Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος προτίμησε να μη βγάλει κουβέντα. Ο αντιπολιτευόμενος εξανέστη: είναι δυνατόν να καταργηθεί ο εκκλησιασμός των παιδιών; Είναι δυνατόν; «Οχι!» βροντοφώναξε ο αρμόδιος υπουργός για να καθησυχάσει το χριστεπώνυμο πλήθος και τους ανησυχούντες ρεπόρτερ της ελληνορθοδόξου πίστεως, αποδίδοντας τη σχετική πληροφόρηση σε δημοσιογραφική αγυρτεία.

Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι ζεις σε ένα μεσαιωνικό σουρεαλισμό. Ασχολούμαστε με θέματα που δυτικά της Κέρκυρας είναι λυμένα εδώ και χρόνια. Και φαίνεται ότι ως κοινωνία, ουδόλως μας ενδιαφέρει τι πραγματικά συμβαίνει στα σχολεία μας, τι μπαίνει καθημερινά στα αυτιά και στα μυαλά των παιδιών μας. Οχι. Αν ο Ιησούς είναι πάνω από τον πίνακα και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης επιτηρεί τον διάδρομο, τότε το σχολείο λειτουργεί ευρύθμως.

Στον δυτικό κόσμο δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στην οποία τα παιδιά οδηγούνται προς εκκλησιασμό, μετάληψη, ενίοτε και εξομολόγηση. Εδώ όμως αυτά θεωρούνται αποδεικτικά ορθής διαπαιδαγώγησης.

Δεν είναι, βέβαια, το υπουργείο που τα επιβάλλει. Είναι η βαθύτατα συντηρητική ελληνική κοινωνία που τα απαιτεί. Και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την εκπαίδευση των παιδιών μας είναι διεστραμμένα συντηρητικός. Εμείς δεν ζητάμε από το σχολείο να ανοίξει νέους δρόμους στη σκέψη και στους ορίζοντες των παιδιών μας. Ζητάμε να διατηρήσει το παλαιό, ει δυνατόν τα παιδιά να διδαχθούν ακριβώς τα ίδια με τους γονείς τους. Θέλουμε το σχολείο να λειτουργεί πρώτα ως κιβωτός ηθών και παραδόσεων και κατόπιν ως μέσο που οδηγεί τα παιδιά στον πραγματική ζωή. Ο κόσμος που πρώτα θα διδαχθούν τα παιδιά μας είναι εκείνος που αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε ζωντανό.

Τώρα, θα πείτε ότι παντού έτσι συμβαίνει και πως σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χώρας είναι να διατηρήσει τη συνέχεια και τη διαχρονία των παραδόσεων ως μέσα εθνικής συνοχής. Δεν είναι εντελώς άστοχο, όμως το πρόβλημα στην περίπτωση μας είναι ότι αυτό προτάσσεται ως εθνική προτεραιότητα. Ο μέσος γονιός αδιαφορεί για την ποιότητα του μαθήματος των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Είναι, όμως, πρόθυμος να βγει στον δρόμο και στα κανάλια για το θέμα της πρωινής προσευχής ή του εκκλησιασμού.

Για αυτό καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι άδικο να τα βάζουμε με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Τι να κάνουν και αυτοί οι ταπεινοί; Δεν έχουν το μπόι να σταθούν έξω από τη σκιά του ράσου, ούτε το σθένος να εξηγήσουν στον εκλογικό τους πελάτη ότι οι εποχές αλλάζουν, πως τα παιδιά θα ζήσουν σε έναν κόσμο που εμείς αδυνατούμε να φανταστούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News