Σε εκείνη την ηρωική εποχή του Διαφωτισμού, ο Καντ υπεράσπιζε το δικαίωμα και την υποχρέωση της «δημόσιας χρήσης της έλλογης δύναμης» των πολιτών για τα κοινά. Όμως, η δημόσια χρήση της έλλογης δύναμης για τη λήψη αποφάσεων ακόμα και ως προς τις γενικές μόνο κατευθυντήριες γραμμές τις οποίες θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα για να αντιμετωπίσει την ύφεση και τη χρεοκοπία, απαιτούν αξιόπιστη πληροφόρηση και εκτίμηση του ποια είναι η σημερινή κατάσταση -κι αυτό, μέσα στο σημερινό περιβάλλον των αντικρουόμενων ειδήσεων, σχολίων, πληροφοριών και εκτιμήσεων, από την πλευρά των κυβερνητικών κύκλων, της αντιπολίτευσης, των δανειστών, διαφόρων διακεκριμένων οικονομολόγων και του ελληνικού και ξένου Τύπου. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο φανερή η έννοια της κατασκευής της πραγματικότητας από τα διάφορα ΜΜΕ, ανάλογα με την πλευρά που βρίσκονται. Προβάλλονται μάλιστα εικόνες της πραγματικότητας που η μία αποδομεί την άλλη.

Κι αυτή τη χαοτική και πολύπλοκη κατάσταση μπορούν να την αποδώσουν λίγες μόνο γραμμές:

Αρχικά, το ερώτημα  «Τι συμβαίνει επιτέλους;».

Και εφόσον χωρίς καθαρή αντίληψη της πραγματικότητας διακυβεύεται η ορθότητα των λαμβανομένων αποφάσεων, το ερώτημα συμπληρώνεται: «Μπορεί κάποιος να μου διορθώσει την εικόνα που έχω για την κατάσταση και το όραμά μου γι αυτήν, ώστε να βοηθήσει στην απόφασή μου;».

Για παράδειγμα, είναι ορθή η κυβερνητική εκτίμηση ότι η Ευρώπη θα χάσει περισσότερα από εμάς με το Grexit, ή η αντίθετη (από το εξωτερικό προερχόμενη) που καλεί τους δανειστές να τελειώνουν πια με τους Έλληνες, αφού «όντως η Ελλάδα κρατά όπλο, μόνο που το έχει στραμμένο προς τον εαυτό της και δεν πειράζει να πατήσει τη σκανδάλη».

Και στη συνέχεια, «Τι συμβαίνει λοιπόν; / αν γνωρίζεις τι εννοώ/ δεν θα με δεις να γονατίζω».

Μα δεν είναι η καλύτερη απόδοση της παλινωδίας των διαπραγματευτών μας, από τους αρχικούς λεονταρισμούς στην (ανεπεξέργαστη όπως αποδεικνύεται) έκθεση προς τους δανειστές της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, ώστε να ικετεύει για βοήθεια, όσο και στην εκτίμηση των αντοχών της ελληνικής οικονομίας και των οικονομικών του κράτους;

Και, τέλος, με ένα σχόλιο για τη μορφή της διαπραγμάτευσης, καθώς «καθένας φέρεται τρελά/ και το ναι ή το όχι σημαίνει ίσως»!!!

Όχι, τις παραπάνω φράσεις δεν τις πήρα από κάποιο εγχειρίδιο για τη λήψη αποφάσεων σε θέματα δημόσιας πολιτικής, αλλά από το τραγούδι What’s going on που κυκλοφόρησαν το 1970 οι Taste με μεγάλη επιτυχία (το συγκρότημα που είχε τότε ο σπουδαίος ροκ και μπλουζ κιθαρίστας Ρόρι Γκάλαχερ).

Καθώς κάθε τόσο επανέρχομαι ακούγοντας κλασικό ροκ, το συγκεκριμένο κομμάτι πρόσθεσε στην επαναλαμβανόμενη ανάμνηση μιας εποχής, στην οποία υπήρχε αισιοδοξία και όλα φαίνονταν ανοικτά, την έκπληξη για τη δύναμη που έχουν κάποιοι στίχοι για να αποδώσουν πιστά μια πραγματικότητα τόσο διαφορετική από αυτήν που είχε υπόψη του ακόμα κι ο ίδιος ο ποιητής, όταν το έγραφε…   

Taste – What’s going on

What's going on
Can you correct my vision?
Helping my decision

What's going on
If you know what I'm meanin'
You won't find me kneeling

What's going on
Everyone acts crazy
Yes or no means maybe

What's going on
Can you correct my vision?
Helping my decision

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News