Αθήνα, Μεγάλη Δευτέρα, Ιούνιος 2015.

Ο δρόμος μου με βγάζει προς το Σύνταγμα γύρω από την Βουλή των Ελλήνων.

Όπως κάθε Έλληνας αυτήν την εποχή, περπατώ σκυφτός, αναλογιζόμενος την κατάσταση της χώρας μου.

Το τοπίο της Ελλάδας χωρίς ορίζοντα και το βλέμμα μου χαμηλωμένο και θρυμματισμένο πάνω στα σπασμένα καλλιμάρμαρα σκαλοπάτια των κλασικών κτηρίων αυτής της πόλης, του πάλαι φωτός, στις ατέλειωτες ρωγμές των κοκκινόχρωμων, ψευτοψηφιδωτών πλακακιών που στρώθηκαν στα χρόνια της διαπλοκής στα πεζοδρόμια, και στις άψυχες και μόλις κάθ' υποψίαν, άχρωμες γραμμές στις διαβάσεις των πεζών, κατάλοιπα μιας περίλαμπρης Ολυμπιακής πόλης.

Κανένα σημάδι μιας εξασφαλισμενης διαδρομής, μέσα στη παραμελημένη πόλη μας.

Και εκεί που το βήμα μου μετέωρο, προσπαθούσε να αποφύγει το επόμενο στραβοπάτημα, κάτω από το πέλμα μου μια σταθερή γραμμή άρχισε να με καθοδηγεί προς το Σύνταγμα. Το βλέμμα, ακολουθώντας την προέκταση του βηματισμού μου, ανακάλυψε την μοναδική, σταθερά υποδομή που απέμεινε από τα Ολυμπιακά έργα, την κίτρινη ανάγλυφη διαδρομή των τυφλών χαραγμένη πάνω στο πεζοδρόμιο, που οδηγούσε στην Βουλή των Ελλήνων. Σκέφτηκα ότι τελικά αυτό ήταν το πιο χρήσιμο έργο των ολυμπιακών αγώνων γιατί φτιάχτηκε, προνοώντας την σημαντικότητά του για τις ανάγκες της τυφλωμένης  μας χώρας.

*Ο Γιάννης Παλλήκαρης είναι καθηγητής οφθαλμολογίας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News