτογραφικά, υποθηκεύει με τα έργα την ανάπτυξη και το μέλλον της χώρας.

Το τραπεζικό σύστημα, χρηματοδοτεί επιχειρήσεις, βοηθάει στις αναδιαρθρώσεις δανείων, επιταχύνει επιστροφές φόρων.

Η Δικαιοσύνη διορίζεται από το κόμμα. Αρα έχει την υποχρέωση να ξεπληρώσει γραμμάτια στο μέλλον. Επίσης δεν ξέρουμε το αξιοκρατικό σύστημα που δίνει θέσεις στους δικαστές.

Κανείς δεν θέλει τις ανεξάρτητες αρχές που θα έπρεπε να στελεχωθούν από τους άριστους για να πατάξουν την διαπλοκή και την διαφθορά στην κοινωνία. Απαλλαγμένες από τον αμοραλισμό και την καθεστωτική φιλοσοφία των κομμάτων, είναι αυτές που θα στηρίξουν την μελλοντική παραγωγική δημοκρατία.

Η χθεσινή συζήτηση στην Βουλή ανανεώνει απλά τον πρωτογονισμό μας στην πολιτική επικοινωνία. Κι αυτό γιατί ακόμα υπάρχει η κρίσιμη μάζα των «οπαδών» που στρέφει το χέρι επιδεικτικά στην απέναντι κερκίδα.

Οποτε και αν εκλείψει αυτή η κάστα ανθρώπων που διαπαιδαγωγήθηκαν με κραυγές στα προηγούμενα χρόνια, τότε θα σταματήσει και το άθλιο θέαμα στην Βουλή. Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί που απολαμβάνουν την αήθη αυταρέσκεια. Φταίνε κυρίως οι οπαδοί τους που την επιζητούν και την ενισχύουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News