Αν υπάρχει κάτι καλό σε μια τραγωδία, όπως αυτή της φονικής πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική, είναι η αλληλεγγύη που αποκαλύπτεται ότι γεννιέται μεταξύ των ανθρώπων. Μέσα στη βαθιά σου στεναχώρια και απογοήτευση, νιώθεις μια ανακούφιση και μια ελπίδα βλέποντας τη θέρμη με την οποία ο κόσμος προσφέρει συμπαράσταση στους πληγέντες, την αμεσότητα με την οποία ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για βοήθεια και την ευκολία με την οποία ξεχνάει τις διαφορές του.

Ενα τέτοιο κύμα συμπαράστασης κι αλληλεγγύης έρχεται κι απ’ τη γειτονική Τουρκία. Τις τελευταίες ώρες, έχει γίνει πρώτο trend στο twitter στη γείτονα χώρα, κι ένα απ’ τα πρώτα παγκοσμίως, το #Yunanistan (στα τούρκικα σημαίνει Ελλάδα), με μηνύματα τούρκων πολιτών στα οποία εκφράζουν τη λύπη τους για ό, τι συνέβη στην Ελλάδα, μας δίνουν θάρρος, μας λένε ότι μας αγαπούν, ότι προσεύχονται για εμάς κι ότι είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Πολλοί εξ αυτών θυμούνται τη βοήθεια που προσέφερε η Ελλάδα στην Τουρκία το 1999. Αλλοι, σχολιάζουν ειρωνικά τα λόγια μίσους του Αμβρόσιου, χωρίς ωστόσο καμία διάθεση υποτίμησης του Χριστιανισμού έναντι της θρησκείας του Ισλάμ, στην οποία εκείνοι πιστεύουν. Αντιθέτως, σε αρκετές αναρτήσεις, τονίζουν ότι οι θρησκείες δεν μπαίνουν μπροστά σ’ αυτές τις τραγικές στιγμές: «Δεν υπάρχει γλωσσική θρησκεία για τον πόνο του θανάτου…»’ δηλώνει ο @yasinkeskindag.

Εικόνες όπως αυτή, με τις σημαίες των δύο χωρών μαζί, ζωγραφισμένες πάνω σε χέρια που κρατούν σφιχτά το ένα το άλλο, ή πάνω σε καρδούλες, μαζί με λόγια τρυφερά και ενθαρρυντικά, κάνουν αυτό το χάσταγκ συγκινητικό.

 

Το ακόμα πιο συγκινητικό είναι ότι πολλοί Τούρκοι γράφουν τα μηνύματα τους στα ελληνικά, θέλοντας προφανώς να είναι σίγουροι ότι μπορούμε να τα διαβάσουμε και να πάρουμε κουράγιο: «Γειτονικές φωτιά! εγχώριες μας καίγεται. Λυπάμαι τόσο πολύ. Το σπίτι μας είναι ανοιχτή σε αυτούς» λέει ο @cagdassahiin62. «…να είναι φίλοι πολύ καιρό. Σας αγαπάμε πολύ. Μην ξεχάσετε αυτό» λέει ο @Dr_Alban1905. «Απολύτως συλλυπητήρια Ελλάδα. Περάστε την Ελλάδα! Εχουν περαστικούς φίλους στην Αθήνα. Να είστε Θεός βοηθοί» λέει ο ‏ @aydinozturk.

Με την κακή και αδέξια μετάφραση απ’ το Google, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αίσθηση που σου περνάνε αυτά τα ποστ. Είναι μια αίσθηση αγάπης, που μεταφέρεται απ’ την καρδιά του γείτονα στην καρδιά σου, λες και οι δύο καρδιές έχουν συνδεθεί με καλώδια. Λες κι έχει ανοίξει μια υπόγεια σήραγγα μεταφοράς αγάπης κάτω απ’ το Αιγαίο, κάτω απ’ τη μύτη των κυβερνήσεων και των πολιτικών τους. Από κάτω σήραγγα αγάπης μεταξύ των πολιτών, από πάνω σήραγγα διχόνοιας και παιχνίδια εξουσίας μεταξύ των κυβερνήσεων. Από κάτω χέρια που κρατιούνται, από πάνω χέρια που μαλώνουν.

Η ουσία βρίσκεται από κάτω. Και κάτι τέτοιες στιγμές, τη βλέπεις και τη νιώθεις σε όλο της το μεγαλείο: «… ο πόνος της Ελλάδας, ο πόνος μου…» γράφει η @leylauzkoc. Το λέει και το τραγούδι: Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός κι εγώ λαός κι εσύ λαός εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ.

ΥΓ. Κατάγομαι απ’ την Κομοτηνή. Αυτή τη μικρή πόλη της Θράκης όπου το ελληνικό στοιχείο συνυπάρχει με το τουρκικό. Ενα Πάσχα, από τα πολλά που έχω περάσει εκεί, φίλοι Κομοτηναίοι μού έδειχναν στο κινητό μηνύματα Τούρκων συμπολιτών τους, με θερμές ευχές για καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα… Βλέπεις πώς είναι; Οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπο και καλύπτουν τις διαφορές τους και ζουν αρμονικά, με σεβασμό και αγάπη ο ένας προς τον άλλο. Απ’ αυτά τα μικρά, καθημερινά φαίνεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News