Βρισκόμαστε στον 6ο χρόνο των Μνημονίων και με τις ανάγκες των δημόσιου ταμείου να αυξάνονται συνεχώς. Βλέπουμε την διάλυση των νοσοκομείων, τις μειώσεις επιδομάτων στους ανάπηρους, την εξαθλίωση όλο και περισσότερων στρωμάτων και την υπολειτουργία του κράτους πρόνοιας σε κάθε επίπεδο.

Κι όμως, την ίδια στιγμή, είναι αδύνατον να ελεγχθούν οι μισθοδοσίες στους φορείς και στις υπηρεσίες του Δημοσίου. Η κατάσταση εν τω μεταξύ, θα μπορούσε να ξεφύγει, αν δεν υπήρχαν ευσυνείδητοι προϊστάμενοι που διαθέτουν την ωριμότητα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Κι όμως, ακόμα και τώρα, ένα σημαντικό ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων βρίσκονται κάπου χαμένοι, μέσα στις αμέτρητες και ανεξέλεγκτες λίστες του Δημοσίου. Από την προηγούμενη Τετάρτη, ανακοινώθηκε ότι ξεκινάει η απομάκρυνση εκπαιδευτικών οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν ή απουσίαζαν από σχολεία και πανεπιστήμια, ενώ λάμβαναν κανονικά τον μισθό τους! Ηδη, έχουν πραγματοποιηθεί οι πέντε πρώτες απολύσεις ενώ ακολουθούν κι άλλες. Είναι τέσσερις δάσκαλοι και ένας καθηγητής πανεπιστημίου οι οποίοι για χρόνια μισθοδοτούνταν αλλά δεν προσέρχονταν στην εργασία τους.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι οι μόνοι. Αρκεί να υπολογίσει κανείς ότι μέχρι το 2009, ο μέσος όρος τέτοιων περιπτώσεων σε κάθε υπηρεσία, κυμαίνονταν από 0,5% έως 2%. Στα μνημονιακά χρόνια και μετά την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, θεωρήθηκε ότι το φαινόμενο έχει εξαλειφθεί αλλά να που αποδεικνύεται σήμερα, ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Τι συμβαίνει με όλους αυτούς; Κάθε δείγμα είναι τόσο περίπλοκο, όσο χρειάζεται για να διαιωνίζει το πρόβλημα. Σημειώνεται πως εάν ένας εργαζόμενος απουσιάσει μέσα σε ένα μήνα συνεχόμενα, 22 εργάσιμες ημέρες ή συνολικά έναν μήνα, μέσα σε έναν χρόνο, τότε παραπέμπεται σε Eνορκη Διοικητική Εξέταση. Πέρα όμως από τον δόλο ή την ανευθυνότητα του προϊσταμένου ο οποίος δεν θέλει να γίνει «καταδότης», υπάρχουν και οι συνάδελφοι που, για κάποιον παράξενο λόγο, «κατανοούν» την περίπτωση του συναδέλφου. Ας πούμε, στην Πάτρα, ο καθηγητής πανεπιστημίου είχε 6 χρόνια να εμφανιστεί αλλά τον κατήγγειλαν οι φοιτητές του και όχι οι άλλοι καθηγητές ή ο κοσμήτορας. Άλλες πάλι περιπτώσεις είναι αυτές που, μολονότι γίνονται οι παραπομπές, χρονοτριβούν επίτηδες ή αδιαφορώντας, οι επιτροπές των υπουργείων, με τον υποψήφιο προς απόλυση να εισπράττει κανονικά τον μισθό του.

Είναι φανερό ότι υπάρχει μία τεράστια απροθυμία των υπευθύνων (προϊσταμένων και ελεγκτικών μηχανισμών) να προστατεύσουν το δημόσιο χρήμα. Είτε γιατί αισθάνονται ότι δεν τους αφορά η υπόθεση είτε επειδή θεωρούν ότι αν δεν πάει στην τσέπη του συναδέλφου τους, θα πάει στο λογαριασμό κάποιου πολιτικού.

Το ζήτημα όμως είναι αν ο κάθε απολυμένος θα επιστρέψει το ποσό που εισέπραττε από το ελληνικό κράτος, για όλα τα χρόνια, που δεν παρείχε τις υπηρεσίες του. Για παράδειγμα, ο καθηγητής από την Πάτρα θα έχει πάρει για τα 6 χρόνια της απουσίας του, πάνω από 120.000 ευρώ το λιγότερο. Τα έχει αυτά τα χρήματα τώρα, στην διάθεση του γενικού ταμείου; Και πόσοι είναι ακόμα αυτοί που εκκρεμούν για απόλυση και συνεχίζουν να πληρώνονται; Ένας πρώην ανώτατος κρατικός υπάλληλος τους υπολόγιζε κάποτε, σε δέκα χιλιάδες ανθρώπους πανελλαδικά. Με έναν, αυθαίρετο βέβαια, υπολογισμό θα μπορούσε το ποσό να ξεπεράσει τα 15 εκατομμύρια ετησίως!

Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι μέχρι να βγει η ψυχή μας, θα κουβαλάμε τα χούγια με τα οποία ζήσαμε τα σαράντα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και δεν πρόκειται ούτε με την δραχμή ούτε με το μεγάλο σοκ της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας να σταματήσουμε. Μόνο αν καταργηθεί εντελώς το δημόσιο χρήμα θα απαλλαγούμε από τις ληστρικές μας συνήθειες. Αλλά έχουμε καιρό να ζήσουμε πολλά μέχρι τότε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News