Εχοντας την τιμή και την χαρά να είναι η κυβέρνηση που κρατικοποίησε το Μέγαρο Μουσικής, η πρώτη φορά Αριστερά αποφάσισε να μετατρέψει τον συγκεκριμένο εμβληματικό χώρο για την πολιτιστική ζωή της χώρας σε κομματική αρένα.

Στα 26 χρόνια λειτουργίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ουδέποτε διανοήθηκε κανένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν να το χρησιμοποιήσουν για κομματική συνεδρίαση.

Εν έτει 2017 ο ΣΥΡΙΖΑ το χρησιμοποιεί για την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του, το βράδυ της Παρασκευής 28 Ιουλίου.

Κομματικές πηγές αναφέρουν ότι η Κουμουνδούρου πληρώνει γι’ αυτό και ότι ο χώρος δεν διατίθεται δωρεάν. Πάλι καλά…

Δεν έχει όμως τόση σημασία η συγκεκριμένη λεπτομέρεια. Σημασία έχει η ανάδειξη της νοοτροπίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αφού το Μέγαρο είναι πλέον κρατικό, είναι και κομματικό. Μπορεί ή και επιβάλλεται εκεί να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή του «κόμματος».

Κατά μία εκδοχή, η απόφαση αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα. Καταδεικνύει την αντίληψη της άλωσης του πλέον χαρακτηριστικού συμβόλου της αστικής ζωής της Αθήνας, η οποία προφανώς και άλλαξε από την στιγμή που λειτούργησε το Μέγαρο.

Κατά μία άλλη εκδοχή, πρόκειται απλώς για μία ξεκάθαρη ένδειξη πολιτικής αρχοντοχωριατιάς. «Πάμε να συνεδριάσουμε εκεί που μαζεύονταν οι κυριλέδες να ακούνε όπερα και να πούμε τα δικά μας, να τους μπούμε στην μύτη»…

Είναι μία θλιβερή συνέπεια μίας ολόκληρης διαδικασίας των τελευταίων δυόμισυ ετών. Μία πλευρά της άποψης που λέει ότι το κράτος είναι «δικό μας» και κάνουμε με αυτό ό,τι γουστάρουμε.

Θα σπεύσουν διάφοροι να πουν «και τι είναι το Μέγαρο, κάτι ιερό, ένα άβατο;».

Προφανώς και όχι. Ποτέ δεν ήταν άβατο, ειδικότερα δε τα τελευταία χρόνια, υπό την τελευταία διοίκησή του υπό τον Ι. Μάνο και προτού το περιλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε ανοιξει τις πόρτες και τους κήπους του σε όλους.

Είναι περιττή η συμβολική και ταυτοχρόνως προκλητική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να επιδείξει την εκδικητικότητά του απέναντι στο «κατεστημένο» και να ορίσει το Μέγαρο ως τόπο συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του.

Το σίγουρο είναι ότι σε όλους του κομματικούς θα αρέσει πολύ ο χώρος. Θα αναρωτηθούν γιατί να μην συνεδριάζουν εκεί συνεχώς.

Οχι ότι θα πρέπει κανείς να το αναμένει, αλλά θα έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε αν ο Αλέξης Τσίπρας στην εναρκτήρια ομιλία του το βράδυ της Παρασκευής θα μνημονεύσει τον Χρήστο Λαμπράκη. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το κάνει.

Και πιθανώς εκείνος, κοιτάζοντας από ψηλά, όπως κάποτε είχε πει, θα χαμογελά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News