Ο κύβος ερρίφθη! Τίποτε δεν είναι όπως χθες… Δεν υπάρχει αμφιβολία πως την 23^η Μαΐου 2016 ξημέρωσε μια «άλλη» μέρα για την Ελλάδα και την κοινωνία της. Είναι μια μέρα που φέρνει το τέλος της υποκρισίας των δύο μεγάλων κομμάτων, καθώς ο κυνισμός τους απέναντι στην κοινωνία δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Ο αριβισμός και ο οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξόφθαλμος, καθώς έχει απολέσει τόσο το «ηθικό» του πλεονέκτημα, όσο και το ιδεολογικό του στίγμα. Από την άλλη, ο τυχοδιωκτισμός της Νέας Δημοκρατίας  που συνίσταται σ την στρατηγική του «ώριμου φρούτου», καλλιεργεί συστηματικά την καταστροφολογία και βασίζεται στο οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο που προσδοκά να έλθει τον Απρίλιο του 2017…

Σε ό,τι αφορά την ελληνική κοινωνία, αυτή πλέον συνειδητοποιεί πως όλες οι δομές παραγωγής πλούτου του δημόσιου τομέα περνάνε στο νέο Ταμείο που «ελέγχουν» οι δανειστές, όπως και όλες οι δομές παραγωγής πλούτου του ιδιωτικού τομέα έχουν περάσει ήδη στις τράπεζες που επίσης ελέγχουν  ξένοι. Το «πείραμα» μοιάζει να τελειώνει -να δούμε τι θα γίνει και με το χρέος-  και το ζήτημα είναι τα αποτελέσματα που θα προκύψουν.

Αν λοιπόν η κοινωνία αφεθεί στην καταστροφολογία, οι επιλογές που της απομένουν είναι μια θανατηφόρα κατάθλιψη, η υποταγή στη μοίρα δουλοπάροικου, η απόλυτη απάθεια, ή ίσως, μια τυφλή πανελλαδική εξέγερση μακράς διάρκειας με απρόβλεπτες συνέπειες και αστάθμητου αποτελέσματος. Συνεπώς, το μέγα ερώτημα είναι αν η κοινωνία μπορεί να τα υπερβεί όλα αυτά, να τα εκλογικεύσει και να διεκδικήσει συστηματικά με στρατηγική τη χώρα και την προοπτική της.

Κάθε Μνημόνιο έχει δύο πλευρές. Αυτά που κάναμε ως χώρα και αυτά που δεν κάναμε. Ουσιαστικά τώρα με τα μέτρα του 3^ου Μνημονίου καλύφθηκαν τα προαπαιτούμενα της 5^ης αξιολόγησης που απέφυγε ο Σαμαράς

Πριν ψηλαφήσουμε τις προϋποθέσεις μιας τέτοιας στρατηγικής  είναι σκόπιμο να είναι σαφές πως κάθε Μνημόνιο έχει δύο πλευρές. Αυτά που κάναμε ως χώρα και αυτά που δεν κάναμε. Ουσιαστικά τώρα με τα μέτρα του 3^ου Μνημονίου καλύφθηκαν τα προαπαιτούμενα της 5^ης αξιολόγησης που απέφυγε ο Σαμαράς, συν την διασφάλιση των δανειστών έναντι της αναξιοπιστίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος, συν το κόστος της ογκώδους άγνοιας του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξάρτητα από την πρωτοφανή πυκνότητα και ένταση των μέτρων που εγκυμονεί τεράστιους κοινωνικούς κινδύνους, η εφαρμογή τους θα έχει τέσσερις κρίσιμες δομικές επιπτώσεις:

1. Επιφέρουν την ριζική αλλαγή στο μοντέλο παραγωγής, με την ουσιαστική απαγόρευση της αυτοαπασχόλησης  και των μικρών επιχειρήσεων που κυριαρχούσαν στο καταρρέον σύστημα και οδηγούν στην ταχεία  μετάβαση σε ένα μοντέλο μεγάλης συγκέντρωσης κεφαλαίου, όπου ο κόσμος θα δουλεύει σε μεγάλους ομίλους και οργανισμούς με μνημονιακούς μισθούς.
2. Περιορίζεται δραστικά το πελατειακό κράτος σε όλες του τις εκφάνσεις και οι προσλήψεις στο κράτος και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και στις ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ θα έχουν αξιοκρατικό χαρακτήρα.
3. Το κλίμα στους πιστωτές και στις αγορές αλλάζει και αυτό καταγράφεται ήδη στα spread των ελληνικών ομολόγων που έχουν υποχωρήσει στο 7,5% από το 18% που ήταν πέρσι το καλοκαίρι. Μετά τη ρύθμιση του χρέους, η βελτίωση αναμένεται να είναι ραγδαία.
4. Η γενικότερη οικονομική κατάσταση, αλλά κυρίως τα μέτρα του Ασφαλιστικού και του Φορολογικού, οδηγούν στην κατάρρευση του «οικογενειακού μοντέλου» αλληλεγγύης, τόσο λόγω της συρρίκνωσης του εισοδήματος, όσο και της φορολόγησης των ενδοοικογενειακών συναλλαγών. Επίσης, καταρρέει το μοντέλο «δουλειά στο δημόσιο-μαύρη εργασία το απόγευμα-ελιές και πορτοκάλια από το χωριό-προικώον διαμέρισμα) που αποτέλεσε τον πυλώνα του μεταπολεμικού μοντέλου ευημερίας.

