«Είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή για όλη την Ελλάδα. Ζούμε μια μεγάλη καταστροφή… Θέλω να εκφράσω τη βαθιά μου θλίψη, τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου στις οικογένειές των θυμάτων. Και να δεσμευτώ ότι θα σταθούμε δίπλα τους με όσα μέσα έχουμε στη διάθεσή μας… Τούτη την ώρα, η κήρυξη εθνικού πένθους για τη μεγάλη αυτή τραγωδία, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε».

Αυτά είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Οχι τώρα, αλλά τον περασμένο Νοέμβριο, για τους 23 νεκρούς της Μάνδρας. Είχε πάλι προεδρεύσει σύσκεψης, είχε αποφασίσει μέτρα, είχε υποσχεθεί αρωγή, είχε πάει να δει από μακριά τον τόπο της τραγωδίας, είχε κηρύξει εθνικό πένθος κλπ. Επτά μήνες μετά, η Μάνδρα πνίγηκε και πάλι. So much για τα διαγγέλματα βαθιάς περισυλλογής και υποσχέσεων.

Τώρα ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε πάλι μπροστά στην ωραία βιβλιοθήκη με τις σημαίες στο Μαξίμου και είπε πάνω κάτω τα ίδια. «Η χώρα ζει μια ανείπωτη τραγωδία… Σήμερα η Ελλάδα πενθεί. Και στη μνήμη όσων χάθηκαν, κηρύττουμε τριήμερο εθνικό πένθος… Θέλω να δεσμευτώ, ότι: Τίποτε και κανένας δεν θα ξεχαστεί. Τίποτε και κανέναν δεν θα αφήσουμε χωρίς τη συνδρομή της Πολιτείας αβοήθητο»…

Ας προσπεράσουμε το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην έφοδό του προς την εξουσία υποσχόταν για τη Δυτική Αττική αντιπλημμυρικά σε έξι μήνες, ενώ για τις πυρκαγιές κατηγορούσε τις κυβερνήσεις για ανικανότητα και επικοινωνιακά ευρήματα, αν και αυτά ακόμα θα αρκούσαν για να θυμίσουν κάποια πράγματα στον βαρυπενθούντα Πρωθυπουργό, άλλωστε αυτός τα έλεγε.

Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία σύμπτωσης, μια ρουτίνα εθνικού πένθους. Είτε μιλάμε για την κυβέρνηση, είτε για την Περιφέρεια Αττικής της Ρένας Δούρου, μετρούν κάποιες δεκάδες νεκρούς χειμώνα – καλοκαίρι. Την πρώτη φορά ήταν θεομηνία, τώρα ο γνωστός στρατηγός άνεμος που έκανε τη φωτιά να περάσει τη λεωφόρο Μαραθώνος και «δεν μπορούσε να γίνει τίποτα».

Οντως; Δεν μπορούσε να γίνει τίποτα; Δεν μπορούσε να εκκενωθεί το Μάτι; Πώς δηλαδή ο Δήμος Αθηναίων φρόντισε να εκκενώσει εγκαίρως κατασκήνωση με 600 παιδιά, αλλά από την Περιφέρεια ή τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας δεν δόθηκε εντολή να εκκενωθεί το Μάτι; Ή έστω να ενημερωθούν οι κάτοικοι για τον κίνδυνο που πλησίαζε; Κάηκαν άνθρωποι μέσα στα σπίτια τους, που σημαίνει ότι είδαν τη φωτιά πολύ αργά.

Δεν μπορούσαν, από την άλλη, να εκκενωθούν εγκαίρως οι παραλίες στις οποίες είχαν συρρεύσει εκατοντάδες απελπισμένοι για να γλιτώσουν; Δεν μπορούσαν να έχουν κινητοποιηθεί νωρίτερα το Λιμενικό και το Πολεμικό Ναυτικό ώστε να γίνει επιχείρηση διάσωσης των ανθρώπων προτού αρχίσουν να βουτάνε στη θάλασσα και να πνίγονται;

Μήπως όλα αυτά μπορούσαν να έχουν γίνει και απλώς τα αρμόδια υπουργεία και η Περιφέρεια υποτίμησαν –για μία ακόμη φορά– την κατάσταση; Μήπως αντί να περιμένουν τον κ. Τσίπρα να «συντονίσει» νυχτιάτικα σύσκεψη στο Χαλάνδρι, θα έπρεπε να έχουν υλοποιήσει από το απόγευμα τις προβλεπόμενες δράσεις που ούτως ή άλλως έχουν στα συρτάρια τους; Ή έστω να συνεννοηθούν στα στοιχειώδη; Εδώ δεν μπορούν να καταλήξουν τρεις υπηρεσίες στον αριθμό και στα στοιχεία των αγνοουμένων…

Μήπως οι υπόλοιποι έχουμε καταλήξει να ζούμε από τύχη;

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα ενώ το Μάτι έχει γίνει ομαδικός τάφος. Κάποιος φταίει για αυτό. Κάποιος πρέπει να φταίει.

Ναι, ξέρω. Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι τώρα μόνο θρηνούμε. Οτι τώρα ο νους μας είναι στα θύματα και στη μάχη που συνεχίζεται. Και ότι είναι ασέβεια προς τους νεκρούς να αναζητούμε ήδη ευθύνες. Υπάρχει βλέπετε αυτή η αστυνομία ευαισθησίας του Διαδικτύου που τόσο βολεύει την κυβέρνηση.

Αλλά αυτά τα ερωτήματα πρέπει να τεθούν και να απαντηθούν. Οχι μόνο επειδή κάτι τέτοιο δεν συνιστά πράξη ασέβειας, αλλά γιατί το οφείλουμε στους νεκρούς.

Αλλιώς κάποια στιγμή θα ξαναδούμε ένα τέτοιο διάγγελμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News