Ο Σόιμπλε είναι ο άνθρωπος που έχει μόνο οπαδούς ή ορκισμένους εχθρούς. Είναι αναμφισβήτητα, το πρόσωπο που θαυμάζει και εκτιμά ο Βορράς ενώ ταυτόχρονα, το απεχθάνεται ο Νότος. Αλλά δεν είναι μόνο γεωγραφικός ο διαχωρισμός των ενστίκτων εναντίον του γερμανού υπουργού Οικονομίας. Αντιπροσωπεύει αρχές που ταυτίζονται με τον αξιακό κώδικα των ορθολογιστών ενώ για τον ίδιο ακριβώς λόγο εκπροσωπεί «αντιαξίες» για τους λάτρεις της συναισθηματοκρατίας. Είτε αυτοί ζουν στο Αμβούργο είτε στο Παλέρμο και στα Χανιά.

Ο Σόιμπλε είναι μάλλον η «συνείδηση» της Ευρώπης, ανεξάρτητα από τη στάση που έχουν οι Ευρωπαίοι απέναντί του. Γιατί η συνείδηση δεν είναι παρά η εσωτερική φωνή που ελέγχει τη στάση ζωής μας και παράλληλα καθορίζει την ποιότητά της. Ασχετα βέβαια αν είναι αποτελεσματική στις πράξεις μας. Εδώ βέβαια, θέλει προσοχή να μην ταυτίσουμε το πρόσωπο Σόιμπλε με την φωνή του. Γιατί αν θέσουμε ζήτημα για τις  υποθέσεις της Siemens ή για την υποκριτική πολιτική της Γερμανίας σε πολλούς διπλωματικούς χειρισμούς, ίσως του προσάψουμε πολλά. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι η «προτεσταντική φωνή» της ευθύνης που εκπέμπει δεν είναι η σωστή ως προς την αποτελεσματικότητα που όλοι επιθυμούν.

Το περιστατικό στο Νταβός με τη φράση «It’s the implementation stupid!» δεν θα ενοχλούσε κανέναν αν δεν το εισέπραττε για τον εαυτό του. Τα σημαινόμενο στο σημαίνον του Σόιμπλε ήταν «σταμάτα πια να κρύβεσαι πίσω από τη φλυαρία σου, απλά κάνε αυτό που υπέγραψες!», «είσαι ηλίθιος να το κουράζεις τόσο και δειλός να ψάχνεις συνεχώς κόλπα για να κερδίσεις χρόνο». Ολοι οι άλλοι το σκέπτονται και χαμογελούν, ο Βόλφγκανγκ απλά το λέει!

Στον Νότο, έχουμε ένα ζήτημα με τις «εφαρμογές». Κι ακόμα πιο πολύ στην Ελλάδα, μας διαφεύγει να εφαρμόσουμε είτε τις καταπληκτικές μας ιδέες είτε αυτά που συμφωνήσαμε με τις ιδέες των άλλων. Γενικότερα ηδονιζόμαστε με τις σκέψεις μας αλλά η εφαρμογή τους μας προκαλεί ένα αίσθημα απαισιοδοξίας

Η «φωνή» του μπορεί να είναι προκλητική για τη διπλωματική γλώσσα αλλά όχι και τόσο παράξενη για την καθημερινότητά μας. Σε οικογενειακές συζητήσεις, σε σχολικές τάξεις, σε διοικητικά συμβούλια εταιρειών, ακόμα και σε ερωτικές σχέσεις, το ίδιο πράγμα δεν προτάσσουμε ως αξίωμα; Και κάθε φορά που δεν συμβαίνει έτσι, κάποιος γίνεται ηλίθιος. Είτε γιατί δεν το κατάλαβε είτε γιατί είναι αναξιοπρεπής και προτιμάει να τον βρίζουν παρά να αναλάβει το κόστος της «εφαρμογής». Και στις δύο περιπτώσεις, είναι έκθετος. Και μάλιστα αν συνεχίζει να αιωρείται μονίμως, μεταξύ απάτης και αναποφασιστικότητας, τότε είναι χαρακτηρολογικά, ή σεσημασμένος απατεώνας ή ηλίθιος.

Εν πάση περιπτώσει, στον Νότο έχουμε ένα ζήτημα με τις «εφαρμογές». Κι ακόμα πιο πολύ στην Ελλάδα, μας διαφεύγει να εφαρμόσουμε είτε τις καταπληκτικές μας ιδέες είτε αυτά που συμφωνήσαμε με τις ιδέες των άλλων. Γενικότερα ηδονιζόμαστε με τις σκέψεις μας αλλά η εφαρμογή τους μας προκαλεί ένα αίσθημα απαισιοδοξίας. Iσως, γιατί δεν θέλουμε να τις χαραμίσουμε στην «ταπεινότητα» των πράξεων, ίσως επειδή έχουμε την εντύπωση ότι όλα τελειώνουν με τις ιδέες ή τις συμφωνίες, όταν εφαρμοστούν…

Και όπως είμαστε γεννημένοι «αντάρτες του βουνού», ασυμβίβαστοι με τον άχαρο ρεαλισμό της συνέπειας, αποφεύγουμε την ολοκλήρωση. Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα ποιοι είναι πιο πολύ ηλίθιοι, εμείς ή οι Γερμανοί; Σαφέστατα, εμείς νομίζουμε ότι είναι αυτοί και αυτοί ότι είμαστε εμείς. Είναι «ηλίθιοι» όταν μοιράζονται μια μικρή σαλάτα στα τέσσερα, όταν δεν αφήνουν τίποτα στο πιάτο τους και προφανώς όταν φοράνε σανταλάκι με κάλτσα. Και αναλόγως για αυτούς, είμαστε «ηλίθιοι» όταν δεν καταλαβαίνουν πότε μιλάμε σοβαρά ή κάνουμε πλάκα, όταν περνάμε με κόκκινο ή όταν δεν κρατάμε τις συμφωνίες μας.

Επειδή όμως ζούμε πλέον μαζί και μοιραζόμαστε χρήματα και αποφάσεις, θα πρέπει κάποτε να πάψουμε να είμαστε «ηλίθιοι» και από δω και από εκεί. Και μιας και εμείς έχουμε την ευθύνη των δικών μας κινήσεων, είναι καιρός να αισθανθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά με το DNA μας γενικότερα, στον κόσμο και στην Ευρώπη. Oτι δηλαδή σαν πολλοί έχουν μαζευτεί αυτοί που μας λένε ηλίθιους και αρχίζει το πράγμα να ξεφεύγει από τα όρια του χαριτωμένου ή της «πολιτιστικής» άμυνας στους κακούς ξένους.

Είναι ώρα να μας απασχολήσουν περισσότερο οι ισορροπίες με τον υπόλοιπο πλανήτη και ειδικά με τους ευρωπαίους εταίρους. Και ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε ως ηλίθιοι, εντός και εκτός εισαγωγικών. Ο Σόιμπλε σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Από τη ρετσινιά όμως, που μας έχουν κολλήσει τα τελευταία χρόνια, δεν είναι εύκολο να ξεμπλέξουμε. Κι όταν λένε κάτι όλοι οι υπόλοιποι κι εσύ σφυράς αδιάφορα, είναι σίγουρο ότι κάτι δεν πάει καλά. Να το κοιτάξουμε, πριν είναι τελείως αργά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News