Τι μπορεί να γίνει

Αν λοιπόν βασική επιδίωξη της κοινωνίας είναι να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση, την προοπτική της και εν τέλει την ίδια τη χώρα, τα βήματα που πρέπει να γίνουν είναι απλά και καθαρά. Στην ουσία, τώρα ξεκινάει ένας αγώνας ταχύτητας: να αρχίσει η ανάπτυξη πριν ξεσπάσει η μια μείζονα κοινωνική κρίση.

Πρώτον, πρέπει να αποδείξουμε ως χώρα ότι διαθέτουμε Κράτος, στους πιστωτές, στους επενδυτές και κυρίως στις αγορές. Οι πάσης φύσεως καταλήψεις κρατικών γραφείων και κτιρίων, γραφείων κομμάτων, πανεπιστημιακών σχολών, ξενοδοχείων, ιδιωτικών γηπέδων κλπ. πρέπει να σταματήσει δεικτικά. Η εκκένωση της Ειδομένης και σύντομα του Ελληνικού δείχνει πως η κυβέρνηση αρχίζει να καταλαβαίνει πως πρέπει να κυβερνήσει και να εγκαταλείψει τις αντιεξουσιαστικές της υποκρισίες. Η διαχείριση του Προσφυγικού στο εσωτερικό της χώρας θα αποτελέσει βασικό κριτήριο για τη δυνατότητά της να κυβερνήσει. Και φυσικά, δεν εννοούμε, να στοιβάξει τους μετανάστες στα γκέτο όπου «κυβερνούν» οι διάφορες μαφίες, οι βιαστές και οι τρομοκράτες, αλλά να μπει μέσα και να επιβάλει την τάξη και να μαζέψει τα εγκληματικά στοιχεία άμεσα.

Δεύτερον, να δει τι θα κάνει με τα κόκκινα, τα πράσινα και τα γκρίζα δάνεια των ιδιωτών, ώστε να αποφευχθεί μια μείζονα κοινωνική κρίση. Σε ό,τι αφορά τα κόκκινα δάνεια των επιχειρήσεων, η διαδικασία που έχει ψηφιστεί είναι η σωστή και θα οδηγήσει στην εξυγίανση της αγοράς. Οι ιδιοκτήτες θα κληθούν να φέρουν τα αφορολόγητα απ΄ έξω και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις τους, αλλιώς θα τις χάσουν και ότι αξίζει θα ξαναμπεί στην παραγωγή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξαναμπεί, με άλλους ιδιοκτήτες.

Τρίτον, η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει επιμελώς να μην ενεργοποιηθεί ο «κόφτης», κυρίως από αυτούς που έχουν μείνει μέχρι τώρα αλώβητοι από τα μέτρα.

Τέταρτον, σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις υπάρχουν τρόποι να λειτουργήσουν υπέρ της κοινωνίας και της χώρας. Αυτό εξαρτάται από τους όρους και τις ρήτρες πώλησης, τους στρατηγικούς στόχους που κάθε ιδιωτικοποίηση εξυπηρετεί, αλλά και από την αποτελεσματικότητα των Ρυθμιστικών Αρχών, από την συστηματική παρακολούθηση των συμβάσεων κ.ο.κ. Οι ΔΕΚΟ ήταν το επίκεντρο της διαφθοράς και της διαπλοκής κι αυτό θα σταματήσει. Άλλωστε, για τους υπερευαίσθητους, ο μάλλον σοβαρός κύριος Τσακαλώτος εξήγησε πως τον τελευταίο λόγο στο Υπερταμείο θα έχει ο υπουργός και διαβεβαίωσε ότι υπάρχει η δυνατότητα να πουλάμε όταν αξίζει τον κόπο το τίμημα.

Πέμπτον, πρέπει να ξεκινήσει άμεσα η ανάπτυξη και να μπουν στην πραγματική οικονομία τα 9-12 δισ. ευρώ στο β΄εξάμηνο, όπως υποσχέθηκε ο κ. Δραγασάκης. Υποτίθεται ότι από την δόση των 10,7 δισ. ευρώ που θα πάρουμε, τα 5,7 θα πάνε για εξόφληση μνημονιακών δανείων και τα υπόλοιπα θα πάνε σε εξοφλήσεις υποχρεώσεων του κράτους προς τους ιδιώτες με ρυθμό 750 εκατ. ευρώ το μήνα.

Συνεπώς, η δικαιολογημένη οργή και κατάθλιψη είναι σκόπιμο και χρήσιμο να υποκατασταθούν από την ψυχραιμία και την ευφυΐα του απαιτητικού ευρωπαίου πολίτη που αναζητά νέους τρόπους για τη δημιουργία πλούτου και μάλιστα από νέες πηγές που δεν ελέγχουν οι πιστωτές μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News