Παντού κερδίζουν έδαφος όσοι ποντάρουν στην καταστροφή της Ευρώπης. Σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες ο αντί-ευρωπαϊσμός έχει γίνει της μόδας. Και δεν αναφέρομαι στον ευρω-σκεπτικισμό, στην άσκηση δηλαδή κριτικής  για τις πραγματικές ατέλειες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Αναφέρομαι στην άρνηση όλων των αξιών πάνω στις οποίες χτίσθηκε τα τελευταία 60 χρόνια το πιο επιτυχημένο σχέδιο ειρηνικής συνεργασίας.

Οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρα προβλήματα, ανησυχούν για το μέλλον και φοβούνται την απώλεια κατακτήσεων που είχαν θεωρηθεί αυτονόητες: όπως το κοινωνικό κράτος, η εξασφάλιση της εσωτερικής ασφάλειας, η ευημερία και το δικαίωμα στη δουλειά. Πράγματι, η Ευρώπη δεν έχει ακόμα δώσει πειστικές απαντήσεις και δεν έχει βρει λύσεις στο Προσφυγικό, στην απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας, στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους λόγω δημοσιονομικών περιορισμών, στην εξασφάλιση της απασχόλησης.

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι κάθε λογής αντι-ευρωπαίοι είναι απλοϊκό αλλά και ελκυστικό: αφού η Ευρώπη δεν βρίσκει λύσεις, να την καταργήσουμε. Αποκρύπτουν όμως δυο σημαντικές αλήθειες. Πρώτον, ότι πολλές από τις κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών δεν θα είχαν επιτευχθεί χωρίς την ΕΕ. Δεύτερον, και σημαντικότερο, αποκρύπτουν ότι πολλά από τα οξυμένα πράγματι προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες θα είχαν προκύψει ούτως ή άλλως, με ή χωρίς Ευρώπη. Και ότι αν έχουμε κάποια πιθανότητα να τα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία, είναι μόνο μέσα από ευρωπαϊκές δράσεις και πολιτικές. Είναι προβλήματα που προκύπτουν από τεράστιες ιστορικές αλλαγές, όπως η μετάβαση στην παγκοσμιοποίηση που έχει την θετική και την αρνητική πλευρά της. Κανείς όμως, ούτε η ΕΕ, δεν μπορεί να την σταματήσει. Μπορεί όμως να μετριάσει τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις μια επώδυνης μετάβασης.

Ζήσαμε την ομαδική παράκρουση μιας μονοσήμαντης εξήγησης, «για όλα φταίει το Μνημόνιο» ή μιας αρρωστημένης συνωμοσιολογίας «οι Γερμανοί θέλουν να μας τιμωρήσουν ή να μας αγοράσουν» που αποπροσανατόλισε και στέρησε τη χώρα μας από τη δυνατότητα να ξεπεράσει την κρίση με λιγότερες απώλειες. Η ίδια παράνοια απειλεί τώρα να εξανεμίσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, κατακτήσεις μισού και πλέον αιώνα.

Οι Ευρω-θάφτες τρίβουν ήδη τα χέρια τους: ο Ορμπάν στην Ουγγαρία, η Γαλλίδα Λε Πέν, οι υπερ-εθνικιστές των σκανδιναβικών χωρών, οι «σοσιαλιστές» της Σλοβακίας, οι αντιδραστικοί της Πολωνίας και βεβαίως οι δικοί μας εθνολαϊκιστές που καταλαμβάνουν ένα ευρύτατο φάσμα του πολιτικού χάρτη, αλλά βρίσκουν τους πιο έγκυρους εκφραστές τους στις τάξεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ευρω-θάφτες είναι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γιατί η Ευρώπη μας ανάγκασε να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι χωρίς ιδιωτικοποιήσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη

Το επάγγελμα του Ευρω-θάφτη είναι ιδιαίτερα εκλυστικό στη χώρα μας. Το ασκούν με αφοσίωση όσοι δεν αφήνουν καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για να μαστιγώσουν την Ευρώπη και να της φορτώσουν όλα τα αμαρτήματα, προσπαθώντας να κρύψουν τα δικά τους λάθη και ψεύδη. Το είδαμε στο κρυφτό που επί χρόνια έπαιζαν οι κυβερνήσεις μας με την Τρόικα. Το βιώσαμε ήδη από τα πρώτα χρόνια που η κρίση χτύπησε την πόρτα μας. Τα μέτρα που η κυβέρνηση πρότεινε το 2010 ήταν -μας έλεγαν μεγαλόσχημα στελέχη της- πέραν του ιδεολογικού χαρακτήρα ενός σοσιαλιστικού κόμματος. Αλλά επέμεναν οι κακοί νεοφιλελεύθεροι Ευρωπαίοι και άρα αναγκαστήκαμε να τα δεχθούμε. Η παράνοια της διπλής γλώσσας και της απόκρυψης της αλήθειας έφθασε βέβαια στο απόγειο το 2015 με την περιβόητη διαπραγμάτευση και τα αντι-ευρωπαϊκή υστερία του δημοψηφίσματος. Το 2015 γίναμε τροχονόμοι για τη διέλευση ενός σχεδόν εκατομμυρίου προσφύγων και μεταναστών, ανίκανοι να ελέγξουμε τα σύνορά μας, αρνούμενοι σε πρώτη φάση την συνδρομή των εταίρων μας για την διαχείριση των ροών αλλά καταγγέλλοντας καθημερινά την «απάνθρωπη» Ευρώπη. Και ας είχε, η απάνθρωπη Ευρώπη, δώσει άσυλο, στέγη και στοιχειώδη προστασία σε πάνω από 1 εκατ. πρόσφυγες που είχαν προωθηθεί με θαυμαστή ταχύτητα, χωρίς καν καταγραφή, από το ελληνικό έδαφος προς βορρά. Δίνουμε μαθήματα «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ενώ δεν μπορούμε καν να διαχειριστούμε 50.000 εγκλωβισμένους πρόσφυγες που συνεχίζουν να διαβιούν σε απαράδεκτες συνθήκες.

