Στη χώρα όπου οι πολιτικοί συνηθίζουν να κρύβονται πίσω από το «παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μου», η δημόσια συγγνώμη λάμπει σαν φακός στο σκοτάδι. Ο Αδωνις Γεωργιάδης ζήτησε συγγνώμη για τη στάση που διατηρούσε απέναντι στους Εβραίους.

«Στο παρελθόν είχα συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους εβραίους συμπατριώτες μου και γι αυτό το λόγο αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη από την Εβραϊκή Κοινότητα. Ακόμα περισσότερο λυπάμαι που υποστήριξα και προώθησα το υβριστικό για τους Εβραίους βιβλίο του Κώστα Πλεύρη».

Εδώ κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τη μόρφωση του Αδωνι να αναρωτιέται, έστω εμμέσως, αν υπήρξε ή όχι το Ολοκαύτωμα. Όμως, εντάξει. Η καταλαγή που γεννά η συγγνώμη πάει και στέκεται μπροστά από τη λογική. Σημασία έχει ότι ο Γεωργιάδης το έκανε με ευθύ τρόπο, δυσαρεστώντας ένα κομμάτι του πολιτικού του ακροατηρίου. Δείτε τα σχόλια στο προφίλ του, στο facebook. Εκτός από τα συγχαρητήρια υπάρχουν και εκείνα για τη Λέσχη Μπίλντενμπεργκ και τον Σόρος ή για το απόκρυφο σιωνιστικό σύστημα που κινεί τα νήματα και απαιτεί την υποταγή των πολιτικών. Μεταξύ μας, ο παραδοσιακός λαϊκός δεξιούλης, ο κλασικός πολιτικός πελάτης του Αδωνι, έχει σκοτεινά πράγματα στο μυαλό του για τους Εβραίους. Ευκαιρία να μάθει την αλήθεια. Εδώ η προσφορά του Αδωνι είναι πραγματικά πολύτιμη.

Ο Γεωργιάδης, δείχνει ότι μάλλον θέλει να αλλάξει κοινό, επίπεδο και πίστα. Ο αντισημιτισμός σου προσδίδει πλέον τόση γραφικότητα, που στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσεις μέχρι Καμμένος. Ο Αδωνις έχει άλλους στόχους. Και αν μη τι άλλο, είναι καιρός να αναγνωριστεί και στην Ελλάδα το δικαίωμα στη συγγνώμη και στην εξέλιξη. Εδώ κάτι που είπες ή έγραψες πριν δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια, σε κατατρέχει δια βίου καθώς η δημόσια κριτική επικρίνει ή χλευάζει τη μετατόπιση θέσεων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πολιτικοί αποφεύγουν να ζητήσουν συγγνώμη ή να ανακαλέσουν με ευθύτητα μία ανοησία που διέπραξαν. Η ασυνέπεια έναντι προηγούμενων λόγων και θέσεων ελέγχεται με αυστηρότητα. Δεν θα έπρεπε, εκτός και αν πρόκειται, βέβαια, για ευθεία και προκλητική αθέτηση προεκλογικού λόγου.

Είναι και κάτι ακόμα: την Κυριακή ο Μητσοτάκης πάει στη Θεσσαλονίκη, στις εκδηλώσεις μνήμης. Πώς θα μπορούσε να σταθεί με τα χέρια σταυρωμένα και το κεφάλι σκυφτό, έχοντας ως αντιπρόεδρο έναν αρνητή του Ολοκαυτώματος; Η πρωτοβουλία του Αδωνι απαλλάσσει τον πρόεδρο από το ενδεχόμενο να βρεθεί ενώπιον παρατηρήσεων που θα προκαλούσαν αμηχανία…

Ο Μητσοτάκης, που λέτε, πηγαίνει σε μία εκδήλωση που, πριν από μερικά χρόνια, οι πολιτικοί απέφευγαν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Και όχι μόνον αυτοί. Ολόκληρη πόλη, η Θεσσαλονίκη, αρνείτο την τιμή στη μνήμη των Εβραίων μαρτύρων της. Και δεν έχασε και λίγους. Σχεδόν 45.000 Θεσσαλονικείς άφησαν την τελευταία τους πνοή στα στρατόπεδα των Ναζί. Και όμως, μόλις το 1986 δημιουργήθηκε η πλατεία Εβραίων Μαρτύρων και μάλιστα όχι στο κέντρο της πόλης. Σαράντα χρόνια οι τύψεις και η ντροπή δεν επέτρεπαν ούτε στο ελάχιστο την αποκατάσταση της μνήμης και την έκφραση του σπαραγμού. Η Θεσσαλονίκη δεν αντέχει, ακόμα και σήμερα, να ακούσει την αφήγηση για τον ενθουσιασμό με τον οποίο το κατεστημένο των αρχόντων της συνεργάστηκε με τους Ναζί για την υφαρπαγή των εβραϊκών περιουσιών. Πόσοι Θεσσαλονικείς ξέρουν, για παράδειγμα, ότι το Αριστοτέλειο χτίστηκε πάνω στο εβραϊκό νεκροταφείο;

Η Ιστορία, βέβαια, έχει τεράστιους λογαριασμούς με αυτήν την πόλη. Εκεί βιάστηκε, αλλοιώθηκε, στριμώχτηκε σε μουχλιασμένα υπόγεια με ράσα να σέρνονται επάνω στα σανίδια. Ευτυχώς, η διαχείριση Μπουτάρη έδωσε στη μνήμη λίγο χώρο για να ανασάνει. Όχι, βέβαια, πως θα αλλάξουν πολλά. Ο αντισημιτισμός πάντα θα κόβει εισιτήρια με τη φανατισμένη ρατσιστική, σκοταδιστική συνωμοσιολογία. Τουλάχιστον, όμως, ας προσπαθήσει (και) η Θεσσαλονίκη να πάρει την Ιστορία της πίσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News