Ενα κείμενο (σ.σ.: συναισθηματικής) εκπαίδευσης, για το πώς περιορίζονται τα αριστερά αντανακλαστικά και για το πώς μαθαίνεις να αγνοείς αυτά τα ύπουλα τσιμπήματα της συνείδησης, δημοσιεύεται στην Αυγή της Τρίτης. Τον ρόλο του εκπαιδευτή έχει αναλάβει ο δημοσιογράφος Θανάσης Καρτερός που κάτω από τον τίτλο «Ο Πάνος και ο Ινδιάνος» επιχειρεί να πείσει τους συντρόφους του να σταματήσουν να «γκρινιάζουν» για τον Πάνο Καμμένο, να σφίξουν τα δόντια και να τον αντέξουν. Γιατί αυτός τους έτυχε…

«… στην πολιτική άλλο θέλεις κι άλλο σου προκύπτει. Και Μαξίμου θα έβλεπε ο Τσίπρας με το κιάλι χωρίς τον Καμμένο. Και χωρίς τον Καμμένο θα είχε η Ευρώπη των σκληρών δανειστών την ησυχία της με τον Σταύρο, τη Φώφη και τις οικουμενικές τους παπάρες (σ.σ.: ναι, εννοεί ότι «δεν θα μπορούσαμε να ενοχλήσουμε μόνοι μας την Ευρώπη των σκληρών δανειστών. Χρειαζόμαστε κάποιον σκληροτράχηλο άντρα να το κάνει αυτό…»). Και χωρίς τον Καμμένο, επίσης, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα ήταν ακόμα στόχος, επιδίωξη και όνειρο…» γράφει ο δημοσιογράφος

Προφανώς και δεν πρόκειται για ένα πολιτικό κείμενο. Πρόκειται για μια υπέρβαση όπου ο γράφων αναλαμβάνει τον ρόλο ενός «συμβούλου καρδιάς». Σαν εκείνους που περιμένουν τα γράμματα των απελπισμένων αναγνωστών και προσπαθεί να τους δώσει μια ελπίδα. Να τους βοηθήσει να αντέξουν την σκληρή πραγματικότητα. Και να σώσουν τον «γάμο» τους. Δηλαδή την συγκυβέρνησή τους.

Στην πραγματικότητα το μήνυμα προς όσους «ενοχλούνται» από τον Πάνο Καμμένο και την συγκυβέρνηση μαζί του είναι σαφές: «σφίξτε τα δόντια και αντέξτε τον. Γιατί αυτόν έχουμε “παντρευτεί” και αυτός είναι ο άνθρωπός μας…». Ναι, μπορεί να θυμίζει την μαμά της Ρόουζ στον Τιτανικό που ενώ σφίγγει τον κορσέ στην κόρη της της εξηγεί ότι το οικογενειακό συμφέρον επιβάλλει να παντρευτεί τον άξεστο μνηστήρα της. Αλλά η ζωή είναι σκληρή.

Στο κάτω-κάτω, το παραδέχεται και ο ίδιος ο συγγραφέας – σύμβουλος καρδιάς: «ο Καμμένος είναι σκληρός δεξιός, ή κεντροδεξιός -διαλέγετε και παίρνετε-, καραμανλικός, υπουργός κυβερνήσεων της Ν.Δ (…) έχει απόψεις, εμπνεύσεις και λιτανεύσεις, που κάποιες στιγμές μας προξενούν τριγμούς πολιτικούς και οδυρμούς ιδεολογικούς» γράφει σε κάποιο σημείο (σ.σ.: σα να λέμε «ναι, ο άντρας σου σε χτυπάει, μπορεί να γυρίζει μεθυσμένος, μπορεί να σου μιλάει άσχημα αλλά σφίξε τα δόντια και μάθε να τον υπομένεις για το καλό μας. Για τους μετακλητούς μας που θα μείνουν άνεργοι. Για την εξουσία»).

Και φυσικά, όπως κάθε σωστός «σύμβουλος γάμου» προσπαθεί να θυμίσει τα καλά. Τις ευχάριστες στιγμές. Που δεν γνωρίζουν ιδεολογικά όρια, γιατί εκεί μιλάει μόνο η «καρδιά». Δηλαδή το συναίσθημα. Που αποτελεί το μαλακό υπογάστριο κάθε ιδεολογικά ή ηθικά πικραμένου. «Θυμάστε  τον  Ιανουάριο  του  2015; Την Καισαριανή, την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, με τα γλυκά και τα πικρά της; Ε, χωρίς τον Καμμένο, δεν θα υπήρχαν. Θυμάστε τον Σεπτέμβρη του 2015, την εκλογική νίκη που ακολούθησε τον συμβιβασμό με τους δανειστές, τη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα;» γράφει. Που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «Μπορεί να είναι άξεστος αλλά έχει και τα καλά του μωρέ… Σφίξε τα δόντια και σκέψου ότι το κάνεις για την Αριστερά…».

Και το μάθημα ρεαλισμού ολοκληρώνεται από τον ίδιο τον τίτλο. Οπου σύμφωνα με τον δημοσιογράφο – σύμβουλο καρδιάς η εναλλακτική του Πάνου Καμμένου είναι ένας «κόκκινος ινδιάνος». Κάτι σαν τον πρίγκηπα πάνω στο λευκό άλογο, αλλά για αριστερούς.

Και ο ρεαλιστής Θανάσης Κρατερός σε ρόλο μαμάς που συμβουλεύει την ονειροπόλα κόρη της (σ.σ.: ναι, ο Νίκος Φίλης συγκαταλέγεται σε αυτή την κατηγορία) είναι ξεκάθαρος: «… κι ότι θα θέλαμε, αντί για τον γαλάζιο Πάνο, να έχουμε σύμμαχο έναν κόκκινο ινδιάνο, είναι φανερός πόθος». Με άλλα λόγια, «σταμάτα να ονειροπολείς και κοίταξε το συμφέρον σου, γιατί θα μας καταστρέψεις όλους».

Και για να μην αισθανθούν τελείως «χειραγωγημένοι» οι αναγνώστες ο «σύμβουλος καρδιάς» καταλήγει με μια ιστορική αναφορά: «… διαφωνούμε σε πολλά μαζί του -φυσικό και επόμενο. Αλλά, πριν τον πυροβολήσουμε επαναστατικά, δεν είναι κακό να σκεφτούμε και λίγο εαμίτικα…». Γιατί προφανώς και το ΕΑΜ συνεργαζόταν με ακροδεξιούς… Ή ίσως όχι. Αλλά τι σημασία έχει η Ιστορία μπροστά στο συμφέρον;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News