Μπορεί να πρόκειται για σύμπτωση. Ή πάλι μπορεί το ένστικτο επιβίωσής της να είναι πιο ισχυρό από όλες τις δημοσκοπήσεις. Η Χάρις Αλεξίου φόρεσε το γάντι των καθαριστριών την εποχή που οι γυναίκες αυτές ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι ήταν το Τεπελένι για την Σοφία Βέμπο. Σύμβολο. Και φρόντισε να διαχωρίσει τη θέση της κατηγορώντας τον ότι εκμεταλλεύθηκε το θέμα, μόλις η δημοτικότητά του άρχισε να θυμίζει θεαματικότητες της ΕΡΤ.

Ας θυμηθούμε λοιπόν τι είχε συμβεί. Οι καθαρίστριες ανήκαν στο πρώτο κύμα των διαθεσιμοτήτων τον Σεπτέμβριο του 2013. Λίγο καιρό αργότερα αρχίζει η εγκατάστασή τους έξω από το υπουργείο. Στις 18 Μαρτίου το 2014 οι καθαρίστριες μαζί με τους σχολικούς φύλακες πραγματοποιούν κατάληψη στο Δημαρχείο Αθηνών. Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων κρατάει πρόθυμα τη ντουντούκα. Η Χάρις Αλεξίου όμως δεν το είδε να ‘ρχεται…

Γρήγορα η κατάληψη έξω από την είσοδο του υπουργείου στην Καραγιώργη Σερβίας γίνεται ένα είδος αγωνιστικού hot-spot. Οι απολυμένες καθαρίστριες δέχονται με προθυμία οποιονδήποτε περνάει από εκεί για να προσφέρει αγωνιστική τόνωση. Τρεις μέρες πριν από τις ευρωεκλογές η Κωνσταντίνα Κούνεβα, υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τις επισκέπτεται και φωτογραφίζεται μαζί τους.

Στις συγκρούσεις τους με τα ΜΑΤ που συμβαίνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα έχουν την βοήθεια και την ενίσχυση πολλών στελεχών της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εν τω μεταξύ ο αγώνας οργανώνεται επικοινωνιακά. Οι καθαρίστριες αποκτούν όμοια μπλουζάκια με συνθήματα. Κάνουν διαμαρτυρίες έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη. Υιοθετούν συνθηματολογία ΣΥΡΙΖΑ.

Στις 2 Ιουνίου εμφανίζεται στην Καραγεώργη Σερβίας η Ραχήλ Μακρή. Λίγες μέρες αργότερα ένας θλιμμένος Αλέξης Μητρόπουλος συνοδευόμενος από έναν ενθουσιασμένο και εμψυχωτικό Δημήτρη Στρατούλη συνεχίζουν την αγωνιστική παράδοση της φωτογράφισης δίπλα στις σκηνές, τις ντουντούκες και τα συνθήματα. Και η παρέλαση συνεχίζεται με Ρένα Δούρου, Νίκο Βούτση, ξανά Αλέξη Μητρόπουλο.

Η Χάρις Αλεξίου παρ’ όλα αυτά, δεν υποψιάζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται τις καθαρίστριες. Δεν βλέπει ότι η συμπάθεια που – λογικά προκαλούν – έχει γίνει η αιχμή του δόρατος που συμπυκνώνει επικοινωνιακά την «σκατοψυχιά των Σαμαροβενιζέλων». Εντάξει, υπάρχει δικαιολογία. Το ρεύμα εκείνη την εποχή είναι σαρωτικό. Το αγωνιστικό πνεύμα τόσο ψηλά όσο και το budget του προγράμματος Θεσσαλονίκης.

Η συναυλία συμπαράστασης γίνεται το βράδυ της 28ης Ιουλίου στην πλατεία Συντάγματος. Είναι η βραδιά που θα αναφέρεται στο εξής με ειρωνεία του στυλ «για αυτούς τους απολυμένους δεν θα κάνει συναυλία η Χάρις Αλεξίου;». Ή «πότε θα κάνει συναυλία η Χάρις Αλεξίου για τους τάδε άνεργους;». Και κυρίως τη βραδιά εκείνη επινοείται το σύμβολο που σε λίγους μήνες θα γίνει κάτι σαν το ΣΥΡΙΖαϊκό σφυροδρέπανο: το κόκκινο γάντι. Και η Χάρις Αλεξίου γίνεται κάτι σαν τη Βέμπο της Ελπίδας που έρχεται με τα χίλια.

Η συνέχεια είναι καταιγιστική: το κόκκινο γάντι γίνεται αυτοκόλλητο, μπαίνει σε πανό διαδηλώσεων. Και μετά τις εκλογές και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, σηκώνεται μέσα στη Βουλή, ταξιδεύει στις Βρυξέλλες με τον Αλέξη Τσίπρα, φωτογραφίζεται με όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη. Ολοι περνούν μια ακόμα βόλτα από εκεί για λίγη αποθέωση. Και πρώτα από όλους ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Που ανακοίνωσε την επαναπρόσληψή τους. Το γάντι άλλαξε σχήμα. Δύο δάχτυλα πλέον σχημάτιζαν το σήμα της νίκης.

Στο μεταξύ, η Χάρις Αλεξίου δεν υποψιαζόταν τίποτα. Καμία εκμετάλλευση. Ή κι αν υποψιαζόταν δεν υπήρχε λόγος να το δηλώσει φωναχτά. Γιατί το ρεύμα ήταν μαζί της.

Και μόνο σήμερα, με τις κομμένες συντάξεις και την δημοσκοπική κατρακύλα η Χάρις Αλεξίου μιλάει στην Athens Voice και στον δημοσιογράφο Δημήτρη Μαστρογιαννίτη. Και αποτάσσεται τον Σατανά – δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. Το θεωρεί σήμερα «μια αφελή πράξη». Που «δεν φαντάστηκε ότι θα την οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ…». Γιατί άλλωστε; Είχε καμιά ένδειξη; Εξάλλου «για όλα φταίει ο αυθορμητισμός της…».

Για να πούμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους οι «αποστάσεις» που παίρνει ξαφνικά, μόνο αυθορμητισμό δεν δείχνουν. Αυθορμητισμός θα ήταν να πάρει τις αποστάσεις όταν είδε το γάντι να υψώνεται στο Βήμα της Βουλής υπό τις επευφημίες της Ζωής Κωνσταντοπούλου επικοινωνώντας κάτι σαν «there is a new sherif in town». Τώρα απλώς μας λέει ότι δεν πρέπει να την ταυτίζουμε πλέον με τον «αντιπαθητικό» ΣΥΡΙΖΑ.

Ομως καλώς ή κακώς η Χάρις Αλεξίου είναι κάτι σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο προαύλιο της κλειστής ΕΡΤ. Η πασιονάρια του κινήματος. Δεν είναι κακό. Κακό είναι μόνο να μετατρέπεις τον εαυτό σου σε Πολυάννα που δεν ήξερε, δεν είδε δεν άκουσε. Και να προσπαθείς να τον πείσεις ότι δεν φταίει ποτέ και ότι δεν έχει καμιά ευθύνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News