Και ξαφνικά, ο Νίκος Φίλης επανήλθε σ’ ένα θέμα που πριν από λίγες μέρες προκάλεσε σύρραξη μεγατόνων, η οποία κατέληξε σε μια ταπεινωτική για την κυβέρνηση πράξη συμβιβασμού με θριαμβευτή τον Ιερώνυμο. Ξανάνοιξε το μέτωπο με την Εκκλησία, από το βήμα του Συνεδρίου του κόμματός του: «..δεν πρόκειται για αντιπαλότητα εκ μέρους μας αλλά για υπεράσπιση του κοσμικού χαρακτήρα του δημοκρατικού σχολείου», λέει.

Θα περίμενε κανείς να μην πει τίποτα για το συγκεκριμένο θέμα, ή τουλάχιστον να πει πολιτικές γενικούρες που θα προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ (και) στο θέμα των Θρησκευτικών και την άνευ όρων παράδοσή του στις ορέξεις των παπάδων. Έτσι δεν συνηθίζουν οι πολιτικοί; Να λένε άλλα κι άλλα να κάνουν και μετά να προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αλλαγή στάσης τους, τα τριπλά τόλουπ και τα διπλά άξελ, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα;

Δες τον Τσίπρα. Δηλώνει ένθερμος υποστηρικτής του διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους αλλά πάντα βρίσκει χρόνο να συναντάει στο Μαξίμου Ιερώνυμους και λοιπούς δυσαρεστημένους εκκλησιαστικούς και να τους δίνει ό, τι θέλουν, ενώ δεν έχει ούτε ένα λεπτό για να τα πει με τους συνταξιούχους. Δηλώνει άθεος αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να φιλάει χέρια ιεραρχών. Να μου πεις είναι ο Πρωθυπουργός, πρέπει να κρατάει ισορροπίες. Ναι, αλλά πρέπει να κρατάει και τις θέσεις του, αυτές που πρεσβεύει η παράταξή του και ο ίδιος, ως άτομο. Αυτές τις θέσεις μοιάζει να τις ξεχνάει κάθε φορά που, απλώς, δεν βολεύει.

Δες τώρα και τον Φίλη. Η αλήθεια είναι ότι έχει φάει πολύ κράξιμο, άλλες φορές δικαιολογημένα και άλλες κάπως άδικα. Από τη συμπεριφορά του όμως σε διάφορες περιπτώσεις, μπορείς να διακρίνεις ένα στοιχείο χαρακτήρα που σπάνια συναντάμε γύρω μας, πόσο μάλλον στον πολιτικό στίβο. Έχει μια καθαρότητα θέσης και άποψης. Δεν θα σου πει κάτι και μετά θα το αλλάξει επειδή έτσι βολεύει καλύτερα. Θα συνεχίσει να υποστηρίζει το ίδιο ακόμα κι όταν οι πολιτικές συνθήκες λένε: βούλωσέ το και κάνε την πάπια.

Το έχει κάνει και στο παρελθόν, το κάνει και τώρα. Αντί να σιωπήσει και να λουφάξει στον υπουργικό του θώκο ενόψει ανασχηματισμού, επιλέγει να επανέλθει σ’ εκείνο που ξεκίνησε και να υπερασπιστεί την ανάγκη του να το συνεχίσει. Είναι ο μόνος απ’ το κόμμα του που το κάνει. Γι’ αυτό ίσως ο Ιερώνυμος δεν ήθελε να συναντηθεί μαζί του, γιατί ήξερε ότι ο αντίπαλος δεν θα έκανε πίσω στις θέσεις του. Ήξερε ότι θα πέσει πάνω σε τοίχο, ενώ με τον Τσίπρα έπεσε πάνω σε μαξιλάρι.

Δεν περίμενα ότι θα το πω, αλλά έχω αρχίσει να συμπαθώ το Νίκο Φίλη για τη σταθερότητα που επιδεικνύει σε θέσεις και συμπεριφορά. Είναι λίγο άγαρμπος ώρες-ώρες, κάπως τραχύς και δύσκαμπτος, αλλά φαίνεται ευθύς και έντιμος, καθαρός άνθρωπος. Κι αυτό πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς, είτε τον συμπαθεί είτε τον αντιπαθεί, είτε συμφωνεί με την πολιτική του είτε όχι.

Υ.Γ.: «Ο Νίκος Φίλης με τη στάση που κράτησε στο θέμα των Θρησκευτικών μας κατέστησε περήφανους» διατύπωσε από το βήμα του Συνεδρίου η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου. Είστε υπερήφανοι αλλά τον αφήσατε μόνο του στη μάχη, να τα λέμε όλα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News