Σήμερα βγήκαν οι βάσεις. Και ως συνήθως, υπάρχουν ευτυχείς, ικανοποιημένοι, βολεμένοι και οπωσδήποτε απογοητευμένοι. Είναι γνωστό ότι σε καμία άλλη χώρα δεν αντιμετωπίζουν την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο σαν τελετουργικό μύησης και μυσταγωγίας. Για τους νέους της υπόλοιπης Ευρώπης, είναι απλώς μία εγγραφή ή ακόμα καλύτερα μια συνειδητοποιημένη επιλογή. Για μας, ένα πανηγύρι για να γιορτάσουμε συνήθως, την δεύτερη, τρίτη ή και έκτη αναγκαστική επιλογή μας στο Μηχανογραφικό…

Έτσι όμως, δεν κάνουμε για όλα; Αφού είμαστε ένα μεγάλο χωριό. Με τις καλημέρες μας, του τσακωμούς μας, τους ανταγωνισμούς μας και τις υστερίες μας. Και βεβαίως, τους κλασικούς χαρακτήρες μας. Τους ταπεινωμένους αποτυχόντες και τους δοξασμένους πρωτεύσαντες στη λίστα των εισαγόμενων στις υψηλόβαθμες σχολές. Τους υπερήφανους μπαμπάδες και τις επηρμένες γιαγιάδες που ενημερώνουν τις φίλες τους για την επιτυχία του εγγονού.

Όλοι όμως, οι προηγούμενοι δεν είναι παρά δεύτεροι ρόλοι και κομπάρσοι μπροστά στην μεγάλη πρωταγωνίστρια της ημέρας. Η μάνα είναι αυτή που περιμένει με ανυπομονησία να βγει στη σκηνή παίζοντας έναν από τους πιο εμβληματικούς ρόλους της καριέρας της. Γιατί κανείς δεν δούλεψε όπως αυτή, στη διάρκεια των «γυρισμάτων» και κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί τόση πληρότητα για την επιτυχία του γιου της.

Η ελληνίδα μάνα είναι ο ιθύνων νους, ο παραγωγός, ο σκηνοθέτης, η πιο λαμπερή παρουσία όλων των χρόνων που πέρασαν. Από την Ά Δημοτικού μέχρι τις Πανελλήνιες. Ακόμα και στο Λύκειο, όταν πλέον, τον έστειλε φροντιστήριο, κάθε μέρα, παρακολουθούσε με λεπτομέρεια, την πορεία των μαθημάτων.

Με πρόχειρους υπολογισμούς, αυτή η γυναίκα ξόδεψε για χάρη του, πάνω από 7 χιλ. ώρες μελέτης, 2.000 πρωινά για το ξύπνημα, άπειρες στιγμές αγωνίας, οργής, απογοήτευσης, απόλυτης ηδονής, όταν έφερνε στο σπίτι τα εικοσάρια, ενώ η κόρη της φίλης της έπαιρνε 18, για ένα λάθος υποερώτημα. Άσε τις στερήσεις που ένιωσε για να μην του λείψει τίποτα. Μπορεί ο μπαμπάς να ήταν ο μεγάλος χορηγός της υπερπαραγωγής αλλά αυτή προσπερνούσε τη βιτρίνα με τις τσάντες και τα παπούτσια, γιατί έπρεπε να πληρώσει το  ιδιαίτερο.

Ακόμα και η σεξουαλική της ζωή πήγε πίσω για εκείνον. Υπήρξαν φορές, που ο σύζυγος ήταν απλώς μια περιφερόμενη αναγκαστική παρουσία. Τίποτα δεν ήταν πιο ερωτικό, πιο ηδονικό από τον βαθμό του διαγωνίσματος του τετραμήνου….

Και πέρασαν τα χρόνια. Επενδύοντας κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, σε οτιδήποτε έκανε Εκείνος. Συναισθήματα, αξίες, προσωπικές στιγμές, αναγνώριση, χρήμα, χρόνο, ευτυχία, αυτοπραγμάτωση!

Όλα για χάρη Του. Μεγαλειώδεις διεκδικήσεις, μέσα από το όραμα μιας άλλης ζωής, μέσα από το σώμα και τις ανάγκες του άλλου. Με αυταπάρνηση και θυσίες.

Ήρθε λοιπόν η μεγάλη μέρα που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. Με ή χωρίς happy end. Με τα κέρδη απλωμένα στο τραπέζι ή τις απώλειες  στα πατώματα.

Από δω και πέρα όμως, τι γίνεται; Εκείνος θα φύγει για κάπου μακριά ή δεν θα χρειάζεται πια την βοήθειά της. Θα είναι αρκετή η επίφαση μια μικρής ικανοποίησης επειδή μπορεί ακόμα να μένει στο σπίτι;

Τι θ’ απογίνει πια χωρίς μαθήματα και  εξετάσεις; Οι Πανελλήνιες ήσαν για αυτή, μία κάποια λύσις…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News