Εχεις διακόσια εκατομμύρια ευρώ. Πολλά λέω. Ας πούμε ότι έχεις εκατό εκατομμύρια ευρώ. Πώς τα έβγαλες; Δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι βούτηξες νύχτα το δάχτυλο μέσα στο βαζάκι με το μέλι. Είσαι ή ποδοσφαιρική καψούρα κινέζου μεγιστάνα που σου ακουμπάει τρία εκατομμύρια ευρώ τον μήνα. Εκανες σουξέ στο youtube και χορεύεις τον πλανήτη στα γόνατα. Ανακάλυψες το φάρμακο κατά της τριχόπτωσης. Βρήκες το χάπι που διορθώνει την πρεσβυωπία.

Βέβαια υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Εισάγεις όπλα και εξάγεις ανθρώπινα όργανα. Φέρνεις σκόνη από την Κολομβία και crystal meth από το Μεξικό. Φυτεύεις παπαρούνα στο Αφγανιστάν. Μεσολαβείς για προμήθειες του Δημοσίου. Ακόμα καλύτερα: υπογράφεις για προμήθειες του Δημοσίου.

Και στις δύο εκδοχές θέλεις τις αρχές μακριά από τα λεφτά σου. Στην πρώτη για να μην πληρώσεις πολλά, στη δεύτερη για να μην πας φυλακή. Το θέμα δείχνει ηθικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Πρόκειται για το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το χρήμα συμπεριφέρεται όπως οι άνθρωποι. Θα πάει εκεί που θα έχει περισσότερη ασφάλεια, στο χαμηλότερο δυνατό κόστος. Εδώ προσπαθείς να κρύψεις ένα χιλιάρικο από την Εφορία, δεν θα πας να βάλεις στον ίσκιο πενήντα εκατομμύρια; Και όταν μιλάμε για φορολογικές επιβαρύνσεις δεκάδων εκατομμυρίων, το σκέφτεται ακόμα και ο Μέσι ή, τέλος πάντων, ο μπαμπάς και οι δικηγόροι του.

Στα βασικά συμφωνούμε, λοιπόν. Ολοι μας αν είχαμε λεφτά, θα προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από το μάτι των αρχών. Στην περίπτωση δε που μιλάμε εντελώς μεταξύ μας, δηλαδή οι Ελληνες, θα φροντίζαμε να αφήσουμε πίσω μόνο τα απαραίτητα για τη συντήρηση των σπιτιών και του σκάφους. Τα περί ανταπόδοσης στο κοινωνικό σύνολο, είναι όλα σωστά, αλλά να τα πείτε στον εαυτό σας όταν έχετε τα λεφτά στην τσέπη, όχι νωρίτερα.

Δεν γίνεται ανεκτό να βλέπεις χρήμα πολιτικών να προστατεύεται στον Παναμά. Δουλειά του πολιτικού είναι κρατήσει το χρήμα μακριά από τον Παναμά, όχι από τους θεσμούς που ο ίδιος, υποτίθεται, υπηρετεί

Οσοι, λοιπόν, έχουν αποκρύψει ή ξεπλύνει χρήμα σε εταιρείες του Παναμά, αξίζουν τη μομφή, την κατακραυγή και, φυσικά, πάνω από όλα, τη ζήλια μας. Δεν έχει σημασία αν τα λεφτά είναι τίμια, μαύρα ή ματωμένα, ο ιδιοκτήτης τους θα πάει να τα προστατεύσει. Διότι εδώ, δεν έχεις απαίτηση να είναι ο άλλος έντιμος. Εδώ απαιτείς να είναι τα κράτη αξιόπιστα. Για αυτό δεν γίνεται ανεκτό να βλέπεις χρήμα πολιτικών (και όχι απαραίτητα πολιτικό χρήμα), να προστατεύεται στον Παναμά. Δουλειά του πολιτικού είναι κρατήσει το χρήμα μακριά από τον Παναμά, όχι από τους θεσμούς που ο ίδιος, υποτίθεται, υπηρετεί.

Στην Ισλανδία μαζεύουν υπογραφές κατά του πρωθυπουργού τους. Και μπορεί ο Πούτιν να έχει «ασυλία», ίσως όμως να μην ισχύει το ίδιο για τον Κάμερον. Τι μας δείχνουν, μεταξύ άλλων, τα χαρτιά του Παναμά; Τη «συνωμοσία» της παγκοσμιοποίησης. Η πολιτική και η οικονομική ελίτ του πλανήτη συντηρούν γκρίζες ζώνες προκειμένου να προστατεύσουν τον πλούτο τους από κανόνες που οι ίδιες έχουν θεσπίσει. Μας κοροϊδεύουν. Απλώς εκείνοι είναι δυνατοί και εμείς πολλοί και διαφορετικοί, δεν μπορούμε να συντονιστούμε. Ακόμα και αν «κλείσει» ο Παναμάς, το χρήμα θα πάει αλλού. Ο κόσμος είναι μικρός, αλλά ο πλανήτης μεγάλος.

Φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις κάθεσαι και χαζεύεις δουλειές, μετράς ποσά. Και σου έρχονται τα αυτονόητα υπαρξιακά. Τι αλλάζει στη ζωή σου αν τα 200 εκατομμύρια γίνουν 250 ή 150; Κουτή ερώτηση με απάντηση που σου εξηγεί γιατί δεν θα γίνεις ποτέ πλούσιος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News