Oταν παραδόθηκε, είχε πει ότι ο κύκλος της οργάνωσης έκλεισε. Αλλά ο Δημήτρης Κουφοντίνας κρατάει τον δικό του κύκλο ανοικτό. Δεν είναι ο κύκλος του εκτελεστή της 17Ν. Είναι όμως ο ανοικτός κύκλος ενός φανατικού. Του οποίου ο Κουφοντίνας εξακολουθεί να γράφει το ημερολόγιο. Με την ίδια μισαλλοδοξία, την ίδια αυτοαναφορικότητα, την ίδια ιδέα για το προσωπικό του μεγαλείο, τις ίδιες βεβαιότητες. Oπως ο κόσμος όλων των φανατικών, έτσι και ο κόσμος του Κουφοντίνα δεν έχει γκρεμιστεί. Αντιθέτως, τροφοδοτείται από ένα κοινό που ελκύεται από τον φανατισμό του. Από τους υποτιθέμενους «αλληλέγγυους», από τον δημοσιογράφο που τον ρωτάει «τι νομίζεις ότι μεσολάβησε και δεν σου δίνουν αυτό που δικαιούσαι με βάση τον νόμο».

Ο Κουφοντίνας έχει κοινό και έχει και βήμα – ένα κοινό και ένα βήμα που δεν θα είχε εάν δεν παρέμενε αμετανόητος. Oχι ως αγωνιστής, πολιτικός κρατούμενος, επαναστάτης ή ως ό,τι άλλο νομίζει πως είναι. Αμετανόητος ως δολοφόνος. Ο Κουφοντίνας δεν είναι παρά μία εκδοχή της κοινοτοπίας του κακού. Δεν μοιάζει με έναν γραφειοκράτη που έκανε τη δουλειά του, όπως την έκανε ο Αϊχμαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν έχει αυτήν την ανατριχιαστικά απλή σχέση με την αφαίρεση της ζωής. Αλλά ο κόσμος έχει γνωρίσει αμετανόητους δολοφόνους που πιστεύουν πως έκαναν ό,τι έκαναν στο όνομα μιας ανώτερης αποστολής. Εχει γνωρίσει πολλούς φανατικούς που στο όνομα κάποιου θεού, μιας ιδέας, ενός καλύτερου κόσμου ή ενός κόσμου που δεν αξίζει να υπάρχει, σκοτώνουν. Και όλοι τους σκοτώνουν μαζικά, το ένα θύμα δεν είναι ποτέ αρκετό, ο θάνατος (των άλλων) είναι πάντα λίγος.

Σε αυτήν την εκδοχή της κοινοτοπίας του κακού είναι αδύνατον να μη διακρίνει κανείς την κοινοτοπία της σκέψης, την κοινοτοπία του λόγου. Στο ημερολόγιο του φανατικού Κουφοντίνα, ή μάλλον στο κεφάλαιο που έγραψε πάνω στο βήμα που του παραχώρησε προ ημερών μια εφημερίδα, το «πολιτικοδικαστικό κατεστημένο», η «επίδειξη αυθαιρεσίας», «οι ρεβανσιστικοί θεσμοί» είναι ο ξύλινος λόγος που περιμένεις να ακούσεις. Δεν θα περίμενες να ακούσεις ίσως εκείνη την επίκληση στους «στοιχειώδεις κανόνες της αστικής νομιμότητας», αυτό το άπλωμα του χεριού στο κράτος δικαίου. Αλλά από την άλλη δεν κάνει καμία εντύπωση η αναφορά στα «εγχώρια και διεθνή κέντρα» που υποτίθεται ότι θέλουν τον Κουφοντίνα στη φυλακή για λόγους που «υπερβαίνουν το πρόσωπό του».

Δεν είναι μια επίδειξη ταπεινότητας αυτό το τελευταίο, είναι ένας ανεστραμμένος ναρκισσισμός. Ενα «εγώ» που φουσκώνει ανεξέλεγκτα κάποια στιγμή για να πει ότι στα «ελαττώματά του δεν περιλαμβάνονται η υποταγή στον εμπαιγμό και στους εκβιασμούς». Είναι αλήθεια, ο Κουφοντίνας δεν είναι κορόιδο. Και αντί να εκβιάζεται, εκβιάζει. Είναι ο μοναδικός από τους έγκλειστους της 17Ν που καλλιέργησε έναν προσωπικό μύθο γύρω από το πρόσωπό του, ο μοναδικός που έκανε μια δεύτερη καριέρα στη φυλακή, ο μοναδικός που διεκδικεί τα προνόμια του κράτους δικαίου τόσο φανατικά, ο μοναδικός που λέει ότι ακόμη και αν η άδεια προϋπέθετε δήλωση μετάνοιας αυτός δεν θα την έκανε. Οχι μόνο επειδή έχει επενδύσει σε αυτήν την άρνηση. Αλλά και επειδή ένας φανατικός είναι αδύνατον να αισθανθεί ότι χρωστάει οτιδήποτε στους νεκρούς του.

Ο Κουφοντίνας δεν έπαψε να είναι ποτέ ήρωας του εαυτού του. Ως ήρωας του εαυτού του προσφέρει μια ηρωική πράξη και ως ήρωας του εαυτού του έγινε ήρωας και κάποιων άλλων φανατικών. Ενδεχομένως ήρωας και του δημοσιογράφου που τον ρωτά γιατί δεν του δίνουν αυτό που δικαιούται με βάση τον νόμο ή δεν τον ρωτά τίποτε απολύτως όταν εκείνος βεβαιώνει με ένα «ξέρετε» ότι «μέσα στο κίνημα απολογίζουμε τη δράση μας και αναφερόμαστε στα λάθη μας». Απολογίζουμε τη δράση μας; Σε κάθε φανατικό θα υπάρχει πάντα ένας γραφειοκράτης που θα μετράει τους θανάτους με λογιστικά φύλλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News