Αρχικά ήθελαν μία «global συμφωνία». Και το χρέος και την ποσοτική χαλάρωση και τα χρήματα της δόσης και όλα.

Μετά ήθελαν ένα αναπτυξιακό πακέτο.

Στη συνέχεια ήθελαν την πρόταση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που είχαν όμως απορρίψει στο προηγούμενο Eurogroup -αν είναι έστω κάπως βελτιωμένη, τώρα θα την δέχονταν. Οπως και την πρόταση Γιούνκερ το ’15, που την έβαλαν σε δημοψήφισμα, ο περήφανος λαός είπε «όχι» και μετά ήλθε το τρίτο μνημόνιο Σόιμπλε.

Μετά, χάρηκαν με την πρόταση του γάλλου υπουργού Οικονομίας, την οποία ο Σόιμπλε ούτε καν συζητεί.

Τώρα, ανεπισήμως λένε από την κυβέρνηση μέσω «διαρροών» ότι στο Eurogroup της Πέμπτης θα αρκεστούν σε μία αναφορά που θα προσδιορίζει τον χρόνο συζήτησης για το ελληνικό χρέος για αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές. Να αποφασίσει δηλαδή το συμβούλιο υπουργών της ΟΝΕ ότι θα συζητήσει κάτι υπό την αίρεση των πολιτικών εξελίξεων στη Γερμανία.

Αν αυτό λέγεται τακτική, είναι τουλάχιστον καταστροφική. Θυμίζει πολύ το 2015, όσο κι αν θέλουμε να το ξεχνάμε.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προσέρχεται στην συνεδρίαση της Πέμπτης έχοντας μεν εισπράξει τα εγκωμιαστικά σχόλια του Σόιμπλε («κακώς δεν τον εμπιστεύεται ο Τσίπρας»), αλλά διατρέχοντας έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο: να φύγει από την συνεδρίαση αυτή χωρίς καν την δόση των 7,5 δισ. ευρώ.

Στην πραγματικότητα ο γερμανός υπουργός Οικονομικών είναι σαν να λέει: «κακώς καθυστερήσατε, κακώς δεν κάνατε όταν έπρεπε όλα αυτά που ήταν να κάνετε. Τα έλεγε ο Τσακαλώτος, δεν ακούγατε». Είναι προφανές ότι ο στριφνός Γερμανός έχει διάθεση για γλέντι και σε αυτό το Eurogroup μάλλον δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει κανέναν να του χαλάσει αυτην την διάθεση.

Ας θυμηθούμε: η ομάδα του Αλέξη Τσίπρα γιορτάζει το τέλος της λιτότητας ήδη από τον Φεβρουάριο. Επειτα, ότι έκλεισε η αξιολόγηση στις 22 Μαΐου. Μετά έλεγε ότι θα πάει στην Σύνοδο Κορυφής. Και τώρα ότι υπάρχει και η 10η Ιουλίου, η επόμενη προγραμματισμένη συνεδρίαση του Eurogroup.

Δεν είναι όμως μόνο θέμα τακτικής αυτό που απειλεί με ναυάγιο την αξιολόγηση. Είναι και θέμα εκκρεμοτήτων στα προαπαιτούμενα. Ο εσχάτως λαλίστατος Σόιμπλε είπε προ ημερών κάτι που πέρασε στα ψιλά. Οτι η ελληνική κυβέρνηση δεν φορολογεί τους εφοπλιστές. Είναι κάτι που το θέλουν πολύ οι Γερμανοί, για τους (ιδιοτελείς;) λόγους τους. Και περιλαμβάνεται στα προαπαιτούμενα για την αξιολόγηση.

Είναι επίσης κάτι που ο κ. Τσίπρας δεν αρνήθηκε ποτέ στους δανειστές, αντιθέτως υποσχέθηκε στην τρόικα ότι θα το κάνει.

Από τη μία, ως αριστερός δεν του πήγαινε να πει «δεν πειράζω τους εφοπλιστές μου», από την άλλη δεν τους πειράζει κιόλας, γιατί ένα τέτοιο μέτωπο υπό τις παρούσες συνθήκες θα ισοδυναμούσε με την άμεση πολιτική καταστροφή του. Ομως το είχε υποσχεθεί και το είχε αποδεχθεί ως προαπαιτούμενο. Κακώς.

Ισως να μην είναι το συγκεκριμένο στοιχείο το μοναδικό που απειλεί με κατάρρευση την συζήτηση για την αξιολόγηση. Είναι όμως ένα από αυτά που έχουν καταστήσει τον κ. Τσίπρα απολύτως αναξιόπιστο έναντι των συνομιλητών του.

Το ερώτημα κατόπιν όλων αυτών είναι: «και μετά το Eurogroup, τι;».

Με τον κ. Τσίπρα μέχρι στιγμής δεν έχουμε πλήξει… Ομως όσο εξαντλεί τις αντοχές ακόμη και του κομματικού ακροατηρίου του και των θεσμικών συνομιλητών του, εξαντλεί και τα δικά του πολιτικά περιθώρια. Το χειρότερο είναι ότι δείχνει να μην το καταλαβαίνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News