Πόσοι μαζεύτηκαν τελικά στο Σύνταγμα; Πολύ με διασκεδάζει η ερώτηση. Θυμάμαι τις κοιλιές τους. Λες και το έκαναν επίτηδες… Μπροστά πήγαιναν οι κοιλιές. Με τα πουκάμισα τσίτα, να χαροπαλεύουν τα κουμπιά. Θα εκσφενδονιστούν; Δεν θα εκσφενδονιστούν;

Στα χέρια απαραιτήτως φραπόγαλο σε πλαστικό ποτηράκι. Και κρατούσαν πανό που αναγράφονταν οπωσδήποτε, η λέξη «λαός» και «πεινάμε». Πόσοι ήταν; 40-50. Κι είχαν ωστόσο, φίλε μου, τη δυνατότητα να κλείσουν την πρωτεύουσα για πάρτη τους. Να αδιαφορούν για μποτιλιαρίσματα, για μαγαζιά που περίμεναν απεγνωσμένα να γεμίσουν ταμεία να πληρώσουν υπαλλήλους, για τουρίστες που κοίταζαν σαν τα ψάρια μέσα σε γυάλα.

Κι είχαν την προστασία όλων των κυβερνώντων. Μη και τους κακοκαρδίσουν. Μη και τους φέρουν αντιμέτωπους με την, έστω, συνυπευθυνότητα στο ξεχαρβάλωμα του τόπου. Και εισακούονταν τα αιτήματα αυτόματα. Πότε αυτά; Τα χρόνια που το κράτος δεν ήξερε καν τι μισθοδοσία είχε και τι αριθμό υπαλλήλων απασχολούσε. Και που δικαιούνταν επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην υπηρεσία». Τα θυμάστε; 40-50  άτομα.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Για να αναρωτηθούμε πόσοι ήταν στο Σύνταγμα; Και να κρίνουμε την επιτυχία ή όχι μιας διαμαρτυρίας. Σου λέω ότι ήταν 15.000 άνθρωποι. Γέμισαν το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους. Καταηλιού. 6.30 η ώρα προσέλευσης με ακρίβεια Γκρίνουιτς. Επιτυχής η εκδήλωση. Αλλά αναρωτιέμαι, ακόμα κι αν ήταν 100… Δεν αξίζει σε τίποτα η δική τους φωνή; Δεν  ενδιαφέρουν; Ξεπουλήσαμε περιουσία και ζητωκραυγάζουμε όταν καταφέρουμε για παράδειγμα 10.000 θέσεις εργασίας! Με την ίδια λογική, γιατί να μην θεωρείται και ο αριθμός 15.000 ελλήνων πολιτών τεράστιος;

Σε τούτα τα σακάτικα, τα λοβοτομημένα, τα θλιβερά, τα αδιέξοδα, τα χωρίς πυξίδα χρόνια, 15.000 πολίτες μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα. Κι ήταν τόσο συγκινητικά άπειροι σε διαδηλώσεις! Το διαπίστωνες στο δευτερόλεπτο. Α ρε και να είχε συγκέντρωση το ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ με 15.000 ανθρώπους! Ετούτοι, ούτε συνθήματα, ούτε κομματική κατεύθυνση, ούτε αρχηγό, ούτε τελετάρχη, ούτε κλακαδόρους, ούτε παλιές καραβάνες. Πολίτες. Σκεπτόμενοι.

Κι ήταν συγκινητικά έντιμο, ότι στο μόνο σύνθημα που ταυτίζονταν οι φωνές τους ήταν στο «Ψεύτες! Ψεύτες!». Γιατί κατά βάθος, από όποιο χώρο και να προερχόταν ο καθένας, όλοι τους είχαν νοιώσει βαθιά προσβεβλημένοι από την αναίσχυντη κοροϊδία μιας νέας κυβέρνησης. Όχι, δεν είχαν παλμό. Δεν εκδήλωναν θυμό. Είχαν βαθιά απογοήτευση. Και αυτό το διαπίστωνες, κάθε που ακούγονταν από κάτι δραματικά μεγάφωνα, η φωνή του Αλέξη Τσίπρα να σκορπάει υποσχέσεις. Υποσχέσεις, όλες κάλπικες. Υποσχέσεις κοροϊδίας. Τότε, κουνούσαν ο ένας στον άλλον το κεφάλι. Και άκουγες να μονολογούν… Δεν έχω δει άλλη διαδήλωση με τόσους να μονολογούν αντί να φωνάζουν… «Πόσα ψέματα, ρε παιδί μου, είπαν!», «Μα, δεν έχουν ντροπή;». Όλο αυτό άκουγες. Μονόλογους. «Μα, δεν έχουν ντροπή;»

Να σας πω κάτι που σκέφτηκα ενώ διέσχιζα το Σύνταγμα; Αν κάποιος είναι έντιμος πολιτικός και η ανάμιξή του με την πολιτική, έχει μόνο στόχο, το καλό της πατρίδας, τέτοιους πολίτες θα έπρεπε να επιζητεί να κυβερνάει. 15.000 άνθρωποι. Αλλά ένας, ένας, μόνος.

ΥΓ: Στη θέση των 15.000 διαδηλωτών, γράψτε ό,τι νούμερο θέλετε, βλέποντας τις φωτογραφίες της διαμαρτυρίας. Είναι το νούμερο το ζητούμενο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News