Ευρω-θάφτες είναι αυτοί που μας διαβεβαίωναν, πέρσι τέτοια εποχή, ότι με τη δραχμή το έθνος μεγαλούργησε! Αυτοί που εν μέσω υπερήφανης διαπραγμάτευσης ζητούσαν μια άλλη Ευρώπη της «αλληλεγγύης» και εννοούσαν να πληρώνουν οι άλλοι λαοί τα δικά μας κρατικά ελλείμματα. Ευρω-θάφτες είναι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γιατί η Ευρώπη μάς ανάγκασε να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι χωρίς ιδιωτικοποιήσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη. Ευρω-θάφτες είναι όσοι χαϊδεύουν τα αυτιά διδασκόντων και διδασκομένων καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας και αξιολόγησης στην παιδεία, αποκρύπτουν όμως ότι το τίμημα θα είναι η φτωχοποίηση σε επίπεδα τρίτου κόσμου. Αποκρύπτουν ότι η παραγωγή πλούτου και η διατήρηση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου απαιτεί σκληρό ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Ευρω-θάφτες είναι όσοι ισχυρίζονται ότι μειώσαμε τις συντάξεις για να ικανοποιήσουμε τα άγρια «νέο-φιλελεύθερα ένστικτα του Σόιμπλε» και αποκρύπτουν ότι τις μειώσαμε επειδή, ιδίως μετά την 7μηνη καταστροφική διαπραγμάτευση, το ταμείο ήταν μείον. Ευρω-θάφτες είναι αυτοί που έχουν ακόμα το θράσος να δίνουν μαθήματα κοινωνικής ευαισθησίας και κοινωνικής πολιτικής σε ευρωπαίους πολιτικούς που κατόρθωσαν με συνετή διαχείριση να αποφύγουν την καταστροφή που βιώνει η ελληνική κοινωνία.

Ακόμα και σήμερα που υποτίθεται ότι η κυβερνώσα πλειοψηφία «έβαλε μυαλό» και ακολούθησε έστω την ύστατη στιγμή κάποια ευρωπαϊκή λύση, φορτωμένη βέβαια με μερικά δεκάδες δισ. πρόσθετο κόστος, ακόμα και σήμερα, δύσκολα κρύβουν τη χαρά τους όταν η Ευρώπη αντιμετωπίζει δυσκολίες. Έτσι εξηγείται και το συγκλονιστικό 72% αρνητικών ψήφων των Ελλήνων για την ΕΕ.

Θα πρέπει γνωρίζουν οι κάθε λογής Ευρω-θάφτες ότι αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς μια μορφή συνεργασίας των ευρωπαϊκών κρατών, όπως αυτή αναπτύχθηκε στους κόλπους της ΕΕ. Τίθενται σε κίνδυνο βασικές αξίες του πολιτισμού μας , τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία του Tύπου, το κράτος δικαίου, η προστασία των μειονοτήτων και πολλά άλλα. Μπορεί οι αξίες αυτές να προϋπήρχαν της Ευρωπαϊκής Eνωσης, δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι θα επιβιώσουν στο χάος που θα προκύψει σε περίπτωση κατάρρευσής της. Η ανοχή που επέδειξε η ελληνική κοινωνία στο ασύστολο ψέμα, στη συνωμοσιολογία και την παραπληροφόρηση είναι η βασική αιτία των σημερινών μας δεινών. Ας μην τους αφήσουμε τους Ευρω-θάφτες, Έλληνες και ξένους να καταστρέψουν ό,τι πιο σημαντικό έχουμε πετύχει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τα τελευταία 60 χρόνια.

---

* Ο Δημήτρης Κούρκουλας διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών υπεύθυνος για ευρωπαϊκές υποθέσεις την περίοδο Ιούνιος 2012 – Ιανουάριος 2015. Υπήρξε στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και διετέλεσε Πρέσβης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Λίβανο, στη Βουλγαρία και στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News