Μου διέφυγε από την ομιλία του Αλέξη στη ΔΕΘ και οικτίρω τον εαυτό μου διότι μοιάζω με δανειολήπτη που διάβασε τα πάνω-πάνω του συμβολαίου του και άφησε στην άκρη τα ψιλά γράμματα που θα τον καταστρέψουν. Επρόκειτο για ένα τόσο δα απόσπασμα μέσα στις χιλιάδες των λέξεων της ομιλίας του που εύκολα θα μπορούσε να περάσει ως μια ακόμα φλυαρία, αν δεν συνδυαζόταν περίφημα με το άλλο ανεπανάληπτο που είπε για την αύξηση των μισθών που φέρνουν την ανάπτυξη.

Μεταφέρω αυτούσιο το απόσπασμα: «Εμείς έχουμε κύριο στόχο τον περιορισμό των ανισοτήτων, δηλαδή την ισότητα αποτελέσματος. Και όχι απλώς την ισότητα ευκαιριών που θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι. Διότι στον 21ο αιώνα καμία κοινωνία δεν πρέπει να εκδικείται και να περιθωριοποιεί όσους αποτυγχάνουν, όσους βρέθηκαν μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια, αλλά και όσους είχαν την ατυχία να μην ανήκουν στην τάξη των “κληρονόμων”».

Διαβάστε το καλά για να το εμπεδώσετε, διότι σπάνια ένα μεγάλο κόμμα της ευρωπαϊκής ηπείρου ομολογεί με τόσο απροκάλυπτο τρόπο την παλαιοκομμουνιστική του λογική και φιλοσοφία. Αφήνω κατά μέρος την ασυναρτησία ότι την ισότητα των ευκαιριών την θέλουν (μόνο;) οι νεοφιλελεύθεροι, κατατάσσοντας την στις συνήθεις αρλούμπες που εκστομίζει ο Αλέξης σε στιγμές ιδεολογικού vertigo. Πάω στο σοβαρότερο.

Η ισότητα των αποτελεσμάτων είναι μια κατά βάση φρικιαστική θεώρηση του κόσμου μας και των ανθρωπίνων κοινωνιών. Γίνομαι κοινότοπος αν πω ότι εδράζεται πάνω στην περιφρόνηση για τον άνθρωπο δίχως ικανότητες και στο μίσος για τον ικανό και τον έξυπνο; Το μίσος αυτό δεν ενυπάρχει στον πυρήνα αυτής της θεωρίας, γίνεται όμως νομοτελειακό της αποτέλεσμα σε κάθε απόπειρα μερικής ή ολικής εφαρμογής αυτού του μοντέλου. Ο λόγος είναι απλός: ο έξυπνος και ικανός άνθρωπος αδυνατεί να συμβιβαστεί με το τέλμα του κατώτατου μέσου όρου, με αποτέλεσμα να είναι ο πρώτος που είτε εξεγείρεται εναντίον αυτού του συστήματος, είτε γίνεται παραβατικός για να το παρακάμψει. Και στις δυο περιπτώσεις καταλήγει αντιφρονών.

Μην θεωρείτε ότι αυτά που γράφω είναι τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά επιχειρήματα, απέναντι σε μια καλοπροαίρετη αντίληψη που θέλει όλοι οι άνθρωποι να είναι ίσοι και να περνούν εξίσου καλά, δίχως τις σημερινές θηριώδεις κοινωνικές ανισότητες. Την πρακτική της εφαρμογή την είδαμε σε ήπια μορφή κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα, όταν αυτός που έβγαζε 2.000 ευρώ τον μήνα έπρεπε μέσω της φορολογίας του να περνά με τα ίδια λεφτά με κάποιον που δεν έβγαζε τίποτα.

Την ακραία και πιο μακροχρόνια μορφή αυτής της αντίληψης την είδαμε στην Σοβιετία επί 70 χρόνια. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί τα μεν φασιστικά ή δικτατορικά καθεστώτα της Δύσης χρησιμοποιούσαν για τους εσωτερικούς τους αντιπάλους φυλακές και ξερονήσια, ενώ ο υπαρκτός σοσιαλισμός χρησιμοποιούσε τα περίφημα ψυχιατρεία του; Κάποιοι θα πουν ότι ήθελαν να τους κάνουν φυτά, όμως πίσω απ’ αυτό υπήρχε ιδεολογικό υπόβαθρο.

Μια κοινωνία που εξασφάλιζε ισότητα ευκαιριών και αποτελεσμάτων για όλους, μια κοινωνία που προχωρούσε με βάση την ατσάλινη νομοτέλεια της Ιστορίας προς την ανθρώπινη ευτυχία, ήταν μια κοινωνία τέλεια. Ως εκ τούτου, όποιος διαφωνεί με μια τέλεια κοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι είτε πράκτορας είτε τρελός. Εξ ου και τα ψυχιατρεία. Ούτε είναι τυχαίο που η Σοβιετική Ενωση χρειάστηκε πάνω από είκοσι χρόνια για να φτιάξει εγκληματολογικά τμήματα στην αστυνομία της. Σε μια τέλεια κοινωνία δεν υπάρχουν οι κοινωνικές προϋποθέσεις για να γίνει κανείς απατεώνας ή φονιάς. Αυτά είναι καπιταλιστικά απόνερα, όπως η Κόκα Κόλα είναι καπιταλιστικό ζουμί.

Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχουν όσα είπε ο Τσίπρας στη ΔΕΘ με την Σοβιετική Ένωση που μνημονεύω. Συμφωνώ κι εγώ, καμία. Όμως αυτά που λέει είναι βαθύτατα σοβιετικά. Για σκεφτείτε μια ελληνική κοινωνία όπου όλοι θα είχαν ίσες ευκαιρίες, θα κατέληγαν όλοι σε ίσα αποτελέσματα και η αύξηση των μισθών θα έφερνε την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και της κοινωνίας. Κωμωδία, έτσι; Αρα γιατί τα λέει; Μα διότι ποτέ δεν είχε σημασία τι έλεγε ο Αλέξης. Πάντα είχαν σημασία αυτά που έκανε. Δεν τον νοιάζει διόλου αν αυτά που ξεφουρνίζει παραπέμπουν στον Πολ Ποτ της Καμπότζης, στον Ιωσήφ Στάλιν της Σοβιετίας, στον Ανδρέα Παπανδρέου της Ελλάδας ή στον Φράνκο της Ισπανίας. Αυτός ψάχνει αφελή πλην ευήκοα ώτα. Για τα υπόλοιπα θα δούμε όταν (και αν) ξανανέβει στην εξουσία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News