«Μα, πώς γίνεται να μην περάσαμε στον τελικό;…» αναρωτήθηκαν οι δύο παρουσιαστές της ΕΡΤ όταν συμπληρώθηκε η λίστα με όσους πέρασαν. Λογικά, μόνο σε εκείνους φάνηκε περίεργο, όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν σχεδόν βέβαιοι ότι πριν την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, θα έχουμε μια καθαρή, πεντακάθαρη έξοδο απ τη Γιουροβίζιον. Και λέω σχεδόν βέβαιοι, γιατί πάντα έχεις την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει και να περάσουμε. Ενα θαύμα ας πούμε, γιατί μόνο με θαύμα περνούσαμε φέτος.

Οχι, δεν ήταν χάλια το τραγούδι. Υπήρχαν τρις χειρότερα και μάλιστα κάποια απ’ αυτά πέρασαν και στον τελικό. Και η Γιάννα Τερζή μια χαρά ερμηνεύτρια είναι. Θα μπορούσε να σταθεί στον διαγωνισμό και να καταφέρει, ίσως, περισσότερα, αν είχε μια καλύτερη σκηνική παρουσία.

Αυτό δεν ήταν σκηνική παρουσία, ήταν σκηνική απουσία. Την έβλεπες να το παλεύει με ένα άσπρο φόρεμα, ένα μπλε χέρι και μερικά φώτα ν’ αναβοσβήνουν χωρίς λογική, και σου έρχονταν στο μυαλό κάτι low budget κουλτουρέ παραστάσεις, που νομίζουν ότι ένα ψαγμένο και φοβερό (μόνο κατ’ αυτούς) εύρημα, θα συνεπάρει το κοινό: ένα μπλε χέρι που συμβολίζει την Ελλάδα. Θα το σηκώσει η Τερζή και θα ανατριχιάσουν οι γιουροβιζιονικοί φαν ανά τον κόσμο και θα δούνε μέσα στο μπλε την Ελλάδα μας, την ομορφότερη χώρα του κόσμου, και θα τρέξουν να μας ψηφίσουν. Αμ, δε.. αυτοί μπορεί να νόμιζαν ότι τους μουντζώναμε κιόλας, με τη μπλε μας παλάμη.

Διαβάζω ότι τη σκηνοθετική επιμέλεια της ελληνικής συμμετοχής είχε η Chali Jennings. Θα ήθελα πάρα πολύ να μας εξηγήσει πώς κατέληξε σε αυτό το αποτέλεσμα. Ηταν λόγω έλλειψης χρημάτων; Δεν υπήρχε βοήθεια και συμπαράσταση; Πρότεινε πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν λόγω μειωμένων δυνατοτήτων; Τι ήταν εκείνο που μας έκανε να μοιάζουμε με κουλτουρέ low budget παράσταση, χωρίς φαντασία και ταλέντο;

Γιατί, αυτή είναι η πραγματική απογοήτευση με τη Γιουροβίζιον κάθε χρόνο. Η διαπίστωση ότι δεν έχουμε φαντασία, αυθεντικότητα και πρωτοτυπία. Δεν έχουμε ταλέντο που ξεχωρίζει. Μα τι στο καλό; Εναν Σομπράλ δεν έχουμε ας πούμε; Ενα παιδί ταλαντούχο να συγκινήσει με την αλήθεια του; Δεν έχουμε σκηνοθέτες που θα μπορούσαν να κάνουν το κοινό να χαζέψει βλέποντας τις ελληνικές αποστολές επί σκηνής; Δεν έχουμε ανθρώπους με ιδέες που θα έκαναν τη Γιάννα Τερζή να λάμψει;

Επιπλέον, φαίνεται σαν να είμαστε και τεμπέληδες, σαν να μην θέλουμε να κουραστούμε, σαν να βαριόμαστε να δουλέψουμε για να στείλουμε αποστολές ικανές να διεκδικήσουν πρωτιά. Ημασταν το αντίθετο της κυπριακής αποστολής. Η Φουρέιρα την ιδρώνει τη φανέλα, το βλέπεις στα μάτια, στην ενέργειά της, όλη η αποστολή που την πλαισιώνει αυτό φωνάζει: κάνουμε τα πάντα για να σηκώσουμε το κύπελλο.

Εμείς απ’ την άλλη, πάμε στη Γιουροβίζιον όπως κάποιοι φοιτητές πηγαίνουν σε εξέταση: χωρίς να έχουν πολύ διαβάσει, με την ελπίδα να περάσουν το μάθημα. Και ας μη λέμε ότι πάμε έτσι γιατί η Γιουροβίζιον είναι ένα πανηγύρι χωρίς ουσία και δεν μας νοιάζει. Απ’ τη στιγμή που πάμε, θα έπρεπε να τα δίνουμε όλα. Δυστυχώς, είναι η νοοτροπία μας για τα πανηγύρια. Ούτε καν. Στα πανηγύρια προσπαθούν περισσότερο.

ΥΓ. Υπήρχε ακόμα ένα παιχνίδι με το φως, θα έβγαινε μια δεσμίδα φωτός απ’ το χέρι της Τερζή και θα ήταν ένα εντυπωσιακό στιγμιότυπο. Δεν το είδαμε ποτέ, γιατί απ’ ότι διάβασα, δεν κατάφεραν να το αποδώσουν οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης στις πρόβες. (πάλι οι ξένοι φταίνε δηλαδή, μας σαμπόταραν)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News